Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι πολλά πράγματα. Είναι νάρκισσος, είναι «τρελός», είναι απρόβλεπτος, είναι ακροδεξιός, είναι εκ πεποιθήσεως ψεύτης, είναι λαοπλάνος, είναι επικίνδυνος κλπ κλπ.
Τι δεν είναι; Δεν είναι χαζός!
Με αυτά ως δεδομένο πρέπει να ομολογήσω ότι μου προκαλεί φόβο η θυμηδία με την οποία πολλοί, πάρα πολλοί, άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη, υποδέχθηκαν τις εξαγγελίες του προέδρου των ΗΠΑ περί πάταξης… «των Antifa».
Ο λόγος είναι απλός: Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ακόμα μία γραφική – στα όρια του πολιτικού ανέκδοτου – και δίχως νόημα κίνηση από αυτές που μας έχει συνηθίσει ο Τραμπ αλλά με την απαρχή ενός ιδεολογικού πολέμου που έχει ως βασικό στόχο την επικράτηση της ακροδεξιάς οπουδήποτε στον πλανήτη μπορεί να ανθίσει ο «τραμπισμός».
Τι σημαίνει «αντιφασιστικό κίνημα»
Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν υφίσταται ο όρος «οι Antifa» ως κάτι ενιαίο και αδιαίρετο. Αυτό που υφίσταται είναι το (παγκόσμιο) αντιφασιστικό κίνημα.
Τι είναι αυτό το κίνημα; Μη φανταστεί κανείς ότι είναι κάτι οργανωμένο (σε παγκόσμιο επίπεδο), με κεντρική διοίκηση, μικρές τοπικές (ένοπλες) υπο-ομάδες, οργανωτική δομή και κάθετη ή οριζόντια ιεραρχία.
Το αντιφασιστικό κίνημα είναι ένας όρος «ομπρέλα» που από κάτω του χωράει οποιονδήποτε / οποιαδήποτε νιώθει τον εαυτό του / της ως αντιφασίστα / αντιφασίστρια χωρίς απαραίτητα να είναι οργανωμένος σε κάποια συλλογικότητα.
Μέσα στο αντιφασιστικό κίνημα μπορεί κανείς να βρει από σοσιαλιστές και κομμουνιστές μέχρι ακροαριστερούς και αναρχικούς. Αντιφασίστας είναι εκείνος που με τον λόγο και τις πράξεις του υπηρετεί την αντιφασιστική ιδέα. Αυτός, δηλαδή, που έχει ως δηλωμένο στόχο του τη με κάθε τρόπο καταπολέμηση ακροδεξιών, ρατσιστικών και εν γένει φασιστικών ιδεολογιών και πρακτικών.
Ιστορικά δε μέσα στο αντιφασιστικό κίνημα μπορούσε να βρει κάποιος ακόμα και ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονταν ως φιλελεύθεροι ή ακόμα και συντηρητικοί και οι οποίοι απλά απεχθάνονταν τον φασισμό.
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με κάτι που μοιάζει (και ίσως να είναι) ιδεολογία. Η ιδεολογία του ανθρώπου που αντιτίθεται στον φασισμό. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι μια πολιτική στάση και ταυτόχρονα μία στάση ζωής.
Πέρα από τις ατομικότητες, ωστόσο, υπάρχουν και οι ομάδες, οι συλλογικότητες και οι οργανώσεις που φυσικά και αποτελούν μέρος αυτού του παγκόσμιου κινήματος.
Μέσα σε όλη αυτή την «πανσπερμία» ανθρώπων και ομάδων είναι δεδομένο πως θα υπάρχει και μία ευρεία γκάμα δράσεων η οποία ξεκινάει από την απλή συγγραφή ενός αντιφασιστικού κειμένου, μια συγκέντρωση, μία πορεία ή πιο δυναμικές, ακτιβίστικες ενέργειες.
Επιπλέον, ο κάθε αντιφασίστας και η κάθε αντιφασίστρια, ως βαθιά πολιτικοποιημένος άνθρωπος, το πιθανότερο είναι πως έχει παράλληλα και άλλες πολιτικές ανησυχίες: Είναι συνδικαλιστές, είναι οικολόγοι, είναι αντιμιλιταριστές, είναι αλληλέγγυοι σε πρόσφυγες και μετανάστες κλπ.
Από όλα αυτά που διαβάσατε μέχρι τώρα (και πιστέψτε με είναι ελάχιστα μπροστά σε αυτά που θα μπορούσαν να γραφτούν) πρέπει να γίνεται ξεκάθαρο πως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιος το παγκόσμιο αντιφασιστικό κίνημα ως κάτι μονολιθικό αλλά ως μία έκφραση πολιτικής δράσης με την ευρύτερη έννοια του όρου.
Οι επικίνδυνοι «γκεμπελισμοί» του Τραμπ
Πόσο πιθανό είναι να μην τα ξέρει όλα αυτά ο πρόεδρος των ΗΠΑ; Όχι απλά δεν είναι πιθανό αλλά δεδομένα είναι απίθανο. Ακόμα και εκείνος να μην τα ήξερε, δεν μπορεί… Όλο και κάποιος μέσα στη στρατιά συμβούλων που έχει στον Λευκό Οίκο θα τον ενημέρωνε.
Όλο και κάποιος θα τον προειδοποιούσε – με ευγενικό τρόπο – πως λέει μπούρδες όταν διατρανώνει πως θα κυνηγήσει «τους Antifa».
Άρα το συμπέρασμα που καταλήγουμε είναι πως ο Ντόναλντ Τραμπ (που όπως είπαμε είναι πολλά αλλά όχι χαζός) δεν επιδιώκει να κυνηγήσει «τους Antifa» αλλά να χτυπήσει το παγκόσμιο αντιφασιστικό κίνημα και να το δαιμονοποιήσει ως «τρομοκρατικό» προκειμένου να το περάσει στις συνειδήσεις των ανθρώπων ως κάτι παράνομο.
Και επειδή δεν θα μπορούσε ευθέως να πει ότι θέλει να πολεμήσει τον αντιφασισμό, εφευρίσκει «τους Antifa», τους δίνει οργανωτική υπόσταση, τους «βαπτίζει» εχθρούς της κοινωνίας και αρχίζει να δουλεύει στα μυαλά των ανθρώπων την ιδέα πως ο αντιφασισμός είναι κάτι «σκοτεινό», με υπόγειες διαδρομές χρημάτων, που διψάει για το αίμα αθώων πολιτών και τον τοποθετεί στην ίδια κατηγορία με οργανώσεις όπως το Ισλαμικό Κράτος, η αλ-Κάιντα, η Χαμάς και η Χεζμπολάχ.
Ο τρόπος που το κάνει αυτό είναι απλός. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Ελλάδα. Τι κάνουν οι Αμερικάνοι; Παίρνουν δύο οργανώσεις ένοπλης πολιτικής βίας την «Επαναστατική Ταξική Αυτοάμυνα» (που έχει να εμφανιστεί από τον Ιανουάριο του 2017) και την «Ένοπλη Προλεταριακή Δικαιοσύνη» και τις «βαπτίζουν» de facto αντιφασιστικές προκειμένου να δικαιολογήσουν το κυνήγι «των Antifa» αφού αυτοί (σύμφωνα με την τραμπική λογική) «βάζουν βόμβες και απειλούν να σκοτώσουν πολίτες».
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, ο Τραμπ «γκεμπελίζει» προκειμένου να υπηρετήσει πιστά την ακροδεξιά ατζέντα την οποία επιχειρεί να επιβάλει ακόμα και κατασκευάζοντας εχθρούς.
Ας μιλήσουμε ανοιχτά: Ο πόλεμος του Τραμπ κατά «των Antifa» είναι πόλεμος κατά του αντιφασισμού. Είναι πόλεμος ιδεολογικός που «χαϊδεύει» τα αυτιά των ακροδεξιών απανταχού της Γης.
ΥΓ: Ακόμα και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, σε τηλεοπτική του συνέντευξη το βράδυ της Πέμπτης, στο Action24 όταν ρωτήθηκε σχετικά με τις τελευταίες εξελίξεις είπε πως «δεν ξέρω τι ακριβώς κάνει η κυβέρνηση των ΗΠΑ με τους Antifa» και άφησε ξεκάθαρα να εννοηθεί πως το ζήτημα είναι… ιδεολογικό.
