Του Γιώργου Κ. Στράτου
Οι τριγμοί στο πολιτικό μας σύστημα είναι τόσοι και τέτοιας έντασης που μέχρι και οι… δημοσκοπήσεις αναγκάζονται να τους καταγράψουν! Από τα ποσοστά προτιμήσεων στο «Χάος» και στον «Κανένα» μέχρι τις επιδόσεις που καταγράφουν τα κοινοβουλευτικά κόμματα και από τα ποσοστά υποθετικών κομμάτων που δεν έχουν ακόμη ιδρυθεί μέχρι τα ποσοστά των «Δεν ξέρω / Δεν απαντώ», λέγε με αποχή, όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια απροσδιόριστη νέα μέρα. Ουδείς γνωρίζει με ποιους, πότε, πώς και πόσο καλή θα μας ξημερώσει. Όμως όλοι όσοι την επικαλούνται, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό τους τον ρόλο του «εμβρυουλκού» της, συμφωνούν ήδη στα χαρακτηριστικά της. Όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο, αποτελεί μία κατάκτηση. Λες και μέσα από τον κουρνιαχτό των ερειπίων ενός πολιτικού σκηνικού που γκρεμίζεται υπό το βάρος των ανομημάτων και της ανικανότητάς του, ξεπροβάλλει δειλά και αδιαμόρφωτο ένα αύριο. Αλλά έτσι δεν γίνεται πάντα στην Ιστορία;
Εδώ που φτάσαμε λοιπόν, φαίνεται πως ένα ευρύτατο φάσμα πολιτών και πολιτικών συμφωνεί επί του πλαισίου. ΠΑΤριωτικός ΡΙζοσπαστικός Συναγερμός. Αυτός είναι ο χαρακτήρας που πρέπει να διαθέτει κάθε προσπάθεια που επιθυμεί να βγάλει τη χώρα από το τέλμα και να ανατάξει τον λαό από τις σοβαρές βλάβες που υπέστη πριν καταστούν ανήκεστες. Πατριωτικός, γιατί η υπόστασή μας εξαρτάται από την υπεράσπιση των δικαίων και της εδαφικής μας ακεραιότητας. Ριζοσπαστικός, γιατί οφείλει να προβεί άμεσα σε γενναίες μεταρρυθμίσεις που θα τερματίσουν τον αβίωτο βίο της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων, προσφέροντας όραμα και προοπτική στους νεότερους. Συναγερμός, γιατί περί αυτού πρόκειται αυτή τη στιγμή.
Έχει γίνει ξανά αρκετές φορές στο παρελθόν είτε πριν από θριάμβους είτε ύστερα από καταστροφές. Τέτοιες προσπάθειες ήταν: το κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου πριν από την Εθνική Εξόρμηση των Βαλκανικών Πολέμων, που τριπλασίασε την Ελλάδα δίνοντάς της τα σημερινά σύνορά της, η διακυβέρνηση του Αλέξανδρου Παπαναστασίου με την Πρώτη Αβασίλευτη Ελληνική Δημοκρατία μετά την τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής, ο Ελληνικός Συναγερμός του Αλεξάνδρου Παπάγου και η Εθνική Προοδευτική Ένωσις Κέντρου του Νικολάου Πλαστήρα μετά την Κατοχή, η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά του Ιωάννου Πασαλίδη στα χρόνια μετά τον Εμφύλιο, η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτοί οι σχηματισμοί, πέρα από τα λάθη τους, άφησαν θετικό αποτύπωμα, διότι διακρίνονταν από τα παραπάνω χαρακτηριστικά.
Το ακρωνύμιο αφορά όποιον αντιλαμβάνεται ότι: «Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχου-σι» (μτφρ: Η Πατρίδα είναι ανώτερη από τους γονείς και τους προγόνους, καθώς είναι πιο σεβαστή, αγία και σημαντική στα μάτια των θεών και των ανθρώπων που έχουν λογική), όπως το έθεσε ο Σωκράτης στον διάλογο του Πλάτωνα «Κρίτων».
