Του Σταύρου Κατσούλη
Υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας, μεταξύ τους κι εγώ, που έχουμε διάφορες επιθυμίες και ιδέες για το πως θα θέλαμε να είναι ο κόσμος. Άλλοι θέλουν περισσότερη δημοκρατία, άλλοι περισσότερη ελευθερία, άλλοι περισσότερη αποκέντρωση κλπ κλπ, η λίστα των επιθυμιών μας, δεν έχει τέλος. Όμως, όσο καλά ή άστοχα και να είναι όλα αυτά, η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι αποτελούν μόνο χόμπυ, ασχολίες χωρίς νόημα αυτή τη στιγμή…
Ο μοναδικός στόχος με νόημα αυτή τη στιγμή είναι να ανακτήσουμε την Εθνική μας ανεξαρτησία από το κράτος της ΕΕ. Όποιος δεν εργάζεται γι αυτό, είναι μέρος του προβλήματος.
Οποιοσδήποτε άνθρωπος που ζει εκτός της Ελλάδας και δεν αντιλαμβάνεται την κωμικοτραγική κατάστασή μας, πολύ απλά δεν παρακολουθεί. Κι όποιος την αντιλαμβάνεται, δίχως αμφιβολία θα πρέπει να μας θεωρεί εδώ εμάς σαν τους τρελούς που σε περασμένους αιώνες σίγουρα θα κλείδωναν μέσα στα φρενοκομεία. Και δεν έχουν κι άδικο. Είμαστε άρρωστοι ως κοινωνία. Ψυχολογικά άρρωστοι.
Ναι δε λέω, έχουμε βαρεθεί το πολιτικό στερέωμα, μας αηδιάζει. Κι όμως, παρ όλη την απέχθεια μας, συνεχίζουμε να το ταΐζουμε, λες και δεν υπάρχει αύριο ή λες και θέλουμε να αποκτήσει ακόμη περισσότερη ισχύ. Και δεν μας έφτανε μόνο αυτό… αυτό το σύστημα του ψηφίζειν άχρηστους και ταΐζειν αχόρταγους ψεύτες, το αποκαλούμε δημοκρατία…
Και το κάνουμε αυτό, μέσα στην τρέλα μας υποθέτω, για να θυμόμαστε ότι το φταίξιμο είναι στο κεφάλι μας, αφού τους ψηφίζουμε. Ευημερία σου λέει ο ένας, σχίσιμο των μνημονίων ο άλλος, δικαιοσύνη ο τρίτος, κομμουνισμό ο άλλος, να καθαρίσει ο τόπος τολμά να πει ο παρακάτω, για το καλό του τόπου ο άλλος πολιτικάντης, όλοι τους μέρος του ιδίου συστήματος, του καλά οργανωμένου μηχανισμού, ο οποίος έχει μόνο έναν σκοπό: να μας αρνηθούν όλα αυτά που θέλουμε ως κοινωνία απολύτως και τελειωτικά.
Το μόνο ουσιαστικό ερώτημα που δεν τολμά να θέσει κανείς δημόσια, είναι το εξής πάρα πολύ απλό: Πόσο χρόνο άραγε θα τους αφήσουμε να μας δουλεύουν ακόμα; Ένα χρόνο; δύο; εκατό; Χίλια; Πόσα; Κι αυτή η έρμη η δημοκρατία που πήγε; Δεν υπάρχει, ούτε κατ επίφαση στο κοινοβούλιο που στεγάζει τη δράκα εκείνη για την οποία μιλώ.
Οι υπηρέτες μας κυρίες και κύριοι, αποφάσισαν ότι είναι τα αφεντικά μας. Το προσέξατε ελπίζω. Το προσέξατε το πως μας ομιλούν κι αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς, το τι θα φάμε, το πόσο θα πληρωθούμε, το πως θα πληρωθούμε, το πόσο χρωστάμε, κλπ κλπ κλπ μέχρι και το πόσο μεγάλη ή μικρή σωστότερα, θα είναι η χώρα μας… Είμαι σίγουρος ότι το προσέξατε. Μόνο που δεν το αποφάσισαν απλά να μας διαφεντεύουν. Εμείς τους αφήσαμε.
Η πολιτική δράκα που μας έφερε ως εδώ, κι ακόμη καθημερινά σκάβει πολλαπλούς λάκκους για όλους μας, συμπολίτευση και αντιπολίτευση και λοιποί ΟΛΟΙ μαζί, έχουν προ πολλού παραβιάσει κάθε κοινωνικό συμβόλαιο. Έκλεψαν το φυσικό δικαίωμα μας ως Έθνος και λαός, ως κοινωνία, να έχουμε χώρα. Κατσικώθηκαν πάνω μας, πάνω στη σέλα που αποκαλούν βουλή, (ποιανού την βουλή άραγε;) και συμπεριφέρονται σαν να είμαστε γαϊδούρια, όλοι εμείς που τους ταΐζουμε. Κανένας δεν θα εμπιστευόταν αυτούς τους γελοίους τύπους, να επιτελέσουν το πιο απλό έργο στη πραγματική ζωή, αφού μιλάμε για άχρηστους και άεργους ανίκανους σε κάθε τομέα, εκτός από αυτούς του πολιτικάντικου θεατρινισμού, της κλεψιάς και της ψευτιάς. Κι όμως, τους έχουμε και στρογγυλοκάθονται πάνω μας.
Ολόκληρο το κοινοβούλιο αποτελείται από τσαρλατάνους, ένας-ένας τους αποδεδειγμένοι αρχιψευταράδες, με τον καθέναν τους να έχει παραβιάσει τουλάχιστον μερικές εκατοντάδες από τις υποσχέσεις του στους ψηφοφόρους του, καθώς και το σύνταγμα της χώρας και κάθε ηθικό και δεοντολογικό κανόνα που μπορεί να φανταστεί κανείς. Οι μόνοι κανόνες που δεν έχουν παραβιάσει αυτοί οι ανεκδιήγητοι, οι μόνοι ηθικοί κανόνες που δεν ποδοπάτησαν, είναι επιλεκτικά αυτοί που συμφέρουν το δικό τους τομάρι. Μιλάμε για ένα κοινοβούλιο αποτελούμενο από πολιτικά σκουλήκια, που κυριολεκτικά κατατρώνε συνεχώς και ακατάπαυστα χωμένα στις βαθύτατες και μολυσμένες πληγές της κοινωνίας και χώρας μας, πληγές τις οποίες οι ίδιοι επέτρεψαν να σχηματιστούν ή ακόμη και προκάλεσαν…
Υπάρχει πραγματικά συμπολίτες μου, κάτι άλλο εκτός από ένα βρομερό πτώμα, το ΔΙΚΟ ΜΑΣ πτώμα, που μπορεί να δημιουργηθεί, εάν αφήσουμε αυτή την κατάσταση να συνεχιστεί;
Η απίστευτα μοχθηρή συμπεριφορά του εγκληματικού πολιτικού στερεώματος στην χώρα μας, αν μη τι άλλο, αναδεικνύει το πόσο αναγκαίο είναι αυτοί οι άνθρωποι, να βρίσκονται υπό την συνεχή μας επιτήρηση, εφ όσον θέλουν όπως κάθε φορά ισχυρίζονται, να μας υπηρετήσουν…
Αλλά, υπάρχουν και χειρότερα. Γιατί αυτά τα σκουλήκια, θεωρητικά τουλάχιστον, θα μπορούσαμε να τα ξεφορτωθούμε. θα μπορούσαμε να τα καταψηφίσουμε κι αν είμαστε τυχεροί να μην ξαναδούμε τα απύθμενα ειρωνικά φατσίδιά τους ποτέ ξανά, εκτός ίσως για να παρακολουθήσουμε την φυλάκιση κάποιων από αυτά.
Αλλά τα πολιτικά σκουλίκια που ζουν στο μεγάλο σάπιο σώμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν καταψηφίζονται… Δεν υπάρχει νόμιμο πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούμε να ξεφορτωθούμε τις κυρίες που νοσταλγούν τα στάζι και τους μπεκρήδες που μεθούν πίνοντας χωρίς πάυση το αίμα ολόκληρης της Ευρώπης. Για να ξεφορτωθούμε αυτά τα βρωμοσκούλικα, υπάρχει μόνο ένας τρόπος: Η ανεξαρτησία της χώρας μας.
Κάθε υγιής πολίτης, κι όχι υπήκοος, θέλει να ελέγχει τα του οίκου του. Να ελέγχει τα σύνορά του. Να φτιάχνει τους δικού του νόμους. Να επιλέγει τους ηγέτες του και τους θεσμικούς υπηρέτες του. Τοπικά, για τη χώρα του. Με τρόπο που να μπορεί να τους ξεφορτώνεται.
Ένας υγιής πολίτης, αν δεν είχε αυτά, δεν θα μπορούσε έχων σώας τα φρένας, να τον απασχολούν οι εμπορικές ευκαιρίες. Δεν θα μπορούσε αν ήταν να χάσει τον έλεγχο της ίδιας της χώρας του, όπως ακριβώς κι ένας μαγαζάτορας ή ιδιοκτήτης μιας οικίας, δεν θα παραδώσει ποτέ τον έλεγχο για να προσλάβει κάποιο εμπορικό προνόμιο μηδαμινής αξίας μπροστά στην δυνατότητα που έχει ως ιδιοκτήτης να ελέγχει τα του οίκου του.
Συμφωνίες που αφορούν τα πολιτισμικά, επιστημονικά, εμπορικά κλπ θέματα, μπορούν κάλλιστα να γίνουν και κατ ευθείαν μεταξύ χωρών, χωρίς να χαθεί η κυριαρχία τους. Δεν υπάρχει έγκυρος και ηθικός λόγος για τον οποίον η Ευρώπη συνολικά πρέπει να διευθύνεται από ένα κονκλάβιο αψήφιστων επαγγελματιών πολιτικών κάπου στις Βρυξέλλες, εκτός αν θεωρήσουμε αυτή την παρασιτική μορφή διακυβέρνησης ως θετικό πράγμα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχει μόνο και μόνο για να εισάγει αυτό το παρασιτικό, υπερδιεθνές επίπεδο κεντρικής διαχείρισης των πάντων, προς όφελος μιας μικροσκοπικής μερίδας ανθρώπων που δεν έχουν καμία διάθεση να βρίσκονται υπό την συνεχή επιτήρηση των απλών «πληβείων». Δεν θέλουν οι μάζες να γνωρίζουν καν, με τι ασχολούνται και τι σχεδιάζουν, μέχρι να είναι πολύ, μα πολύ αργά. Δεν θέλουν να ξέρει ο κοσμάκης τι κάνουν με τις παγκοσμιοποιμένες πολιτικές τους οι οποίες θέλουν να καταργήσουν κάθε φυσικό δικαίωμα, διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι ακόμη και με τις σκουλικιασμένες όπως είπαμε τοπικές κυβερνήσεις δεν μπορούν να περάσουν αυτά που θέλουν.
Κι έτσι, οι «πληβείοι» πρέπει να ουδερετοποιηθούν πλήρως, να ακυρωθεί πλήρως οποιαδήποτε εξουσία μπορεί να υπάρχει στα χέρια τους. Οι δύο κύριες εξουσίες που έχει ο πολίτης είναι πρώτον, η ψήφος και η γενικότερη πολιτική του δράση και δεύτερον η δράση του μέσα στην αγορά ως εργαζομένου, καταναλωτή και συμβαλλόμενου σε εμπορικές συμφωνίες κάθε τύπου. Και τα δύο στην ΕΕ, είναι σχεδόν πλήρως ελεγχόμενα, και ό,τι δεν είναι, σύμφωνα με τα σχέδιά τους θα είναι.
Για να εξαλειφθούν πλήρως όλες οι μορφές εξουσιάς που βρίσκονται στα χέρια της κοινωνίας, θα πρέπει να παρακαμφθούν όλες οι δραστηριότητες των απλών πολιτών και να αντικατασταθούν με διορισμένους υπεύθυνους ή να περάσουν στον απόλυτο έλεγχο του Ευρωπαϊκού Ολοκληρωτικού Κράτους. Η εξάρτηση από το Κράτος της ΕΕ πρέπει να αυξηθεί, οι εμπορικές συμφωνίες να γίνονται μόνο με τους συνεργάτες του Κράτους, και η πολιτική δράση συμπεριλαμβανομένων και των εκλογών, να καταστεί ουσιαστικά ευνουχισμένη. Η δε δράση που έχει να κάνει με την ελεύθερη κατοχύρωση απαιτήσεων στα εργασιακά, κλαδικά και άλλα επαγγελματικά θέματα, θα πρέπει να καταστέλλεται δια ροπάλου – κυριολεκτικά.
Τέλος, θα πρέπει σιγά σιγά, να καταργηθεί πλήρως η έννοια του τοπικού Κράτους, έτσι ώστε να καταργηθεί ακόμη και η επίφαση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και να μας μείνει μόνο το κεντρικό Κράτος της ΕΕ με τους αψήφιστους κομισάριούς του. Αυτό το βήμα, το βήμα της καταστροφής των χωρών, είναι κρίσιμο για τους ευρωπαϊστές. Χωρίς αυτό, δεν θα μπορέσουν ποτέ να επιβάλλουν την κόλασή τους στο επίπεδο και βάθος που λαχταρούν.
Από την άλλη, μια επιτυχής οριστική έξοδος από την σοσιαλφασιστική ευρωκόλαση, θα αποτελέσει φάρο πραγματικής ελπίδας για τος λαούς που είναι εγκλωβισμένοι μέσα της. Κάθε προσπάθεια εξόδου που γίνεται θα πρέπει λοιπόν να γελοιοποιείται από τα όργανα του ευρωπαϊκού καθεστώτος. Θα πρέπει κάθε αντιευρωπαϊσμός να βάλλεται ως αριστερόστροφη γραφικότητα, και κάθε ευρωσκεπτικισμός να προβάλλεται ως φασιστική ακροδεξιά, και την ίδια στιγμή να αυξάνεται και η διεθνιστική ακροαριστερά που επίσης πολύ βολικά θέλει να καταργήσει τα έθνη, καθώς και ο πραγματικός ναζισμός που βολεύει για να δίνει έναυσμα και αφορμές για το φασιστικό Κράτος της ΕΕ να επιβάλει το θέλημά του δια του φόβου.
Οι κοινοβουλευτικοί πολιτικοί μας εδώ στην Ελλάδα, είναι απολύτως όλοι τους, συνένοχοι με όλους αυτούς. Ο καθένας με τον ρόλο του φυσικά, ο καθένας βάζοντας το λιθαράκι του. Ο καθένας τους υπακούοντας τυφλά στο μέγα σκοπό του Κεντρικού Ανελεύθερου, Αντιλαϊκού, Αντιδημοκρατικού Κράτους της ΕΕ. Ουσιαστικά κι εφ όσον το κεντρικό κράτος της ΕΕ δεν έχει ακόμη τον πλήρη έλεγχο, αυτοί, οι τοπικοί μας πολιτικοί και συνεργάτες κάθε λογής, είναι ο λόγος που ενδυναμώνεται όλο και περισσότερο το τέρας της ΕΕ. Αυτοί είναι, μαζί με τους συνεργάτες τους στο βαθύ κράτος τους δημοσίου καθώς και οι εταιρικοί τους συνεργάτες, στηρίζουν και προωθούν σταδιακά την ατζέντα του Κράτους της ΕΕ.
Είμαστε καθημερινά θύματα μιας ομάδας πρακτόρων, οι οποίοι κάθε άλλο παρά το συμφέρον της χώρας και των πολιτών της απεργάζονται. Σαμποτάρουν ολόκληρη την χώρα και τη θέληση της κοινωνίας, ψεύδονται ασύστολα για τις προθέσεις τους, δεν πιστεύουν σε καμιά ανάκαμψη, αφού συνεχίζουν καθημερινά να ρίχνουν λάδι στην φωτιά της κρίσης, συνεχώς αυξάνοντας το χρέος και την κρίση, την ώρα που μειώνουν την παραγωγική δύναμη της χώρας σε εγκληματικά χαμηλά επίπεδα. Κι όλα αυτά, για να επιβάλουν όλο και περισσότερο κεντρικό έλεγχο στα πάντα.
Υπάρχει λόγος να πιστεύει κανείς ότι θέλουν να νοιώθουμε όλο και πιο μίζεροι, όλο και πιο χαμηλά στην ψυχολογία, όλο και πιο αδύναμοι, να μην έχουμε ελπίδα σε τίποτα και κανέναν. Απαιτούν την τέλεια ήττα μας. Την τέλεια υποταγή μας. Απαιτούν την απόλυτη σιωπή μας, όσο μας βιάζουν, μέχρι να μας παραδώσουν τελείως στην περίφημη ολοκλήρωση της ΕΕ. Θέλουν να μην υπάρχει η χώρα μας, και καμιά άλλη ως μέλος, παρά μόνο μια οχλοειδή λαοθάλασσα από άβουλους υπάκουους υπηκόους οι οποίοι απλά να πιστεύουν ότι έχουν λόγο αλλά ουσιαστικά να μην έχουν κανέναν.
Όλα τα κόμματα της βουλής φίλοι μου, ΜΗΔΕΝΟΣ εξαιρουμένου, καθώς και πολλά εξωκοινοβουλευτικά, έχουν αποδείξει ήδη πολλαπλά ότι στα θέματα που μετρούν και έχουν νόημα, δεν μπορεί κανείς να τα εμπιστευτεί. Σε κανένα από δαύτα δεν μπορεί κάποιος να εμπιστευθεί τυφλά τον ιερό σκοπό της ανεξαρτησίας μας. Μην πλανάστε με τα διάφορα μανιφέστο των κομμάτων και τις ιδεολογίες που υποτίθεται ότι πρεσβεύουν. Δεν τους απασχολούν τέτοια πράγματα. Του απασχολεί η επιβίωσή τους μέσα στον επερχόμενο νέο κόσμο που στήνουν όλοι μαζί σαν καλά συνεταιρικά που είναι.
Το σύστημα κύριοι, έχει δηλητηριάσει σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό στερέωμα ανεπανόρθωτα. Η ψήφος ή οποιαδήποτε άλλη μορφή στήριξης η δικαιολόγησης αυτών των κομμάτων, είναι βρώμικη δουλειά, που μόνο σε χειρότερη θέση μας φέρνει ως χώρα. Είναι στήριξη στην προδοσία. Στήριξη στην καταστροφή μας η οποία λαμβάνει χώρα κάθε λεπτό. Είναι στήριξη στην αντιδημοκρατικότητα, την ανελευθερία, τον άκρατο κρατισμό.
Είναι στήριξη της πολιτικής της κυριολεκτικής και ολοκληρωτικής κατάργησης της χώρας μας και των φυσικών μας δικαιωμάτων. Είναι στήριξη στην παγκοσμιοποίηση, τα ανοιχτά σύνορα χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο, έτσι ώστε να καταστεί αδύνατον να διακυβερνηθεί ο τόπος δημοκρατικά ακόμη και να ήθελαν οι πολιτικοί μας κάτι τέτοιο.
Είναι στήριξη στην καταστροφή ό,τι καλύτερου έχει να δώσει και ο Ελληνικός αλλά και ο υπόλοιπος ευρωπαϊκός πολιτισμός. Είναι στήριξη της κατάργησης κάθε ιδιωτικής και συλλογικής περιουσίας και το πέρασμά της στο Κράτος και συνεργάτες της ΕΕ. Είναι στήριξη δραματικής εξάρτησης από το Κράτος η οποία θα προκαλέσει περαιτέρω αδυναμία στον κόσμο. Είναι εν τέλη στήριξη σε ότι πιο ολοκληρωτικό έχει υπάρξει από τότε που έσπερναν το θάνατο τα ολοκληρωτικά συστήματα του 20ου αιώνα.
Η κυβέρνηση της ΕΕ, θέλει να γίνει όπως σήμερα λειτουργεί λόγου χάρη η Κίνα, όπου μια ολιγαρχική πολιτική τάξη έχει επιβάλει μια αιώνια δικτατορία, ελέγχοντας μια τεράστια έκταση και μια τεράστια κοινωνία δια της παρακολούθησης, της προπαγάνδας και της πλύσης εγκεφάλων. Θα μπορούσε κάλλιστα αυτή η ολιγαρχική τάξη να ζεί στο φεγγάρι. Τόσο μακρυά από την γνώση του απλού πολίτη βρίσκονται αυτοί οι δικτάτορες. Και θα ήταν τόσο διεφθαρμένο όσο διεφθαρμένα είναι σήμερα λόγου χάρη τα Ηνωμένα Έθνη. Δεν θα υπάρχει τρόπος αλλαγής του, τρόπος έλεγχός του. Η φωνή της κοινωνίας δεν θα το φθάνει ποτέ, και θα χάνεται για πάντα. Η ΕΕ έχει ως στόχο της να φέρει εις πέρας τα πιο σατανικά όνειρα του Στάλιν και του Όργουελ: Μια τεράστια αχανή φυλακή, όπου ελευθερία θα είναι ολοκληρωτικά ανύπαρκτη, γεμάτη ιδεολογική αστυνόμευση, και υπό συνεχή παρακολούθηση όπως ακριβώς κι ακόμη χειρότερα γίνεται σήμερα στην Κίνα.
Αγαπητοί συμπολίτες. Έχουμε ανάγκη από εθνική κυριαρχία. Όχι για να εκφράσουμε το “Ελληναράδικό” μας. Όχι για να το παίξουμε ανεξάρτητοι. Όχι για να κάνουμε τους έξυπνους. Όχι γιατί είμαστε οπισθοδρομικοί. Όχι γιατί μας κομπλεξάρουν οι ξένοι. Όχι γιατί δεν θέλουμε ή θέλουμε μετανάστες.
Όχι.
Την έχουμε ανάγκη, για να μη γίνουμε θύματα του καταστροφικότερου καθεστώτος της εποχής μας. Αν χάσουμε την χώρα μας, θα τα χάσουμε όλα. Τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας δεν θα μάθουν ποτέ τι σημαίνει να ζείς σε μια ελεύθερη – έστω και σχετικά – κοινωνία. Αυτή είναι η δικιά μας παρακαταθήκη. Η διατήρηση έστω, της ελευθερίας που είχαμε πριν ενδώσουμε στις καταστροφικές πολιτικές της ΕΕ.
Δεν έχει καμία σημασία αυτή τη στιγμή ποιά ακριβώς είναι η ιδεολογία που συμμεριζόμαστε ο καθένας, τι θα θέλαμε να έχουμε στο μέλλον, πως βλέπουμε την ιδανική διακυβέρνηση της χώρας μας.
Δεν έχει καμιά σημασία, εάν πρωτίστως δεν έχουμε καν χώρα…
