Το Hawkins βρίσκεται σε στρατιωτικό αποκλεισμό, η απειλή του Vecna μεγαλώνει και το Stranger Things μπαίνει στην τελική ευθεία. Το Volume 1 της τελευταίας σεζόν είναι θεαματικό, γρήγορο και γεμάτο νοσταλγία – αλλά δείχνει και σημάδια «κούρασης» μιας υπερπαραγωγής που προσπαθεί να ξεπεράσει τον ίδιο της τον εαυτό.
Επιστροφή σε μια πόλη που δεν έχει ησυχάσει ποτέ
Μετά από εννέα χρόνια παρουσίας, το Stranger Things επιστρέφει για το πρώτο μισό της αυλαίας του. Η δράση ξεκινά ακριβώς από εκεί που μας άφησε η 4η σεζόν: ο Vecna παραμονεύει στο Upside Down, η Hawkins είναι αποδεκατισμένη, και η Eleven εκπαιδεύεται από τον Hopper σε ένα dojo που θυμίζει περισσότερο προετοιμασία για μάχη ζωής και θανάτου παρά οικογενειακή καθημερινότητα.
Παράλληλα, η αγαπημένη παρέα – πλέον περισσότερο νεαροί ενήλικες παρά παιδιά – καταστρώνει ένα περίπλοκο σχέδιο εισβολής στο Upside Down. Η Robin σχολιάζει ειρωνικά «μια ακόμη φυσιολογική μέρα στο Hawkins» γνωρίζοντας ότι τίποτα δεν είναι φυσιολογικό εδώ και χρόνια. Και φυσικά, η νέα εισβολή του Vecna στον πραγματικό κόσμο φέρνει ένα σχέδιο που απειλεί να επαναλάβει ιστορία που όλοι νόμιζαν πως είχε τελειώσει.
Πετυχημένη συνταγή – αλλά πιο «βαριά» από ποτέ
Το Stranger Things παραμένει το χρυσό παιδί του Netflix. Η παραγωγή είναι εντυπωσιακή, η χρήση μουσικής κορυφαία (Diana Ross, The Chordettes), ενώ το 80s χρώμα παραμένει αναλλοίωτο.
Ωστόσο, το Volume 1 φέρνει μαζί του και μια νέα τάση: αυτό που πολλοί περιγράφουν ως Marvel-ποίηση της σειράς. Τα επεισόδια είναι μεγάλα, φορτωμένα, με συνεχή μάχες, διαρκή δράση και συνεχόμενες «παρά τρίχα να γίνει το κακό» στιγμές – σχεδόν σαν η σειρά να προσπαθεί να γίνει μπλοκμπάστερ κάθε λεπτό.
Αν και το σασπένς λειτουργεί, η συνεχής καθυστέρηση της πραγματικής κορύφωσης κουράζει. Χρειάζεται λίγο περισσότερο «ανθρώπινο»χώρο ανάμεσα στα τέρατα και τις εκρήξεις.
Το Upside Down καταπίνει το ανθρώπινο στοιχείο
Η μεγαλύτερη παγίδα της σεζόν είναι η υπερβολική ενασχόληση με το Upside Down. Εκεί όπου στις πρώτες σεζόν υπήρχε ισορροπία ανάμεσα στη ζωή των παιδιών και το υπερφυσικό στοιχείο, τώρα σχεδόν τα πάντα συμβαίνουν στο σκοτεινό, φρικιαστικό σύμπαν κάτω από τη Hawkins.
Το αποτέλεσμα; Λιγότερη «ανάσα», λιγότερες στιγμές συγκίνησης και εκείνου του συναισθηματικού ρεαλισμού που έκανε τη σειρά μοναδική.
Οι χαρακτήρες κρατούν όρθια την καρδιά της ιστορίας
Παρά τις αφηγηματικές υπερβολές, οι ερμηνείες παραμένουν ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά. Η Winona Ryder και ο David Harbour δίνουν ακόμη μια συγκινητική, ώριμη διάσταση, ο Joe Keery και η Maya Hawke κλέβουν την παράσταση σε κάθε σκηνή και η Millie Bobby Brown ξεδιπλώνει με πιο σκοτεινό τρόπο το βάρος της Eleven.
Κι αν κάποιες στιγμές το σενάριο γίνεται χαοτικό, αυτοί οι χαρακτήρες – η αυθεντική ψυχή της σειράς – σε τραβούν ξανά μέσα στο Hawkins.
Μπορεί να προσγειωθεί ομαλά;
Με το Volume 2 να φτάνει στις αρχές του νέου έτους, η μεγάλη απορία παραμένει: μπορεί το Stranger Things να ολοκληρωθεί με τρόπο που θα δικαιώσει την αναμονή σχεδόν μιας δεκαετίας;
Η σειρά έχει χτίσει έναν κόσμο βαθιά εθιστικό και συγκινητικό. Ο κίνδυνος είναι τώρα, μέσα στην προσπάθεια για ένα υπερφιλόδοξο φινάλε, να θυσιάσει τη γλυκόπικρη μαγεία της ενηλικίωσης – το στοιχείο που την έκανε τόσο ξεχωριστή.
Όπως και να έχει, το Volume 1 κρατά την ένταση ζωντανή. Και όσο υπάρχουν ακόμη παιδιά που παλεύουν να σώσουν τον κόσμο παρέα με την Kate Bush, το Stranger Things θα παραμένει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τηλεοπτικά σύμπαντα της εποχής μας.
