Του Κώστα Πρώιμου
Βαθύς χειμώνας, πριν από μερικά χρόνια, στο κέντρο παραλιακής επαρχιακής πόλης στην οποία ευρισκόμεθα ως εσωτερικοί μετανάστες, προερχόμενοι από την Αθήνα. Η θερμοκρασία αν και μεσημέρι δεν ξεπερνούσε θυμάμαι τους 7-8 βαθμούς. Το παλιό Datsun ως θρυλικό εποχούμενο μιας ευρείας γκάμας σχετικών ανεκδότων για τα οποία τη σήμερον δύναται να ασκηθεί ποινική δίωξη αν τα εκστομίσεις δημοσίως, εκκίνησε την πορεία του ομολογουμένως λίγο απότομα, εξερχόμενο από κεντρικό stop.
Στην καρότσα του καθόταν στο τελείωμά της ένας μικρός-πολύ μικρός Ρομά, φορούσε ένα πουλοβεράκι, χωρίς μπουφάν (υπενθυμίζω, το θερμόμετρο έδειχνε κάτω από 10 βαθμούς κελσίου) κι ένα παντελονάκι. Το τρομερότερο; Στεκόταν ξυπόλητος! Εν τω μεταξύ ηλικιακά άντε να ήταν 8-9 ετών το πολύ…
Ξαφνικά το Datsun πέφτει σε μια λακκούβα από εκείνες τις χρονίως ανοικτές και ο πιτσιρικάς βρίσκεται στην άσφαλτο ξαπλωμένος. Ο πατέρας του, προφανώς δεν το πήρε χαμπάρι αμέσως το τραγελαφικό σκηνικό παρά σταμάτησε όταν άκουσε τις φωνές του μικρού, ο οποίος τσαντισμένος περισσότερο αντί τρομοκρατημένος τον καλούσε να σταματήσει.
Έμεινα έκπληκτος, πραγματικά, θαύμασα την ψυχραιμία και την ανθεκτικότητα του τοσοδούλη. Όχι μόνο δεν τα έχασε βάζοντας τα κλάματα, γιατί σίγουρα χτύπησε, φανταστείτε να πέφτει από την καρότσα αγροτικού εν κινήσει ένας οκτάχρονος στην άσφαλτο, αλλά άρχισε να περπατά, σχεδόν να τρέχει… σαν να μην «τρέχει τίποτα» προς τον πατέρα του ο οποίος είχε σταματήσει καμιά τριανταριά μέτρα παρακάτω. Ούτε που ασχολήθηκε κανείς από τους ενήλικους οι οποίοι κάθονταν άνετα δίπλα από τον οδηγό και πατέρα του. Ο μικρός Ρομά ανέβηκε ξανά στην καρότσα σαν να μη συνέβη τίποτα, ή λες και σταμάτησε στο παρακείμενο περίπτερο για να αγοράσει τσίχλες.
Αυτομάτως φέρνω στο μυαλό μου δεδομένα και κάνω τη μοιραία σύγκριση. Σκέφτομαι τα Ελληνόπουλα, όχι τις εξαιρέσεις αλλά αυτά που δυστυχώς συνθέτουν πλειοψηφικά τον κανόνα. Μεγαλωμένα σε ένα ολοένα και πιο προστατευτικό περιβάλλον, με τις γιαγιάδες να κάνουν τη μεγαλύτερη ζημιά. Οι μικρές πριγκίπισσες και τα αρσενικά πριγκιπόπουλα, στα οποία οι επίδοξοι γονείς καλλιεργούν την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος θα τους ανήκει, ενώ μόλις βγουν εκεί έξω να αντιμετωπίσουν τη ζωή, όλοι θα τους συμπεριφέρονται με αγάπη, ανοχή, κατανόηση και κάθε πρωί θα τους ρίχνουν στο αλαβάστρινο δερματάκι και λίγο προδέρμ…
Κάπως έτσι αρχίζουν απότομα οι σφαλιάρες από τα βαριά χέρια του αληθινού κόσμου ενώ τα περισσότερα καλομαθημένα τέκνα καταφεύγουν σε οδυνηρές και «αναγκαστικές προσγειώσεις» στη σκληρή πραγματικότητα καθώς τα αφεντικά τους, οι φίλοι, ακόμη και οι σύντροφοι δεν θα παριστάνουν για πάντα αυθορμήτως ούτε τις μανάδες τους, μήτε τις γιαγιάδες τους εκτός και αν «πληρώνονται» επαρκώς για να διαδραματίζουν αδιαμαρτύρητα και εσαεί αυτόν τον υποκατάστατο ρόλο.
Για του λόγου το αληθές.
Χθες κατά την ωραία ηλιόλουστη πρώτη Κυριακή του Νοέμβρη, ένα παιδάκι ημεδαπό, στην ηλικία του μικρού Ρομά, έκανε βόλτα με το ποδηλατάκι του μπροστά από ένα καφέ. Χάνει λίγο την ισορροπία του, ο πιτσιρικάς πέφτει στο πλάι και πλαντάζει στο κλάμα.
Το τι επακολούθησε δεν περιγράφεται. Άπαντες πανικοβλήθηκαν, έτρεξαν από τα τραπεζάκια οι γονείς, έσπευσαν οι φίλοι να περιθάλψουν το «άτυχο τέκνο». Μόνο η συνδρομή εναέριας διακομιδής σε νοσοκομείο δεν συζητήθηκε στη διαβούλευση των παραβρισκόμενων.
Το παιδάκι βεβαίως, δεν έπαθε την παραμικρή γρατζουνιά εκτός πλην του μικρού ξαφνιάσματος της πτώσης του από το μικρό ποδηλατάκι το οποίο εκινείτο με χαμηλή ταχύτητα.
Έχω την εντύπωση ότι και εγώ αν βρισκόμουν στη θέση του και διαπίστωνα αυτή την άμεση και τεραστία κινητοποίηση γονέων και κηδεμόνων μετά αλαλαγμών και καλπασμών προς το μέρος μου, θα νόμιζα ότι με βρήκε κάτι πολύ σοβαρό, ότι ίσως μου κόπηκε κάποιο χέρι ή πόδι και απλώς δεν το έχω αντιληφθεί…
Πώς όλα αυτά θα μπορούσαν να συνδεθούν έστω εν μέρει με την κατάντια της χώρας; Μωρέ μια χαρά θα μπορούσαν, ρωτήστε και τους… ειδικούς…
