Του Δημήτρη Παξινού
Κόμματα, κομματίδια, ινστιτούτα, κινήματα, ενώσεις κι ό,τι άλλο θες διεκδικούν μια θέση στον ήλιο, στην εξουσία. Και, προκειμένου να το επιτύχουν, σκαρφίζονται τα πάντα. Ασχέτως αν είναι παλιοί γνώριμοι κι απαξιωμένοι, εν όλω ή εν μέρει, στην κοινωνία. Ή καινούργιοι, οπότε δικαιούνται να υπόσχονται. Τι έχουν να χάσουν; Τόσοι και τόσοι έχουν περάσει σε αυτόν τον άμοιρο τόπο από υπουργικές καρέκλες, θέσεις εξουσίας, και κανείς δεν τους θυμάται.
Έτσι, σχεδιάζουν να επανέλθουν, ύστερα από μια περίοδο νηνεμίας, και να διεκδικήσουν ξανά θώκους, τιμές και προνόμια, που απλόχερα τους παρέχονται. Άλλωστε, ζώντας στη χώρα των λωτοφάγων, όλα ξεχνιούνται και διαγράφονται.
Πάντως, αυτοί που συνεχίζουν τον αγώνα και, αλλάζοντας θέσεις κι απόψεις, περνούν απ’ το ένα κόμμα στο άλλο, τελικά κάπου βολεύονται. Κανείς δεν χάνεται σ’ αυτόν τον τόπο. Αρκεί να ‘σαι υπάκουος, που θεωρείται το απαραίτητο βήμα για εξέλιξη και πρόοδο.
Κι εκεί κάποιοι ησυχάζουν, και μαζί τους η κοινωνία. Άλλοι, όμως, συνεχίζουν την προσπάθεια να σώσουν τον τόπο, δηλαδή κυρίως τον εαυτό τους, γιατί έτσι ονειρεύονται, κι αφού τα παλιά σβήστηκαν, ξεχάστηκαν.
Έτσι πορεύεται η χώρα, πολλά χρόνια, με την τακτοποίηση των ημετέρων, που όλο και αυξάνονται, σε βαθμό ανησυχητικό για τον Κρατικό Προϋπολογισμό, το πρυτανείο από όπου σιτίζονται. Λεφτά υπάρχουν, που έλεγε κι ο ΓΑΠ, αλλά όχι για όλους – για τους λίγους…
Είναι, σε μεγάλο βαθμό, τα ίδια πρόσωπα που ανακυκλώνονται, φορούν νέα ρούχα, ανανεωτικά, και μετασχηματίζονται πλήρως. Αλλάζουν αρκετά, γιατί έχουν βρει τον κατάλληλο πλαστικό χειρουργό που τους βοηθά και τους προστρέχει. Συνήθως είναι Αμερικανός, αλλά δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει να ‘ναι καλός στις μεταμφιέσεις. Δοκιμασμένη συνταγή για όσους είναι πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν τους αφέντες που τους ορίζουν. Και εδώ εμφανίζονται τα «ινστιτούτα καλλονής», που σκοπό έχουν να τους σουλουπώσουν και να τους παρουσιάσουν.
Κατακερματισμός της κοινωνίας
Τελικά, ο κατακερματισμός της κοινωνίας είναι έκδηλος, η εμπιστοσύνη στους θεσμούς έχει χαθεί κι όλοι, σωτήρες, σπεύδουν να καλύψουν το μεγάλο κενό που δημιουργείται.
Τι ζητά η κοινωνία; Διαφάνεια και καθαρότητα λόγου για να λειτουργήσει το κράτος δικαίου. Δεν αναζητείται ιδεολογικός λόγος ξεπερασμένος, με όλες τις συνεχείς μεταμφιέσεις προσώπων και ιδεών.
Αποτέλεσμα; Η κατακρήμνιση πίστεων και παραδόσεων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον ενός τόπου που τις έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Η εθνική ομοψυχία βάλλεται, κυρίως λόγω της μεγάλης διαφθοράς οριζοντίως και καθέτως. Ψάχνει η κοινωνία κάπου, κάτι, να σταθεί, να πιστέψει και να το αγκαλιάσει. Εναγωνίως.
Το βλέπουμε εμείς, αλλά δεν το βλέπουν όσοι τούς αφορά. Περί άλλα τυρβάζουν και κυρίως την επανεκλογή, με όποιο τίμημα, με τα προνόμια που αυτή επιφέρει. Είναι σε απόσταση απ’ την κοινωνία, την οποία με γαλιφιές και εξυπηρετήσεις κάθε είδους προσπαθούν να προσεγγίσουν για μια ακόμη φορά.
Άφθαρτα πρόσωπα κι όχι αναπαλαιωμένες ιδέες ζητά η κοινωνία. Και κυρίως διαφάνεια κι απολογισμό καθημερινό, μέσα απ’ τη ζύμωση και την τριβή με τα κοινά. Καθαρότητα σχέσεων. Πράγματα τόσο απλά, απλούστατα κι αυτονόητα, που η πραγματικότητα που ζούμε καθιστά δυσνόητα.
«Θεέ μου» αναρωτιέμαι συχνά «πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τόση οίηση κι αλαζονεία στις κεφαλές τους; Να θεωρούν εαυτούς αναντικατάστατους και αιώνιους, immortals;».
Χαμηλώστε λίγο. Σκύψτε στα προβλήματα του κόσμου. Αγνοήστε τις κάμερες και τις παρακάμερες, και δείτε την πραγματικότητα όπως αυτή διαμορφώνεται καθημερινά.
Η πατρίδα χρειάζεται, απαιτεί σεμνότητα και προσήλωση στο έργο, στο κοινό συμφέρον, με τους κινδύνους που αντιμετωπίζει. Είναι τόσο ορατοί, που μόνο οι τυφλοί δεν τους βλέπουν ή εθελοτυφλούν. Κι αυτό είναι το χειρότερο.
Ναι, η κοινωνία αναζητά το νέο κι άφθαρτο. Μέσα από διαδικασίες κοινωνικές, εθνικές, που θα έχουν όραμα και θα δίνουν ελπίδα στη χώρα ότι κάτι νέο γεννιέται, που θα αντέξει στον χρόνο.
