Η επίσκεψη του Τζολάνι στη Μόσχα και στην Ουάσιγκτον θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως μια εκδοχή «υπαρκτού σουρεαλισμού».
Του Θέμη Τζήμα *
Η επίσκεψη του Τζολάνι στη Μόσχα και στην Ουάσιγκτον θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως μια εκδοχή «υπαρκτού σουρεαλισμού»: ο μέχρι πρότινος επικηρυγμένος επικεφαλής της Αλ Κάιντα, στη Συρία, «τόπος» σύμπτωσης της διεθνούς κοινότητας της διεθνούς κοινότητας ως προς την ομόθυμη καταδίκη του, αναβαπτισμένος πια στη διάλυση ενός κράτους και στην παράδοσή του σε ΗΠΑ, Ισραήλ και Τουρκία γίνεται δεκτός ως ο ηγέτης που θα «ξαναφέρει» τη Συρία (ποια Συρία αλήθεια;) στους «κόλπους» της διεθνούς κοινότητας.
Τα θύματα και τα εγκλήματα όχι τυχαία ξεχάστηκαν εύκολα. Όσοι τόνιζαν από καιρό ότι η Αλ Κάιντα, το Ισλαμικό Κράτος και άλλες οργανώσεις-βιτρίνα δεν στράφηκαν ποτέ εναντίον του Ισραήλ ενώ κατά βάση επιτίθονταν εναντίον Μουσουλμάνων, προβοκάροντας τον σεχταρισμό και αποδυναμώνοντας κατά βάση εχθρικά προς τις ΗΠΑ αραβό-ισλαμικά κράτη, εύκολα κατηγορούνταν ως συνωμοσιολόγοι. Τελικώς μάλλον συνωμοσίες όντως λάμβαναν και λαμβάνουν χώρα.
Στην πιο δεκτική στο σόου Ουάσιγκτον σε σχέση με τη Μόσχα, ο Αλ Τζολάνι δεν παρέλειψε να παίξει ένα μπάσκετ 1Χ1 με τον πρώην διώκτη του, επικεφαλής της CENTCOM Μπραντ Κούπερ.
Στην περίπτωση της Μόσχας θα λέγαμε ότι περισσότερο η ανάγκη (αλλά και η αδράνεια, το λάθος, η αδυναμία) γίνονται φιλοτιμία καθώς η Ρωσία οριακώς κρατιέται στην τελευταία ναυτική της βάση στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ στην περίπτωση των ΗΠΑ έχουμε τον μείζονα νικητή μαζί με το Ισραήλ και την Τουρκία στην Συρία, να καλωσορίζει τον υποτακτικό της.
Σκίτσο του Λιβανέζου Hassan Bleibel
Η περίπτωση της Συρίας αποτελεί παράδειγμα του τρόπου και της κατεύθυνσης επανασχεδιασμού του χάρτη της ευρύτερης Μέσης Ανατολής ή αλλιώς Δυτικής Ασίας. Εκεί που υπήρχαν ισχυρά ή σε κάθε περίπτωση σταθερά κράτη ικανά να διαπραγματευτούν με μια ορισμένη αξιοπρέπεια, τώρα επιβάλλονται πρακτορίσκοι ως ηγέτες διαλυμένων και τεμαχισμένων κρατών, τα οποία ρυθμίζονται από τις ξένες μυστικές υπηρεσίες, με τρόπο και σε έκταση που κάνουν τύπους σαν τον Γιέλτσιν να μοιάζουν τεράστια πολιτικά διαμετρήματα.
Η διάλυση των κρατών και η τοποθέτηση πρακτόρων στη θέση των ηγετών τους υπηρετεί απολύτως το σχέδιο του «μεγάλου Ισραήλ:» η εθνοκάθαρση ή και γενοκτονία των Παλαιστινίων, η διάλυση της Χεζμπολάχ και του Λιβάνου, η κατοχή εδαφών της Συρίας μέχρι τη Δαμασκό, η αλλαγή καθεστώτος και ο τεμαχισμός του Ιράν αποτελούν τμήματα αυτού του σχεδίου. Το μεγάλο Ισραήλ πέρα από σκοπός είναι όμως επίσης και μέσο: το καλύτερο εργαλείο προκειμένου οι ΗΠΑ να ελέγξουν απολύτως τη Δυτική Ασία και με τους συμμάχους τους να περισφίξουν την Κίνα και να στραγγαλίσουν τη Ρωσία.
Ορισμένοι Σιωνιστές όπως ο Μπάνον θεωρούν (ή κατανοούν θα λέγαμε) ότι ο Ισραηλινός στρατός δεν διαθέτει τις αντίστοιχες δυνατότητες. Είναι αλήθεια ότι οι Ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις δεν εντυπωσίασαν ούτε στη Γάζα, ούτε στον Λίβανο αλλά και ούτε σε σχέση με το Ιράν. Η πιθανότητα να πετύχουν την ολοκλήρωση του επανασχεδιασμού του χάρτη της Μέσης Ανατολής αυτές καθ’ εαυτές είναι ελάχιστες.
Αυτό όμως δεν αναιρεί ότι οι ΗΠΑ έχουν πετύχει να αξιοποιήσουν μια σειρά αντιθέσεων πετυχαίνοντας νίκες στο πλαίσιο της στρατηγικής τους. Ο εγκλωβισμός της Ρωσίας στον παρατεινόμενο πόλεμο στην Ουκρανία, σε συνδυασμό με τον φιλοδυτικό χαρακτήρα της ολιγαρχίας της δεν έχουν αφήσει τα ρωσικά συμφέροντα χωρίς σοβαρά πλήγματα σε σχέση με την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν, το Καζακστάν και φυσικά τη Συρία. Σε έναν άξονα επομένως από τον Καύκασο έως την Ανατολική Μεσόγειο τα ρωσικά συμφέροντα πλήττονται είτε άμεσα, είτε έμμεσα. Ο προφανής επόμενος στόχος και το μεγάλο «στοίχημα» είναι το Ιράν όπου και θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό αν η Ρωσία και η Κίνα μπορούν να προβάλλουν πραγματική και αποτελεσματική αντίσταση στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.
Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να ερμηνεύσουμε τη συστηματική και διαρκή προσπάθεια του ΝΑΤΟ να κρατήσει ζωντανό τον πόλεμο στην Ουκρανία. Από τον υπουργό εξωτερικών της Σουηδίας έως τον Γ. Γ. του ΝΑΤΟ (για να αναφερθούμε σε πρόσφατες δηλώσεις) και από «προοδευτικά» έντυπα έως το βαθύ κράτος των ΗΠΑ, η προσπάθεια συνίσταται τουλάχιστον στο να μη σταματήσει η χρηματοδότηση και ο εξοπλισμός της Ουκρανίας, έως να δικαιολογηθεί η αποστολή στρατευμάτων μελών του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία (δηλαδή η διακινδύνευση ξεσπάσματος ενός Γ’ Παγκοσμίου). Προφανώς κανείς δεν θέλει ( ή τουλάχιστον οι περισσότεροι στα κέντρα λήψης αποφάσεων, καθώς δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το κατά πόσο δεν έχουν μεταφερθεί πρωταγωνιστές από το «SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» στα σημερινά επιτελεία) μια πυρηνική σύγκρουση. Όμως η διαρκής φθορά της Ρωσίας σε έναν ήδη σχεδόν τετραετή πόλεμο αποτελεί αναγκαιότητα, προκειμένου σε βάθος χρόνου να συνεχίσει να στέκεται είτε αδύναμη σε άλλα μέτωπα είτε ευεπίφορη σε πειθαναγκασμούς, ιδίως δε ως προς το Ιράν.
Η συνέχιση του πολέμου από τη μια και η προώθηση του αμερικανό-σιωνιστικού σχεδίου από την άλλη θα μας φέρει και άλλες φαιδρές προσωπικότητας όπως είναι ο Τζολάνι, στον Λευκό Οίκο. Το αν και κατά πόσο μια συμμαχία Ρωσίας- Ιράν- Κίνας θα μπορέσει να ορθώσει ένα εναλλακτικό σχέδιο, μένει να αποδειχτεί. Αλλιώς θα δούμε και άλλα διαλυμένα κράτη και άλλους υποτακτικούς ηγέτες. Σε ένα περιβάλλον φυσικά ατελείωτων πολέμων.
* Ο Θέμης Τζήμας είναι δικηγόρος, διδάκτορας δημοσίου δικαίου και πολιτικής επιστήμης του ΑΠΘ και μεταδιδακτορικός ερευνητής. Έχει δημοσιεύσει μελέτες σε διεθνή συνέδρια και σε νομικές επιθεωρήσεις και έχει συμμετάσχει σε διάφορες διεθνείς αποστολές.
