Ο Άρειος Πάγος κλήτευσε κτηνοτρόφους να καταθέσουν επειδή έκαναν δημόσιες δηλώσεις για τον εμβολιασμό ενάντια στην ευλογιά των αιγοπροβάτων. Ο λόγος της κλήτευσης είναι ότι θεωρούνται υπαίτιοι για… «διασπορά ψευδών ειδήσεων» και με αυτήν την στάση τους δεν συνδράμουν στην αντιμετώπιση της επιδημίας.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, το ανώτατο δικαστήριο της χώρας αντιλαμβάνεται τον δημόσιο λόγο πολιτών που ασκούν κριτική στην κυβέρνηση σαν αντικείμενο ποινικής διαδικασίας, αντί να τον αντιμετωπίζει ως αναφαίρετο δικαίωμά τους στο πλαίσιο του ελεύθερου δημοκρατικού διαλόγου, που πρέπει να χαρακτηρίζει τις σύγχρονες κοινωνίες. Αυτό το περιστατικό δείχνει το βαθύ θεσμικό πρόβλημα που υπονομεύει την εμπιστοσύνη των πολιτών στην ελληνική Δικαιοσύνη.
Η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα λειτουργεί σαν γενική γραμματεία της κυβέρνησης. Πολλές πράξεις και δηλώσεις ανώτατων λειτουργών της παραπέμπουν σε τριτοκοσμικές μπανανίες όπου νόμος είναι ό,τι θέλει η εκτελεστική εξουσία. Κι όμως, υπό κανονικές συνθήκες η Δικαιοσύνη οφείλει να είναι ανεξάρτητη και να λειτουργεί ως εγγυητής των δικαιωμάτων, όχι σαν «ουρά» της εκτελεστικής εξουσίας.
Όσοι σχολιάζουν την απώλεια της εμπιστοσύνης των πολιτών στην ελληνική Δικαιοσύνη πρέπει να γνωρίζουν ότι η εμπιστοσύνη δεν κερδίζεται με αποφάσεις που μοιάζουν να τιμωρούν κάθε αμφισβήτηση ή κριτική στα κυβερνητικά πεπραγμένα, αλλά με σταθερή προσήλωση στα συνταγματικά δικαιώματα, στην ορθή νομική αιτιολόγηση και την αμερόληπτη εφαρμογή του νόμου.
Με αποφάσεις όπως αυτή, απειλείται και η αξιοπιστία της ίδιας της χώρας στο εξωτερικό. Δεν είναι τυχαίες οι επισημάνσεις οργάνων της Ε.Ε. για την προβληματική λειτουργία της Δικαιοσύνης στη χώρα μας. Όταν η υψηλότερη δικαστική Αρχή φέρεται να παρακολουθεί στενά τις δημόσιες εκφράσεις πολιτών και να τις μετατρέπει σε αντικείμενο ποινικών διαδικασιών, η Ελλάδα δίνει επιχειρήματα σε όσους αμφισβητούν την τήρηση των ευρωπαϊκών αξιών στην πράξη.
Η κρίσιμη πρόκληση τώρα είναι οι θεσμικοί φορείς να επανεξετάσουν τη λειτουργία τους με όρους ανεξαρτησίας και αξιοπιστίας. Γιατί χωρίς αυτά, ακόμη και οι πιο τεκμηριωμένες αποφάσεις χάνουν την κύρια βάση που πρέπει να στηρίζονται: την υπεράσπιση ενός κράτους δικαίου που όχι μόνο δεν φοβάται την άσκηση κριτικής αλλά την ενθαρρύνει.
