Του Μανώλη Κοττάκη
Τώρα που ο πόλεμος δείχνει να τελειώνει σιγά σιγά, καιρός είναι να τοποθετηθούν μερικά πράγματα στη θέση τους.
Οι εν Ελλάδι φανατικοί οπαδοί του Ζελένσκι με αμηχανία εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους για το γεγονός ότι εκτός από τους λεγόμενους ακροδεξιούς, όπως τους έχουν στο μυαλό τους, βγαίνουν τώρα μπροστά και τους ζητούν τον λόγο ακόμα και διακεκριμένα στελέχη της λεγόμενης προοδευτικής παράταξης.
Πώς τόλμησαν να διαφοροποιηθούν; Έγκλημα!
Σε όλη τη διάρκεια της υπερτριετούς αναμέτρησης υπήρξε μία σύγχυση, την οποία οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε σήμερα: Δεν ετέθη ποτέ δίλημμα σε όλους όσοι έχουν στο μυαλό τους αποκλειστικά το εθνικό συμφέρον της πατρίδας μας και όχι το συμφέρον της Ουκρανίας, της Γερμανίας, της Αμερικής ή της Ρωσίας από ποια πλευρά θα σταθούμε.
Προφανώς και δεν θα στεκόμασταν ποτέ στο πλευρό του εισβολέα, όσο κι αν αυτά τα οποία προηγήθηκαν και θα αποκαλυφθούν ιστορικά θα δείξουν ότι η εισβολή προκλήθηκε εσκεμμένα και ότι ήταν ένα στρατηγικό σχέδιο της Αμερικής για να έχει έναν εύκολο εχθρό για να επιβεβαιώνει την κυριαρχία της στον κόσμο.
Ο εισβολέας είναι πάντοτε εισβολέας.
Η Ελλάδα ήταν υποχρεωμένη να λάβει θέση κατά της εισβολής της Ρωσίας από θέση αρχής. Όχι μόνο γιατί έχει Κύπρο, αλλά γιατί έχει και Θράκη. Γιατί έχει και νησιά του Αιγαίου.
Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι να φτάσουμε να γίνουμε ιπποκόμοι του διεθνούς κατεστημένου, του Λευκού Οίκου του Μπάιντεν, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, της μαριονέτας Ούρσουλα και διαφόρων άλλων τυχάρπαστων ώστε να πρωτοστατήσουμε ως εμπροσθοφυλακή ακόμα και με συμβολικές πράξεις στον πόλεμο αυτό, απέναντι σε μία φίλη χώρα, αυτό έχει τεράστια διαφορά.
Ποιος σήμερα θα απολογηθεί μετά την ήττα για τις ακρότητες ότι η Ελλάδα κήρυξε τον πόλεμο στη Ρωσία, φράση την οποία ξεστόμισε ο υπερφίαλος πρωθυπουργός της Ελλάδος;
Ποιος θα απολογηθεί ότι η Ελλάδα έστελνε πρόθυμα όπλα, με τα οποία μπορεί και να δολοφονήθηκαν Έλληνες ομογενείς στη Μαριούπολη από τα τάγματα του Αζόφ;
Ποιος θα απολογηθεί για τις ανόητες πράξεις αποκλεισμού των μπαλέτων Μπολσόι και άλλων μεγάλων Ρώσων καλλιτεχνών από τα φεστιβάλ του υπουργείου Πολιτισμού;
Ποιος θα απολογηθεί που πήγε ο πρωθυπουργός στο Κογκρέσο και συνέκρινε τον αγώνα των Ελλήνων για την εθνική ανεξαρτησία του 1821 με όσα συνέβησαν στις ρωσόφωνες περιοχές του Ντονμπάς, του Χαρκόβου και της Ζαπορίζια;
Και έθεσε στην ίδια μοίρα περίπου τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη με τον Ζελένσκι;
Ποιος θα απολογηθεί που αυτές οι ακρότητες και αθλιότητες σήμερα είναι καταγεγραμμένες στις σελίδες του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών και η Ελλάδα μαζί και η Κύπρος αναφέρονται ως εχθροί της ρωσικής ομοσπονδίας;
Και ποιος θα απολογηθεί αν αύριο η Ρωσία πάρει το μέρος της Τουρκίας στο Αιγαίο και στο Κυπριακό, συνέπεια αυτών των ανοησιών;
Ο κύριος Μητσοτάκης μπορεί να είναι στη θέση του στην πρωθυπουργία και να απολογηθεί για όλα αυτά, μπορεί όμως και να μην είναι.
Οι συνέπειες των πράξεών του, όμως, θα είναι μόνιμες για τα εθνικά συμφέροντα. Κι άλλες χώρες ευρωπαϊκές στάθηκαν στο πλευρό της Ουκρανίας από θέση αρχής. Κι άλλες χώρες βοήθησαν στο μέτρο του δυνατού στην αναμέτρηση.
Αλλά αυτό που κάναμε εμείς, να αδειάσουμε τις αποθήκες του στρατού μας από όπλα και από αντιαρματικά, να βγούμε στην πρώτη γραμμή της ρωσοφοβίας και να αναφερόμαστε ακόμα και σε ρωσικά bots στο διαδίκτυο ότι δήθεν μπορεί να αναμειχθούν στα εσωτερικά της πατρίδα μας για να ανατρέψουν την κυβέρνηση δεν νομίζουμε ότι το έκανε και κανένας άλλος.
Εμείς μόνο και η πρόεδρος της Κομισιόν, η οποία όμως δεν είναι εκλεγμένος ηγέτης χώρας-μέλους για να δίνει λόγο στον λαό της.
Και όχι μόνο το κάναμε, αλλά πήγαινε στην Ουάσινγκτον και υπερηφανευόταν δημοσίως ο πρωθυπουργός, ότι εξασθένησε την αμυντική ικανότητα της χώρας για χάρη της Ουκρανίας!
Και μετά, όταν του γράφαμε από αυτήν εδώ τη θέση ότι για εκείνα τα λόγια και μόνον έπρεπε να συσταθεί προανακριτική για τη στάση μας στην Ουκρανία, κάποιοι στην Ελλάδα χοροπηδούσαν και μας επιτίθεντο μέσα από τους λογαριασμούς τους στο διαδίκτυο.
Τώρα, όμως, που φτάνει η ώρα του λογαριασμού; Θα σηκώσει κανένας το χέρι να μιλήσει; Να κάνει αυτοκριτική;
Μόνο από τον Τσίπρα θα ζητάμε αυτοκριτική;
Αυτοί που έσπευσαν να προδικάσουν την έκβαση ενός πολέμου και έπεσαν τραγικά έξω, δεν πρέπει να κάνουν αυτοκριτική μέχρι δημοσίου αυτομαστιγώματος;
Η καταστροφή που υπέστησαν οι ελληνορωσικές σχέσεις αυτά τα τρία χρόνια είναι πραγματικά ανυπολόγιστη. Η πληγή είναι τεράστια. Το τραύμα βαθύ.
Πολύ λίγοι όρθωσαν ανάστημα και μίλησαν, μεταξύ αυτών κι εμείς.
Τολμήσαμε μέσα στην καρδιά του πολέμου να δημοσιεύσουμε ρεπορτάζ για το πώς καταπίεζαν τους Έλληνες της Μαριούπολης οι ναζιστές του Αζόφ και να το αποδείξουμε με φωτογραφίες. Αδιαφορώντας αν θα μας κολλήσουν ρετσινιές. Εμείς εργαζόμαστε για την πατρίδα και τον Ελληνισμό δωρεάν, όχι επί πληρωμή.
Η γνώση ότι μας κατηγορούσαν μέσα ενημέρωσης των οποίων οι ιδιοκτήτες τους το πρωί έσπαγαν τις δυτικές κυρώσεις και κουβαλούσαν το πετρέλαιο του Πούτιν από τον αόρατο στόλο τους και το βράδυ έβαζαν τους παπαγάλους τους να μας επιτίθενται μας έκαναν να νιώθουμε μια απέραντη ηρεμία για το αν κάνουμε το σωστό για τον τόπο μας, την πατρίδα μας και τον Ελληνισμό.
Τώρα, που θα ξαναμοιραστεί ο κόσμος και η Ελλάδα θα παρακολουθεί το μοίρασμα από μια γωνιά ως επαίτης, δεν θα απολογηθούμε εμείς. Θα πρέπει να απολογηθούν αυτοί. Γιατί το πραγματικό πουτιναριό σε αυτή την πατρίδα είναι αυτοί.
Εμείς το χρέος μας το κάναμε και νιώθουμε και τα έχουμε καλά με το μαξιλάρι μας. Αυτοί θα ζήσουν με τους εφιάλτες και να ζητήσουν και καμιά συγγνώμη. Αν έχουνε φιλότιμο.
Δύο τελευταίες παρατηρήσεις: Περιττό να πούμε ότι η πρωθυπουργία Μητσοτάκη μέσα σε αυτή τη γεωπολιτική νέα πραγματικότητα θα φαντάζει ανορθογραφία. Σε λίγο δεν θα χωρά. Θα είναι μειονέκτημα για τη χώρα.
Επίσης: Η μοίρα των προθύμων είναι γνωστή. Οι μεγάλες δυνάμεις βάζουν πάντοτε μικρές χώρες μπροστά για να τους κάνουν τη δουλειά, αλλά στο τέλος τις εγκαταλείπουν και τις αφήνουν να ζήσουν τη δική τους μικρασιατική καταστροφή.
Το πάθαμε εμείς που μπήκαμε μπροστά το 1922 για χάρη άλλων στη Μικρασία, το έχουν πάθει οι Κούρδοι κατ’ επανάληψη, το παθαίνουν τώρα και οι Ουκρανοί που υπογράφουν μια συνθηκολόγηση έπειτα από ήττα σε έναν πόλεμο τον οποίο παροτρύνθηκαν να προκαλέσουν. Και βγαίνουν από αυτόν με σκυφτό το κεφάλι.
Το δίδαγμα;
Αν είναι να ηττηθείς, ας είναι τουλάχιστον στον δικό σου πόλεμο. Όχι στον πόλεμο των άλλων.
