Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Ας φανταστούμε μια μεγάλη βιτρίνα σε πολυσύχναστο δρόμο, τόσο μεγάλη που να χωράει όλη την ιστορία του marketing και της πολιτικής σε μια ματιά. Στα αριστερά, το Twix, κάποτε Raider, στέκεται λαμπερό, χαμογελώντας, με τη σοκολάτα και την καραμέλα του να μοσχοβολούν. Νέο όνομα, ίδια γεύση, πιο μοντέρνο και αμερικανικό, αποτέλεσμα ενός τέλειου rebranding: «Είμαι φρέσκο, κομψό και κανείς δεν με θυμάται ως Raider». Δίπλα του, το Dunkin’, πρώην Dunkin’ Donuts, ανοίγει τα χέρια του και υπόσχεται lifestyle καφέ, smoothies και ευτυχία σε takeaway κούπα, σαν να λέει: «Μην κοιτάτε την παλιά μου ταυτότητα, τώρα είμαι trend».
Πιο πέρα, η Pepsi τρεμοπαίζει με τα λογότυπά της, αλλά η γεύση μένει ίδια, σαν να ψιθυρίζει: «Αλλάζω περιτύλιγμα, αλλά η εμπειρία μένει». Το Old Spice προσπαθεί να πείσει ότι οι παππούδες έγιναν ξαφνικά hipsters, ενώ το GAP κάνει το δικό του «Κοίτα με, είμαι καινούργιο» λογότυπο, σαν να λέει: «Μην ανησυχείτε, η μόδα αλλάζει, εμείς μένουμε σταθεροί».
Στη δεξιά γωνία (άντε, πιο πολύ στο… κέντρο), σαν πολιτικό προϊόν που πέρασε από rebranding, στέκεται κι ο Τσίπρας. Δεν είναι πια κυβέρνηση, ούτε επίσημα υποψήφιος για κάτι, αλλά όλοι τον γνωρίζουν. Νέο λογότυπο, νέα stickers, φρέσκες υποσχέσεις: «Η συνταγή μου είναι η ίδια, μόνο που τώρα είμαι πιο γυαλιστερός». Προσπαθεί να τραβήξει τα βλέμματα, να κερδίσει νέους πελάτες και να πείσει ότι η παλιά γεύση έχει καινούργια συσκευασία.
Κάπου εκεί οι περαστικοί, πελάτες και εκλογική πελατεία, πιθανόν να σταματούσαν για να κοιτάξουν. Κάποιοι θα γελούσαν ενθυμούμενοι το Raider και συγκρίνοντάς το με το Twix. Άλλοι θα ρωτούσαν γιατί το Dunkin’ έχασε τα Donuts του. Κάποιοι θα σκέφτονταν για την Pepsi: «Μα, καλά, ίδια γεύση, μόνο λογότυπο αλλάζει;» Και για τον Τσίπρα; Οι περισσότεροι μάλλον θα χαμογελούσαν με νέα ετικέτα, αλλά ανοίγοντας τη συσκευασία θα είχαν την απορία μήπως παραμένει η γνωστή γεύση, με λίγη πιο φρέσκια εμφάνιση…
Τα προϊόντα θα μπορούσαν και να αρχίζουν να τσακώνονται μεταξύ τους. Το Twix να περηφανεύεται «εγώ έγινα παγκόσμιο προϊόν με μόνο μια αλλαγή ονόματος», το Dunkin’ να απαντά «ναι, αλλά εγώ έπεισα τον κόσμο ότι η ουσία μου είναι trendy», η Pepsi να αναφωνεί «η αλλαγή logo είναι η ζωή μου», το Old Spice να γελάει δυνατά «μπορεί να είμαι παλιά μάρκα, αλλά τώρα είμαι cool», το GAP να σκέφτεται «αν δεν σας αρέσει, κάντε scroll» και ο Τσίπρας να λέει σχεδόν δραματικά: «Προσπαθώ να πείσω ότι η συσκευασία κάνει τη διαφορά. Αν δεν με αγοράσουν, θα ξαναπροσπαθήσω με νέο slogan».
Εν κατακλείδι, μπορεί να αλλάξει κανείς όνομα, ταμπέλα και συσκευασία, να βάλει χρώματα και χιούμορ, αλλά η γεύση, η ουσία, αποκαλύπτεται πάντα όταν ανοίξει το κουτί. Και η βιτρίνα -στην πολιτική- δεν είναι απλώς μια αγορά.
