Του Κώστα Πρώιμου
Ναι, κυρίες και κύριοι. Και ξέρουμε και έχουμε καταλάβει.
Ανασφαλή και πολυσυμπλεγματικά ανθρωπάκια είστε, κενά κάθε περιεχομένου. Σας κρατούν μέχρι να πεθάνετε αιχμάλωτα οι δαίμονές σας, σας έχει δηλητηριάσει την ψυχή και το σώμα το αξιακό μοντέλο ενός άναρχου καπιταλισμού ενώ το κυρίαρχο μότο σας είναι: “Πλούτισε και κατάντησε τους όλους φτωχούς”.
Βαμπίρ είστε, τα οποία μαστίζει μια άγρια και ακόρεστη δίψα για το φορολογήσιμο αίμα εκατομμυρίων – φουκαράδων μισθωτών, μια άσβεστη όρεξη για τη λεηλασία του μόχθου των συνταξιούχων. “Ferrari να οδηγώ μες της πόλης τα στενά και κει στους κάμπους στα βουνά και δεν πα να προέρχεται από καθαρή ληστεία σε βάρος κακομοίρηδων!”.
Κανείς δεν τολμά να σας “αγγίξει” ως γνήσια τέκνα και επίλεκτη φρουρά ενός αδηφάγου και συνάμα αδυσώπητου πολιτικού συστήματος.
-Ρε, ξέρετε ποιος είμαι εγώ;
Ξέρουμε, πώς δεν ξέρουμε! Υιοί και κόρες δωσίλογων, αρχικλεφτών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών του κώλου, “πιασμένων” και “μιλημένων” δημοσίων λειτουργών οι οποίοι κάνουν καριέρα εις βάρος των πραγματικών εργοδοτών τους, δηλαδή του κοσμάκη, για να εξυπηρετήσουν τους πανίσχυρους και ολίγους όταν διαταχθούν, με κέρδος μερικά γαλόνια και τίτλους στο πραγματικά τιποτένιο βιογραφικό τους, είτε μιλάμε για τους θεματοφύλακες της ηθικής είτε της δικαιοσύνης είτε της εθνικής ασφάλειας.
Ξέρουμε ρε, ποιος είσαι εσύ! Απόγονος κοτζαμπάσηδων, ατόφιος συνεχιστής του επάρατου έργου τους, μεγαλοσυνέταιρος κυνικών κρατιστών, οι οποίοι διαθέτουν ως μόνιμο διαπραγματευτικό τους χαρτί τα ενεργά ΑΦΜ εκατομμυρίων σύγχρονων δούλων.
-Ρε, ξέρετε ποιος είμαι εγώ;
Ο κλέφτης των ονείρων σας και ο μόνιμος βιαστής της ζωής σας! Είμαι αυτός που στερεί την τυρόπιτα από το παιδί σας στο σχολείο και ας μην μπορείτε μερικοί ακόμη να το διανοηθείτε! Είμαι αυτός που σας κουνάει το δάχτυλο επειδή δεν κάνετε οικονομία στο ρεύμα του σπιτιού σας ενώ εγώ κάθε βδομάδα δίνω χίλια ευρώ (από τα δικά σας) για ένα ζευγάρι παπούτσια!
Άι σιχτίρ, στο φινάλε, που νομίζετε ότι θα σας απολογηθώ επειδή ξεπέρασα με το υπερπολυτελές μου όχημα τα 200!
Δεν πάτε καλύτερα, μέχρι τη γωνία, για να ξεπιαστείτε και από τον καναπέ, να δείτε αν έρχομαι, που θα κάτσω να σας εξηγήσω το πώς αγόρασα σκάφος εκατομμυρίων, τη στιγμή που εσείς πλησιάζετε στο ταμείο του μπακάλη και σκέφτεστε να αφαιρέσετε μερικά είδη επειδή διαπιστώσατε ότι το πενηντάρικο δεν σας φτάνει; Αμ, πώς, ίσα και όμοια σε τούτη τη ζωή θα γίνουμε όλοι;
