Του Strange Attractor
Φέτος κλείνουμε 52 ολόκληρα χρόνια από τον Νοέμβρη του ’73, τότε που το σύνθημα του τίτλου αντηχούσε από τους πραγματικά αγανακτισμένους φοιτητές στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο.
Σήμερα οι συμμετέχοντες στα γεγονότα είτε δεν ζουν πια, είτε τρέφονται με καλαμάκι, είτε στην καλύτερη τρώνε στερεά τροφή, π.χ. όσπρια σε τιμές αστακού, ζώντας τη χρυσή τους ηλικία με συντάξεις πείνας στο επιτελικό κράτος του υπαρκτού μητσοτακισμού.
Εκτός από εκείνους που πρόλαβαν και πήγαν μπάνκα, εξαργυρώνοντας τον «αγώνα» για πολιτικές θέσεις, οφίτσια, χρυσούς γάμους, κλπ.
Π.χ. η εκφωνήτρια του πολυτεχνείου, που από σκληροπυρηνική κνίτισσα κατέληξε να συναγελάζεται με πρίγκιπες και λοιπούς γαλαζοαίματους στο Μονακό…
Τα τελευταία χρόνια, αυτά της μαύρης δυστοπίας που ζούμε, θεωρώ ότι το σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Τρεις λέξεις που σημάδεψαν ολόκληρη τη μεταπολίτευση.
Σήμερα όμως τι ακριβώς συμβολίζουν;
Διατηρούν τη δύναμή τους; Χλωμό…
Ψωμί… βασικό είδος πρώτης ανάγκης.
Πόσο έκανε την εποχή που ακούγαμε Πάνο Τζαβέλα, πίναμε κονιάκ στα καφενεία, και ονειρευόμασταν την επανάσταση;
Το θυμάμαι χαρακτηριστικά… 5 δραχμές κόστιζε το μεγάλο λευκό ψωμί. Ολικής άλεσης, ζύμωσης, με προζύμι κλπ. δεν υπήρχαν τότε, και να υπήρχαν (π.χ. το χωριάτικο) άντε να κόστιζε 6-7 δραχμές το ένα.
Σήμερα; Εν έτει 2025, με τη χώρα μέλος της «ισχυρής» ΕΕ και της ευρωζώνης, εν μέσω πλήρους ανάπτυξης, όπως μας λέει ο σύγχρονος μπακαλόγατος, ο Άδωνις ντε, ένα απλό ψωμί κάνει περίπου 1. 20 ευρώ, ενώ εκείνα με προζύμι 2 ευρώ και βάλε. Κι αν είναι και πολύσπορο άστα να πάνε…
Δηλαδή 700 περίπου δραχμές, όσο ο μισός μισθός ενός υπαλλήλου το 1973.
Πάμε στην Παιδεία. Η οποία υπάρχει μεν, αλλά δεν έχει καμία σχέση με την τότε.
Η ποιότητα, ειδικά της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης έχει διολισθήσει σε επικίνδυνο βαθμό.
Με αποτέλεσμα (το παραδέχονται και οι ειδικοί) ο μέσος απόφοιτος λυκείου της δεκαετίας του ’70 να γνωρίζει καλύτερα ελληνικά από έναν πτυχιούχο της φιλοσοφικής σήμερα. Και όχι μόνο ελληνικά. Δείτε ένα παιχνίδι γνώσεων στην τηλεόραση, και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Και αυτό μόνο στο κομμάτι της μόρφωσης. Αν πάμε στα άλλα, π.χ. βία ανηλίκων, τότε είναι που το όνειρο του ’73 κατάντησε εφιάλτης του σήμερα.
Διότι όπως είπε σε πάνελ η εκπρόσωπος της αστυνομίας, μόνο μέσα στο 2025 είχαμε πάνω από 10.000 (!!!!!!!!!!) συλλήψεις ανηλίκων για περιστατικά βίας, ακόμη και μαχαιρώματα.
Συνεχίζουμε με την «ελευθερία».
Πράγματι σήμερα έχουμε την ελευθερία να κάνουμε και να πούμε (ή να γράψουμε) ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι.
Όπως όμως στο Ντιτρόιτ του 1980, ή στο Σικάγο του 1920, έτσι και στη μπανανία μας σήμερα έχουμε μεν κάθε ελευθερία πλην εκείνης του να κυκλοφορούμε με ασφάλεια μετά τη δύση του ηλίου, ή να κοιμόμαστε ήσυχοι μέσα στα σπίτια μας.
Είναι αυτό πρόοδος;
Ή μήπως ισχύει εκείνο που είπε κάποιος σοφός (ξεχνάω ποιος) ότι μεταξύ ελευθερίας και ασφάλειας ο μέσος πολίτης θα προτιμούσε την ασφάλεια;
Όπα; Τι έχουμε εδώ; Νοσταλγία της αστυνομοκρατούμενης χούντας; Τότε που κοιμόμασταν με ανοιχτές τις πόρτες;
Φασιστικό θα έλεγε ο φίλος μου ο Προκόπης, που ψηφάει ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και που ακόμη δεν συγχωρεί τον Αλέξη επειδή δεν αφόπλισε την αστυνομία όπως υποσχόταν πριν μπει στο Μαξίμου, ούτε κατάργησε τα ΜΑΤ…
Όπως φασιστικό θα χαρακτήριζε κι εκείνο το «Τα σχολεία απέτυχαν. Φυλακές χρειαζόμαστε!».
Ή το άλλο… «Φέρτε πίσω τη βέργα στα σχολεία!».
Έτσι όμως έχει η κατάσταση, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Είτε ανήκουμε στο ΕΚΚΕ, είτε ψηφίζουμε τον έμπορο κηραλοιφών διαβασμένων από γέροντες του Όρους, είτε οτιδήποτε το ενδιάμεσο…
Σε μια εποχή που ο μέσος 17άρης ακούει πετυχημένους Ρομά τράπερς, που διαφημίζουν το εύκολο χρήμα, τη βία, και το έγκλημα, και πολιτικά θαυμάζει τον άντρακλα «πολιτικό κρατούμενο» (!) Κασιδιάρη, αλλά αν τον ρωτήσεις τι γιορτάζουμε σήμερα θα σου πει την υποστολή της τουρκικής σημαίας από τον Απόστολο Γκλέτσο στο πολυτεχνείο το 1940…
Ή στην καλύτερη, αν είναι λίγο πιο διαβασμένος, θα σου πει κάτι για την ΕΟ 17Ν (η οποία παρεμπιπτόντως το όνομά της το πήρε από την ημερομηνία ίδρυσης του ΣΕΚΕ, μετέπειτα ΚΚΕ, όταν διάδοχος του Λένιν θεωρείτο ακόμη ο Τρότσκι, με το παλιό ημερολόγιο).
Ψιλά γράμματα θα μου πείτε, όταν εδώ έχουν γίνει πράματα και θάματα τα τελευταία 50 χρόνια.
Τι σχέση έχει η ψωροκώσταινα του 1973 με την «επιτελική υπερδύναμη» Ελλάδα 2.0 του 2025;
Ειδικά όταν έχει μεσολαβήσει η χρυσή εποχή της επίπλαστης ευμάρειας, τότε με τα άτοκα διακοποδάνεια, και τις χιλιάδες Καγιέν;
Λογικό είναι οι νέοι να μην ασχολούνται με αρχαίες ιστορίες, και ξεθωριασμένα συνθήματα, αλλά να βλέπουν μπροστά. Να κοιτάνε πώς θα ζήσουν το όνειρο.
Κι εδώ είναι που ερχόμαστε στην ουσία…
Ποιο είναι το όνειρο ενός νέου σήμερα;
Ποιο θα ήταν σήμερα ένα ανάλογο, νέο σύνθημα που θα εξέφραζε με μια δυο λέξεις τις αγωνίες ενός νέου φοιτητή, ενός νέου επιστήμονα, ενός νέου ανθρώπου;
Ποιο θα ήταν το όραμα, εκτός του να φύγει άρον άρον για το εξωτερικό;
Μάλλον το «δουλειά και προοπτική».
«Δουλειά», γιατί αυτό αποτελεί σήμερα τον μόνιμο εφιάλτη των νέων, ακόμα και των «σπουδαγμένων», εκείνων με τα 2-3 μεταπτυχιακά.
«Προοπτική», γιατί όπως είναι σήμερα τα πράγματα, αν δεν είσαι κομματόσκυλο (διαχρονικό αυτό) για να διοριστείς κάπου ως μετακλητός, και με τις θέσεις στο δημόσιο να είναι ελάχιστες και απρόσιτες χωρίς διδακτορικά, το μόνο που σου μένει είναι να στραφείς στον ιδιωτικό τομέα, να δουλεύεις απλήρωτες υπερωρίες, και θεσμοθετημένα 13ωρα, για να έχεις έναν βασικό μισθό ίσα ίσα για να πληρώνεις το νοίκι της ημιυπόγειας γκαρσονιέρας, και κάποια βασικά αγαθά διατροφής.
Για δημιουργία οικογένειας ούτε συζήτηση. Δεν το επιτρέπει η τσέπη…
Παλιά, τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά.
Σπουδάζω, τελειώνω, βρίσκω δουλειά.
Πλέον τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Το οικονομικό, εργασιακό, ακόμη και το κοινωνικό περιβάλλον μας είναι ρευστό.
Δεν αρκεί πλέον να κάνεις τα πράγματα σωστά, αλλά πρέπει να κάνεις τα σωστά πράγματα.
Και ποια είναι αυτά;
Ιδού το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου…
Ναι, αλλά έχουν δικαίωμα να παντρεύονται και να τεκνοθετούν οι γκέηδες… τι άλλο θέλουμε;
ΥΓ- Η χούντα έπεσε, χάρη και στους αγωνιστές του πολυτεχνείου, αν όχι κυρίως χάριν αυτών. Σήμερα έχουμε δημοκρατία. Δηλαδή το δικαίωμα που έχουμε ως δούλοι να επιλέγουμε εμείς τα αφεντικά μας…
