Γράφει ο Χρήστος Μπολώσης
Στις 3 Δεκεμβρίου του 1944, αρχίζουν τα «Δεκεμβριανά». Ο όρος είναι μία εξωραϊσμένη απόδοση της κομμουνιστικής εγκληματικής ανταρσίας για τη βίαιη αρπαγή της εξουσίας, λίγο μετά την αποχώρηση των Γερμανοϊταλικών στρατευμάτων κατοχής.
Τα γεγονότα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Οι κομμουνιστές προσήλθαν σε ένα απαγορευμένο από την αστυνομία συλλαλητήριο, οπλισμένοι ακόμα και με ελαφρούς όλμους μικρού διαμετρήματος. Η πρόθεσή τους ήταν φανερή. Ήταν αποφασισμένοι να συγκρουσθούν με το κράτος και το έκαναν.
Οι κομμουνιστές έκτοτε, προσπαθούν να υποστηρίξουν ότι η αστυνομία άρχισε πρώτη τους πυροβολισμούς, λες και ότι αυτό τους απαλλάσσει από το έγκλημα. Ε, δεν πας διάβολε σε ειρηνικό συλλαλητήριο με… πολυβόλα.
Σήμερα λοιπόν και εις μνήμην των νεκρών της θηριωδίας των σταλινικών καθαρμάτων θα θυμηθούμε μερικά γεγονότα, που δεν σηκώνουν καμία δικαιολογία ενώ απεικονίζουν θαυμάσια τον διαχρονικά προδοτικό ρόλο του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ.
Ας ανατρέξουμε στο έργο της Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού (ΔΙΣ) του ΓΕΣ με τίτλο: «Αρχεία Εθνικής Αντίστασης» και να σταθούμε μόνο στον Ε΄ τόμο:
α. Στη σελίδα 167, βρίσκουμε το σύμφωνο Πετριτσίου της «12 Ιούλη 1943», σύμφωνα με το οποίο οι σύντροφοι Γιάννης Ιωαννίδης και Δουσάν Δασκάλωφ, συμφώνησαν, μεταξύ των άλλων, την εγκαθίδρυση στα Βαλκάνια, Ένωσης Σοβιετικών Δημοκρατιών που θα περιλαμβάνει την Ελλάδα, τη Μακεδονία (!) και τη Σερβία, ενώ δίδεται στη Βουλγαρία έξοδος στο Αιγαίο (από πού άραγε;).
β. Στη σελίδα 203, θα διαβάσει ο έκπληκτος αναγνώστης, τι συνυπέγραψαν ο σ. καπετάν Κίτσος με τον Γερμανό ταγματάρχη Έρικ Φένσκε στο Σύμφωνο του Λειβαδίου, την 1η Σεπτεμβρίου του 1944, δηλαδή λίγο πριν φύγουν οι Γερμανοί. Πρώτο και καλύτερο ότι ο ΕΛΑΣ «αναλαμβάνει την υποχρέωσιν να μην εμποδίση την υποχώρησιν του Γερμανικού στρατού, μπαίνοντας σε κάθε εκκενούμενο τμήμα, μετά και την υποχώρησιν και του τελευταίου Γερμανού Στρατιώτου».
γ. Μία σελίδα μετά, στη 204, υπάρχει το Σύμφωνο του Μελισσοχωρίου, που υπέγραψαν στις 20 Σεπτεμβρίου του 1944, οι Βούλγαροι Φιλίπποβοτς και Γιούνωφ και ο «Έλληνας» Στασινόπουλος. Στο σύμφωνο αυτό, μεταξύ των άλλων ωραίων αποφασίστηκε όπως «το ΕΑΜ, το ΚΚΕ και ο ΕΛΑΣ αναλαμβάνουν να σχηματίσουν μία διεθνή Μακεδονία, μετά το τέλος του πολέμου».
Και μη μας πουν ότι όλα αυτά είναι ψέματα και χαλκευμένα, διότι θα τους κολλήσουμε στα μούτρα την απάντηση του ΚΚΕ στη ΔΙΣ, όταν του ζήτησε και τα δικά του αρχεία για να τα συμπεριλάβει στην έκδοση, ώστε να ακουσθούν και οι δυο απόψεις.
Και ερχόμαστε στην υπ’ αριθμ. 1010/11-3-65 εγκύκλιο (επισυνάπτεται) του τότε Πρωθυπουργού και Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων Γεωργίου Παπανδρέου, ο οποίος με αφορμή την προσπάθεια διείσδυσης της κομμουνιστικής νεολαίας Λαμπράκη στα σχολεία, χαρακτηρίζει τον κομμουνισμό ως «Εχθρόν του Έθνους και της Δημοκρατίας».
Στη μεγάλη εγκυκλοπαίδεια «Μπριτάνικα» και στην έκδοση του 1968, διαβάζουμε ότι: «… Στην πραγματικότητα αυτοί (δηλαδή το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ), πολεμούσαν κυρίως εναντίον των μη κομμουνιστικών ανταρτικών ομάδων, όπως αυτή του Συνταγματάρχου Δημητρίου Ψαρρού, ο οποίος δολοφονήθηκε από τον ΕΛΑΣ ή τον πιο σημαντικό ΕΔΕΣ, του οποίου ηγείτο ο Συνταγματάρχης Ναπολέων Ζέρβας. Στις 18 Ιανουαρίου του 1945, μιλώντας στη Βουλή των κοινοτήτων ο Τσώρτσιλ είπε ότι οι αρχηγοί του ΕΛΑΣ ‘’απλώς έπαιρναν τα όπλα μας, ξάπλωναν και περίμεναν τη στιγμή να αρπάξουν την εξουσία στην πρωτεύουσα’’».
Αυτά είναι μία μικρή παρονυχίδα των όσων προδοτικών διέπραξε το ΚΚΕ κατά της Ελλάδος, ξεκινώντας από το 1918 ως ΣΕΚΕ και συνεχίζοντας το 1925 ως ΚΚΕ.
81 χρόνια από το μαύρο 1944 και το αποτρόπαιο έγκλημα του ΚΚΕ για τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας, ο κίνδυνος είναι ακόμα μεγαλύτερος. Οι οχτροί μπήκαν πλέον στην πόλη και ροκανίζουν τα θεμέλια του Ελληνισμού. Διάφοροι απίθανοι πριονίζουν το τρίπτυχο πάνω στο οποίο ο Ελληνισμός στηρίχτηκε 3.000 χρόνια τώρα την Πατρίδα, τη Θρησκεία και την Οικογένεια. Εμείς έχοντας πάντα στην καρδιά μας το παράδειγμα του Μακρυγιάννη που ας είναι για μας φωτεινό ορθωνόμαστε τοίχος απροσπέλαστος στα υποχθόνια σχέδιά τους με την υπόσχεση ότι «δεν θα περάσουν», όπως φώναξε ο ήρωας διοικητής του Συντάγματος Μακρυγιάννη συνταγματάρχης Χωροφυλακής Γεώργιος Σαμουήλ. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει τους ήρωές του Μακρυγιάννη.
§. Σίγουρα πρέπει να είμαι εκ των πλέον γκαντέμηδων συμπολιτών του κ. Μητσοτάκη. Διαβάζω ότι γύρο μου ο κόσμος κερδίζει αβέρτα λαχεία, τζόκερ, Λόττο και μονά – ζυγά στον φυστικά της γειτονιάς, ακόμη και στη λαχειοφόρο αγορά της εκκλησίας και με τέτοιο ρυθμό, που δεν θυμάται πιά ούτε πότε κέρδισε, ούτε τι κέρδισε. Σαν τον Γκαστόνε, το τυχερό παπί του Ντίσνεϊ, ένα πράγμα. Εδώ τον λήγοντα πιάνουμε στο Λαϊκό και καδράρουμε το λαχείο και βάζουμε το κάδρο στη σάλα, σε περίοπτη θέση, φάτσα τω εισερχομένω, για να θυμόμαστε την εύνοια τη τύχης. Και περιέργως, οι τυχεροί είναι αυτοί ακριβώς που απασχολούν την κοινή γνώμη ότι έβαλαν το δάχτυλο, τι λέω δάχτυλο τις χούφτες, τι λέω χούφτες τους κουβάδες, στο μέλι του Δημοσίου και φάγανε, φάγανε, φάγανε. Λένε ότι η θεά τύχη είναι τυφλή, δηλαδή σαν τη δικαιοσύνη ένα πράγμα, αλλά αυτή βρε παιδί μου δεν είναι τύφλα, αυτή είναι στραβομάρα του κερατά. Αμ το άλλο; Θυμάστε εκείνον τον πολιτικό με τη θεία όχι απ’ το Σικάγο, αλλά λίγο παραδίπλα, από τη Νιγηρία; Βέβαια ο Εισαγγελέας δεν είχε πεισθεί εντελώς, αλλά δεν βαριέσαι. Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και όλοι οι άλλοι κ.λπ. και να μη τα ξαναλέμε.
§. Φθάσαμε και πάλι, συν Θεώ, στον Δεκέμβριο. Τον μήνα των εορτών, της θρησκευτικής κατανύξεως και της χαράς. Όμως ο Δεκέμβριος πρέπει να αρχίζει πάντα με περισυλλογή. Πρέπει να αρχίζει με αναμόχλευση της ιστορίας. Όχι των παθών αλλά της μνήμης. Εκείνος ο Δεκέμβρης του 1944 δεν ήταν ένα Δεκέμβρης της αγάπης. Ήταν ένα Δεκέμβρης γεμάτος μίσος, όταν το ΚΚΕ, λίγο μετά την αποχώρηση των κατακτητών από την Πατρίδα μας, θεώρησε ότι ήταν κατάλληλος ο χρόνος για να καταλάβει βιαίως την εξουσία και να εγκαταστήσει κομμουνιστική δικτατορία. Κάποιοι όμως με το αίμα τους ύψωσαν με τα κορμιά τους φράχτη και διέσωσαν την δημοκρατία. Πρωταγωνιστές και θριαμβευτές στο αγώνα αυτόν, ήταν οι υπερασπιστές του Συντάγματος Χωροφυλακής «Μακρυγιάννη», που με επικεφαλής τον Διοικητή τους Συνταγματάρχη Γεώργιο Σαμουήλ, βροντοφώναξαν «Δεν θα περάσουν» και δεν πέρασαν. Την ερχομένη Κυριακή στις 10.00, ο Σύνδεσμος Αποστράτων Αστυνομικών Αθηνών, θα τελέσει την ετήσια επιμνημόσυνη δέηση, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών, των πεσόντων ανδρών των Σωμάτων Ασφαλείας και των Ενόπλων Δυνάμεων, για τη δημοκρατία και την πατρίδα, τον Δεκέμβριο του 1944. Χρέος όλων μας είναι να παραστούμε και να ανάψουμε ένα κεράκι για την ψυχή των ηρώων αυτών. Το αξίζουν.
§. Προ ημερών, σε «Πολιτιστικό Κέντρο» των Βορείων προαστίων, έγινε ομιλία από απόστρατο συνταγματάρχη του Κυπριακού Στρατού, με θέμα την ΕΟΚΑ, που αφορούσε την ίδρυση, την οργάνωση και τη δράση της στο διάστημα 1955-1959. Μέχρις εδώ όλα καλά. Ας δούμε τώρα τα υπόλοιπα. Την διάλεξη, η οποία είχε δεόντως διαφημισθεί παρακολούθησαν καμία δεκαπενταριά απόστρατοι αξιωματικοί, οι οποίοι ή συνδέονταν με την Κύπρο (είχαν υπηρετήσει εκεί) ή με τον ομιλητή (είχαν συνυπηρετήσει ή ήταν συμμαθητές στην Σχολή Ευελπίδων). Παρών και ακόμα ένας ιδιώτης ο οποίος είχε υπηρετήσει στην Κύπρο προσφάτως ως καταδρομέας και Κύριος οίδε τι ανακρίβειες είχε ακούσει σχετικώς. Ουδείς έτερος. Φαίνεται ότι το φιλομαθές κοινό του ευγενούς προαστίου, τα ήξερε αυτά και θεώρησε περιττό να τα ξανακούσει. Γι’ αυτό όταν βρίσκονται στα κοσμικά σαλόνια των ευγενών γειτονιών τους ακούς του κόσμου τις μπούρδες και τις ανακρίβειες. Είχα ακούσει σ’ ένα τέτοιο σαλόνι, από κοσμική κυρία, η οποία θέλησε να επιδείξει τις γνώσεις της, ότι ένας ήρωας της ΕΟΚΑ ήταν ο Δημήτριος Καραολής, γι΄ αυτό έχουν δώσει το όνομά του σε πολλούς δρόμους της Αθήνας! Προφανώς αγνοούσε ότι οι ήρωες ήταν δύο, ο Ανδρέας Δημητρίου και ο Μιχαλάκης Καραολής. Πως το έλεγε ο Τζωρτζ Σαντιγιάνα; «Όποιος ξεχνάει την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει». Να τέτοια έλεγε, γι’ αυτό και πόθανε…
Και δεν ξεχνάμε. Την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου ΟΛΟΙ στου Μακρυγιάννη στην ετήσια επιμνημόσυνη δέηση, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών, των πεσόντων ανδρών των Σωμάτων Ασφαλείας και των Ενόπλων Δυνάμεων για τη δημοκρατία και την πατρίδα, κατά την 81η επέτειο της Μάχης των Αθηνών τον Δεκέμβριο του 1944.
