Του Δρ.Τάκη Φλωριά*
Ο πολιτιστικός ολοκληρωτισμός, που είναι προϋπόθεση της παγκοσμιοποίησης, έχει σταθερό στόχο τη με κάθε τρόπο διάβρωση και αποσάθρωση των εθνικών προτύπων ζωής και των αξιών της πολιτιστικής κληρονομιάς των εθνών. Στην Ελλάδα οι αξίες της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, της Ιστορίας και ιδιαίτερα της ελληνικής γλώσσας, μοναδικής στην οικουμένη νοηματοφόρου γλώσσας, ευρίσκονται εδώ και δεκαετίες συνεχώς στο στόχαστρο. Ακριβώς στην ανίερη προσπάθεια διάβρωσης, υπονόμευσης, αλλοίωσης και αντικατάστασης των αξιών αυτών οφείλει κυρίως ο παγκοσμιοποιητικός ολοκληρωτισμός την όποια, έστω και πρόσκαιρη, εξάπλωσή του. Πρωτίστως, όμως, και κυρίως την οφείλει στην καλπάζουσα γλωσσική μας λεξιπενία και τη σκοπούμενη συστηματική κακοποίηση ή άλλως εκβαρβάρωση της γλώσσας μας.
Η Ελλάδα, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά δεν ευτύχησε να έχει παρά ελάχιστες ισχυρές ελληνοκεντρικές ηγετικές προσωπικότητες που να διακρίθηκαν για τη βαθιά γνώση της ελληνικής γλώσσας και Ιστορίας, που είναι βασικές προϋποθέσεις του αυθεντικού πατριωτισμού… Ιδιαίτερη φωτεινή εξαίρεση, η παρουσία του «Γέρου της Δημοκρατίας», του Γεωργίου Παπανδρέου, σπουδαίου Έλληνα πολιτικού προμάχου ηγέτη, τρεις φορές πρωθυπουργού, κοινωνικού μεταρρυθμιστή, με ασίγαστο δημιουργικό πάθος για την ελληνική γλώσσα, παιδεία και δημοκρατία. Δεινός ρήτορας, ετοιμόλογος και επιγραμματικός, είχε πει και το έκανε πράξη: «Δεν παραδίδωμε την Ελλάδα σε κανέναν. Η αποστολή μας είναι να εντάξωμε οργανώσεις και κόμματα στο Έθνος και όχι να υποτάξωμε το Έθνος στις οργανώσεις και στα κόμματα».
Δυστυχώς, όμως, πολλές φορές η χώρα είχε και έχει πολιτικές προσωπικότητες όχι μόνον κάτω του μετρίου αλλά και βλαπτικές για την πατρίδα. Γι’ αυτό και η πορεία της πατρίδας μας σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της ευρίσκεται άλλοτε σε τροχιά παρακμής και άλλοτε σε τροχιά καθολικής κατάρρευσης. Στον αντίποδα της ελληνικής πολιτικής, της μετριοκρατίας και του ανδραποδώδους συμβιβασμού (κατ’ ευφημισμόν, βεβαίως, κατευνασμού), στην υπόλοιπη Ευρώπη στον 20ό αιώνα υπήρξαν σπουδαίες πολιτικές προσωπικότητες, με υποδειγματική, εξέχουσα και έμπρακτη φιλοπατρία και δράση για αξιοκρατία και ελευθερία.
Μεταξύ των Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών του 20ού αιώνα, κορυφαία θέση κατέχει ο στρατηγός Ντε Γκολ. Πρόμαχος ηγέτης, ο οποίος, καλλιεργώντας και βιώνοντας στην πορεία της ζωής του με ιδιαίτερη εμβρίθεια τη γλώσσα, τη γνώση και την Ιστορία, με πίστη και αποφασιστικότητα και την ακατάβλητη φιλοπατρία του ανήλθε στα ύπατα αξιώματα της Γαλλίας (πρωθυπουργός και δύο φορές πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας), αλλά και στην κορυφή του ευρωπαϊκού πολιτικού γίγνεσθαι και στοχασμού. Πάντοτε, στο πλαίσιο της προοπτικής για μια Ευρώπη των Εθνών, Ευρώπη των πατρίδων, και όχι των ομογενοποιημένων, χύδην λαών, όπως είναι η Ε.Ε. σήμερα, και το εθνομηδενιστικό, εμμονικό, φιλοπόλεμο και αμαρτωλό διευθυντήριό της.
Ο πρόεδρος Ντε Γκολ είχε πει και το έκανε πράξη: «Σ’ όλη μου τη ζωή οι στόχοι μου ήταν πάντα υψηλοί και δεν είχα άλλο δρόμο προς την ευημερία της πατρίδας μου, παρά μόνο τη συνεχή και ανυποχώρητη προσπάθεια. Η μετριότητα και οι συμβιβασμοί δεν είναι για ελεύθερους πολίτες, ούτε για ελεύθερα και κυρίαρχα έθνη».
Ο πλέον εύχρηστος, ύπουλος και μεταδοτικός ως επιδημία καταλύτης της διαστροφής των πολιτικών και κοινωνικών ηθών και πρακτικών από βυσσοδομούντες ηγέτες-κερκόπορτες, που συνείργησαν και συνεργούν στην καλπάζουσα παρακμιακή και βίαιη μετάλλαξη του Ελληνισμού μέσα στην ίδια τη μητρόπολή του, είναι πρωτίστως και κυρίως η εκβαρβάρωση της ελληνικής γλώσσας. Είναι απόλυτη ανάγκη, λοιπόν, να αναλάβει η Πολιτεία την προάσπιση της ελληνικής γλώσσας από την αχρησία και την εκβαρβάρωση στον δημόσιο τουλάχιστον λόγο (ΜΜΕ, διαφημίσεις, αγοραίες επιγραφές κ.λπ.).
Χαρακτηριστικές μεταλλάξεις, που επιτρέπουν ή κατευθύνουν εντολοδόχοι ηγέτες-κερκόπορτες είναι και οι εξής:
Λοβοτομή εθνικής συνείδησης και μνήμης. Αποσάθρωση γλώσσας, Ιστορίας, Ορθοδοξίας, εθνικών παραδόσεων και ηθών σε σχολικά βιβλία, ΜΜΕ κ.λπ.
Παραβίαση στοιχειωδών και διεθνώς διακηρυγμένων δικαιωμάτων της προσωπικότητας και της ιδιωτικής ζωής των Ελλήνων πολιτών. Υποχρεωτικότητα με κατάχρηση ψηφιακής τεχνολογίας. Το πρόσωπο πλέον, όπως στο «Άουσβιτς», θα είναι ένας αριθμός (Προσωπικός Αριθμός).
Πρωτοφανής, ατέρμων, αυθαίρετος και βίαιος εποικισμός της χώρας από δυσαναλόγως πολυάριθμους και ασύμβατους πληθυσμούς σε καιρό ειρήνης.
Υποχώρηση και παραχώρηση κατοχυρωμένων κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας, στο πλαίσιο παγκοσμιοποιητικών και εθνομηδενιστικών «κατευνασμών» (σκοπιανοβουλγαρική γλώσσα ως μακεδονική, Ίμια ως γκρίζα ζώνη, ΑΟΖ ως το μισό Αιγαίο, τουρκικό δυναμικό βέτο ως απάντηση στο επαναλαμβανόμενο ψέλλισμά μας για ηλεκτρική καλωδιακή σύνδεση με Κύπρο και Αίγυπτο, κλπ.).
Ανθελληνικό, ενεργειακό και οικολογικό έγκλημα η αντικατάσταση των λιγνιτικών εργοστασίων ηλεκτροπαραγωγής από τερατόμορφες, αφύσικες, βλαβερές και ασύμφορες για την πανίδα και τη χλωρίδα της Ελλάδας ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά. Τερατογενέσεις, χωρίς εντροπή και χωρίς καμιά έγνοια για την οικονομική εξουθένωση (χρηματιστήρια ενέργειας, υδάτων κ.λπ.) και τη δραματική, αήθη και φτωχοποιητική αλλοίωση του περιβάλλοντος (εθνοκτόνος αντικατάσταση καλλιεργήσιμης γης).
Σχετική είναι η επίσης εγκληματική για την οικονομία μας μη αξιοποίηση των πλούσιων λιγνιτικών ορυκτών ανθράκων της χώρας μας και ιδιαίτερα της Πτολεμαΐδος, που αβασανίστως και περιέργως «προωθούνται προς αξιοποίηση» στο σκοπιανό εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής, δίπλα από τα σύνορά μας. Ενώ η Γερμανία και άλλες χώρες της Ε.Ε. συνεχίζουν με λιγνίτη, τουλάχιστον έως το 2060! Σε άλλη περίπτωση μόλυνσης, επισπεύδεται και επιβάλλεται θανάτωση χιλιάδων αμνοεριφίων κ.λπ., αντί να γίνει ενδελεχής προσπάθεια διάσωσής τους με συστηματικές εξετάσεις και εμβολιασμούς, αποφεύγοντας έτσι πολλαπλές καταστροφικές συνέπειες
Χιλιάδες οικισμοί, χωριά κ.λπ. καταδικάζονται σε ερημοποίηση και τελικώς εγκατάλειψη, καθώς οι ανθελληνικές κυβερνήσεις σταδιακώς καταργούν σχολεία, Κέντρα Υγείας, αστυνομικούς και πυροσβεστικούς σταθμούς, ταχυδρομικά γραφεία (ΕΛ.ΤΑ.) κ.λπ., που προσφέρουν απολύτως αναγκαίες δημόσιες και εθνικές υπηρεσίες, απαραίτητες για να στηρίζουν και να συγκρατούν τους εκεί ηρωικούς πληθυσμούς, που «φυλάττουν Θερμοπύλες». Οι υπηρεσίες αυτές επιτελούν εθνικό έργο και αν οι κυβερνήσεις είναι πράγματι πατριωτικές, πρέπει, αντιθέτως, να βελτιωθούν και να ενισχυθούν. Είναι θέμα εθνικό η Ελλάδα να κρατηθεί όρθια.
Και όλα αυτά σε περίοδο μακράς και βαθιάς οικονομικής και δημογραφικής ύφεσης της χώρας, λίαν επικίνδυνης τροπής θεμάτων εθνικής κυριαρχίας, δραματικής πτώχευσης και εξουθένωσης της πλειονότητας του ελληνικού λαού, λόγω αισχροκερδούς ακρίβειας, αγαθών διατροφής και διαμονής (Airbnb ένεκα), πανάκριβου αερίου LNG/USA, αντί του φτηνού ρωσικού. Παρόλο που η Ρωσία δεν είναι εχθρός της Ελλάδας. Άλλες χώρες, εντός και εκτός Ε.Ε., καθώς και το διευθυντήριο της Ε.Ε. είναι οι συμπλεγματικοί, άσπονδοι εχθροί της χώρας μας. Έτσι, π.χ., το διευθυντήριο της Ε.Ε. που απεργάζεται συστηματικώς, επιτηδείως και επιλεκτικώς την «προβατοποίηση» των λαών της δυτικής Ευρώπης θεωρεί ότι εισβολή και κατοχή είναι μόνο η ρωσική στην Ουκρανία και όχι η τουρκική στην Κύπρο! Συγχρόνως, μηδενικά είναι σχεδόν τα αντισταθμιστικά οφέλη της Ελλάδας από τις αμερικανικές πολεμικές βάσεις και τα consortiums πολυεθνικών εταιριών που αναζητούν υδρογονάνθρακες στις θάλασσές μας ή διαχειρίζονται τους προς Βορρά ενεργειακούς αγωγούς.
Τελικώς η πατρίδα μας καταρρέει, γιατί ελλείπουν σε μεγάλο βαθμό αυθεντικοί ηγέτες πρόμαχοι, με αξιοσύνη και έγνοια για την αγρίως χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία, ενώ αφθονούν οι συστηματικοί εθνικοί υπονομευτές, οι ηγέτες-κερκόπορτες. Είμαστε μια κοινωνία το κατεστημένο της οποίας δεν παράγει τίποτε πλέον, εκτός από τον απειλητικό θόρυβο των εφθαρμένων και διεφθαρμένων πολιτικο-οικονομικών και εθνομηδενιστικών γραναζιών της.
Η Ελλάδα έχει όμως σήμερα κατεπείγουσα ανάγκη προμάχων της Ελληνικότητας, ηγετών ικανών να γεννούν, να συντηρούν και να εξακτινώνουν τη δημιουργική ενέργεια του Ελληνισμού. Μπορεί, αηδιασμένοι, να μην έχουμε τόσο ενεργό πατριωτισμό ή ακόμη να μην έχουμε πατριωτισμό. Όμως γι’ αυτήν την «προβατοποίηση» των Ελλήνων και την «εκποίηση» της Ελλάδας εντροπή, εντροπή δεν έχουμε; Εάν, λοιπόν, έχουμε, τουλάχιστον εντροπή, ας το δείξουμε εμπράκτως, και μάλιστα με γνώση και επίγνωση ότι η δικαιοσύνη είναι -ή θα έπρεπε να είναι- η νομική συνέπεια της εντροπής.
*Διδάκτωρ Φυσικός Πανεπιστημίου Αθηνών
