Κάτω από τον αφρικανικό ήλιο, η λίμνη Νάτρον είναι ένας τόπος όπου η ομορφιά και η απειλή γίνονται ένα.
Στην καρδιά της βόρειας Τανζανίας, κοντά στα σύνορα με την Κένυα, η λίμνη Νάτρον είναι σίγουρα ένα από τα σημεία του πλανήτη που μοιάζει να μην ανήκει εδώ. Βρίσκεται μέσα στην τεράστια ρηξιγενή κοιλάδα της Ανατολικής Αφρικής, περικυκλωμένη από ηφαίστεια, ανάμεσά τους και το επιβλητικό, ενεργό Όλ Ντόινιο Λενγκάι. Η έκτασή της αλλάζει με τις εποχές, φτάνοντας τα 850 τετραγωνικά χιλιόμετρα, αλλά το βάθος της σπάνια ξεπερνά το μισό μέτρο.
Οι θερμές πηγές που την τροφοδοτούν είναι γεμάτες άλατα, μετατρέποντας το νερό της σε ένα καυστικό διάλυμα με pH που αγγίζει το 10.5. Η θερμοκρασία μπορεί να φτάσει τους 50°C, κι έτσι η λίμνη γίνεται γλοιώδης στην αφή, σαν να έχει σάρκα. Η έντονη εξάτμιση αφήνει πίσω της νάτρον, μια φυσική σόδα που χαρίζει στη λίμνη την ονομασία της. Το νερό παίρνει αποχρώσεις κόκκινου, πορτοκαλί και ροζ, ανάλογα με το φως και τη συγκέντρωση των μικροοργανισμών που επιβιώνουν εκεί, μέσα στην απόλυτη αλκαλικότητα.
Μέσα σε αυτή την αφιλόξενη σιωπή, ωστόσο, συνεχίζει να γεννιέται ζωή. Κάθε χρόνο, περίπου δυόμισι εκατομμύρια μικρά φοινικόπτερα συγκεντρώνονται στη Νάτρον για να αναπαραχθούν. Τα φλαμίνγκο, τρεφόμενα με φύκη πλούσια σε κόκκινες χρωστικές, βάφουν τον ορίζοντα ροζ, δημιουργώντας μια σκηνή που μοιάζει με όνειρο και το αποτέλεσμα μοιάζει σαν δημιούργημα του Νταλί — μια σύμπτωση χρώματος, φωτός και ζωής.
