Του Μανώλη Κοττάκη
Στη δεκαετία του 1990 η Νέα Δημοκρατία είχε ένα εκατομμύριο μέλη. Ήταν η χρυσή εποχή του Σγαρδέλη, του Γριβέα, του Στεφανάκου, του Μπεχράκη, του Σημαιοφορίδη, του Δημητροκάλη, του Βούλτεψη, του Πευκιανάκη και της Σάκης Κυπραίου – ο επίτιμος είχε εμπιστευτεί την οργάνωση του κόμματος στη νεολαία της ΕΡΕ.
Οι εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη προέδρων Τοπικών και Νομαρχιακών Επιτροπών παρουσίαζαν τεράστιο ενδιαφέρον. Η εκλογή του αρχηγού γινόταν από την Κοινοβουλευτική Ομάδα και όχι από το Συνέδριο ή απευθείας από τη βάση, όπως συνέβη το 1993 και το 1996 με τον Μιλτιάδη Έβερτ και τον Κώστα Καραμανλή, καθώς και το 2009 με τον Αντώνη Σαμαρά (Ο «Μπουλντόζας» εξελέγη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα και αριστίνδην συνέδρους).
Η μάχη για τον έλεγχο του κομματικού μηχανισμού ενδιέφερε εκείνη την εποχή κυρίως τους βουλευτές και ακολούθως τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος μέσω της παροχής προνομίων στη «βάση» ήθελε να εξουδετερώσει τα ιδρυτικά κέντρα εξουσίας της παράταξης. Η συμμετοχή ξεπερνούσε κάθε προσδοκία.
Φοιτητής Νομικής στο πτυχίο και πριν μεταπηδήσω στη δημοσιογραφία των Αθηνών για να αναστείλω την όποια ιδιότητά μου κλήθηκα εκείνη την εποχή να εγγυηθώ ως δικαστικός αντιπρόσωπος τη διαδικασία στην Τοπική Επιτροπή του Δήμου Ιάσμου Ροδόπης. Κεφαλοχώρι με κερασιές και μεικτό πληθυσμό. Ήταν τόσο τεταμένη η διαδικασία και τόση η καχυποψία που επικρατούσε, ώστε οι αντιμαχόμενες πλευρές των υποψηφίων για την προεδρία της Νομαρχιακής της Ν.Δ. (Σαρακατσάνοι κυρίως οι μεν, Πόντιοι κυρίως οι δε) μου έστελναν ηλικιωμένους που παρίσταναν τους αγράμματους. Ζητούσαν να τους συνοδεύσω στο παραβάν και να σταυρώσω τα πρόσωπα που μου υποδείκνυαν. Πονηροί! Τσεκάριζαν αν σταυρώνω τα σωστά πρόσωπα. Και όταν σιγουρεύονταν, ηρεμούσαν.
Συγκριτικά με όσα αντιμετωπίζαμε στα αμφιθέατρα του ΔΠΘ στις ανελέητες συγκρούσεις μας με την Αριστερά και το ΠΑΣΟΚ, αυτά τα κόλπα μας έμοιαζαν παιχνιδάκι. Τα κόμματα είχαν τότε ζωηράδα και αντιπροσωπευτικότητα. Σε κάθε χωριό λειτουργούσε τοπική επιτροπή με τη σημαία του κόμματος να ανεμίζει, κάθε κόμματος, όλα είχαν. Καμία σχέση με τα κουρέλια που ανεμίζουν σήμερα.
Από τότε, εποχή που η Ν.Δ. αντέγραψε το κομματικό μοντέλο των σταλινικών με… Γραμματέα, Κεντρική Επιτροπή και Συνέδριο, έτρεξε πολύ νερό στα αυλάκι. Όταν σταδιακά τα κόμματα άρχισαν να γερνάνε η απευθείας εκλογή του αρχηγού από τη βάση τους έδωσε λίγο πρόσκαιρο οξυγόνο. Οξυγόνο διότι οι αράχνες αντικαταστάθηκαν από τις κάλπες. Πρόσκαιρο γιατί το εκλογικό σώμα άρχισε να νοθεύεται με τη συμμετοχή οπαδών άλλων κομμάτων, κυρίως του ΠΑΣΟΚ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπάθησε να αναζωογονήσει το κόμμα στη βάση των αντιλήψεων του πατρός του μοιράζοντας τίτλους και οφίτσια. Και παρέχοντας στην οδό Πειραιώς ισχυρό λόγο σε όλες τις διαδικασίες διανομής κρατικού χρήματος και των διορισμών. Είναι χαρακτηριστικό πως η πολιτευτής Σεμερτζίδου, που είναι σήμερα ελεγκτέα από τις Αρχές για διασπάθιση κοινοτικών επιδοτήσεων, είχε τον βαρύγδουπο τίτλο της «Συντονίστριας Κοινοτικών Πόρων της Ν.Δ.». Στην Αθήνα αυτό δεν έλεγε πολλά, αλλά στην περιφέρεια της έδινε κύρος και ισχύ. Ποιος τολμούσε να την ακουμπήσει; Ο φόβος για τις «άκρες» της περίσσευε.
Ωστόσο έπειτα από επτά χρόνια στην εξουσία η Ν.Δ. εξεμέτρησε το ζην και ως κόμμα αξιωματούχων. Οι αναφορές που μας έρχονται από όλη τη χώρα για τις εσωκομματικές εκλογές της Κυριακής εστιάζουν σε τρία σημεία:
– Στη συγκλονιστική μείωση της συμμετοχής, παρά τη φερόμενη εγγραφή νέων μελών.
– Στις σκιές που υπάρχουν για τις φερόμενες νέες εγγραφές, που αν τυχόν είχε διάθεση να τις ψάξει κανείς, θα μπορούσε να φθάσει σε φαινόμενα που θα έκαναν την υπόθεση με τα mails της ευρωβουλευτού Ασημακοπούλου να μοιάζει αστεία.
– Στο ποιοι ελέγχουν τα κουπόνια, δηλαδή το μεγαλύτερο ποσοστό συνέδρων εν όψει του Συνεδρίου της Ανοίξεως. Εισαγωγικά σας λέω ότι εδώ έκανε δυναμική επανεμφάνιση ο ανιψιός του πρωθυπουργού Γρηγόρης Δημητριάδης, του οποίου οι σχέσεις με τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι αυτή την εποχή διαταραγμένες.
Όσον αφορά το πρώτο, οι αναφορές που λαμβάνουμε από διαφορετικές περιοχές της χώρας είναι αντιφατικές. Αλλού η συμμετοχή εμφανίζεται μειωμένη μέχρι και 60% σε σύγκριση με το 2016, αλλού φυσιολογική. Ενδεικτικά. Στο νησί μου, μεταπολιτευτικό προπύργιο της Ν.Δ., επί 800 εγγεγραμμένων ψήφισαν οι 200 μόλις. Το 25%. Στην Τοπική του Αγίου Δημητρίου στο Λεκανοπέδιο φέτος ψήφισαν 351 έναντι 853 το 2021. Στην πόλη της Λάρισας ψήφισαν 558 έναντι 2.160 το 2016.
– Σε ό,τι αφορά τις φερόμενες νέες εγγραφές μελών παρατηρήθηκαν περίεργα. Στην Πάτρα, από τις λίγες περιοχές που για το αξίωμα του προέδρου της Νομαρχιακής κονταροχτυπήθηκαν δύο πρόσωπα αντί του συνήθους ενός, ενεγράφησαν… 18.000 νέα μέλη. Από αυτά, 6.500 ενεγράφησαν για να ψηφίσουν ηλεκτρονικά και τους αποδόθηκαν mails για να «ρίξουν» την ψήφο τους. Ψήφισαν τελικώς 4.500 ηλεκτρονικά. Και, ω του θαύματος, το αποτέλεσμα της ηλεκτρονικής κάλπης ανέτρεψε το αποτέλεσμα της φυσικής κάλπης, στο οποίο υπερείχε με 75% ο απερχόμενος πρόεδρος. Προς μεγάλη ικανοποίηση ισχυρού τοπικού παράγοντος και έμπιστου συνεργάτου του πρωθυπουργού, νέος πρόεδρος εξελέγη ο εκλεκτός του. Μυημένοι στα εσωκομματικά του κυβερνώντος κόμματος στην Αχαΐα υποστηρίζουν πως αν τυχόν γινόταν έρευνα, τότε πιθανόν ανύποπτοι πολίτες θα ανακάλυπταν ότι ενεγράφησαν εν αγνοία τους στη Ν.Δ. με χρήση προσωπικών δεδομένων τους από δημοτολόγια και ψήφισαν στις εσωκομματικές εκλογές της. Οι ίδιες πηγές από την Αχαΐα που επικοινωνούν με το Λεκανοπέδιο υποστηρίζουν ότι οι φερόμενες εικονικές εγγραφές μπορεί πανελλαδικώς να ξεπέρασαν τις 50.000. Ειλικρινώς αρνούμαι να πιστέψω ότι έγιναν τέτοια πράγματα, οι πηγές μου στη Ν.Δ. το διαψεύδουν κατηγορηματικά και εκεί μένω. Αν έχουν ψηφίσει φαντάσματα, άλλωστε, ο μόνος που μπορεί να το βρει είναι η Δικαιοσύνη. Θυμίζω ότι η εισαγγελέας Γεωργία Αδειλίνη κάνοντας έρευνα για τα εσωτερικά των «Σπαρτιατών» δημιούργησε προηγούμενο. Η γεύση, πάντως, είτε αποδειχθεί κάτι είτε όχι, είναι πικρή. Και ένα τοις χιλίοις να είναι αλήθεια από όλα αυτά, είναι πρόβλημα.
-Σε ό,τι αφορά τους νικητές οι πληροφορίες που μας φθάνουν λένε ότι από τους 1.000 που εξελέγησαν για το συνέδριο, οι μισοί ανήκουν στην επιρροή του Γρηγόρη Δημητριάδη και οι άλλοι μισοί στον στενό συνεργάτη του πρωθυπουργού Θανάση Νέζη. Κατανεμόμενοι σε διάφορα υποσυστήματα (άλλοι 1.200 σύνεδροι είναι αριστίνδην από επιμελητήρια και Αυτοδιοίκηση). Κοινώς ο κύριος Δημητριάδης θα αναδειχθεί στον ρυθμιστή του συνεδρίου. Μέχρι τότε ο πρωθυπουργός εκτιμά ότι μπορεί να τον προσεταιριστεί λόγω συγγένειας, αλλά στην πολιτική κανείς δεν ξέρει: «Τα πάντα ρει».
Σε κάθε περίπτωση: Δεν θα αφιερώναμε τόσο χώρο να σας μυήσουμε στα εσωκομματικά της Ν.Δ., αν δεν παρατηρούσαμε το γήρας: Ακόμη και με τα νούμερα της Ν.Δ., επί συνόλου 1,1 εκατομμυρίου πολιτών που ψήφισαν τη φιλελεύθερη παράταξη στις ευρωεκλογές, τώρα πήγαν μόλις 112.000. Λίγοι. Και αν ο πραγματικός αριθμός είναι 60.000, ακόμη πιο λίγοι. Το κόμμα δεν έχει πλέον κανένα αντίκρισμα στην κοινωνία. Άρα και οι προθέσεις ψήφου στις μετρήσεις είναι επισφαλείς. Ας το έχουν ορισμένοι υπ’ όψιν τους για να μην προσγειωθούν απότομα. Σε πολλά μπορεί να μοιάσει η Ν.Δ. με τον Στάλιν, αλλά όχι και σε αυτό που του αποδίδεται: «Σημασία δεν έχει ποιοι ψηφίζουν, αλλά ποιοι μετράνε τις ψήφους». Εάν φθάσουμε και εκεί, θα πέσουν οι τίτλοι τέλους.
