Του Γιώργου Χαρβαλιά
Σύντομα, όσοι αποφασίσουν να αγοράσουν καινούργιο αυτοκίνητο από αντιπροσωπίες μεγάλων ευρωπαϊκών ή ιαπωνικών ομίλων, όπως η Volkswagen Group (VW, Audi, Seat, Skoda), η Stellantis (Peugeot, Fiat, Opel), η Renault, η Nissan ή η Μitsubishi, θα βρεθούν μπροστά σε μια δυσάρεστη έκπληξη. Όπως ακριβώς τους πρώτους μήνες της πανδημίας, οι αμήχανοι υπάλληλοι θα δηλώνουν πλήρη άγνοια για την ημερομηνία παραλαβής των οχημάτων «λόγω έλλειψης ημιαγωγών». Μόνο που αυτή τη φορά η κρίση στην εφοδιαστική αλυσίδα δεν θα οφείλεται σε κάποιον μεταδοτικό ιό, αλλά στη μεταδοτική ανοησία των Ευρωπαίων, που νομίζουν ότι μπορούν να εκβιάζουν «εχθρούς» και «ανταγωνιστές» με μεθόδους νεοαποικιακής πειρατείας.
Το λάθος, που μπορεί να αποβεί μοιραίο, το έκαναν οι Ολλανδοί, βάζοντας στο στόχαστρο τους Κινέζους, οι οποίοι όμως έχουν αποδείξει ότι δεν… μασάνε από τέτοιου είδους φοβέρες.
Αλλά ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Η απίθανη ιστορία, που παραπέμπει ευθέως σε καταχρηστικές πρακτικές υφαρπαγής ξένων περιουσιακών στοιχείων, όπως αυτή που επιχειρείται σήμερα εις βάρος της Ρωσίας, ξεκινά το 2017, όταν μια ταχέως αναπτυσσόμενη κινεζική εταιρία ηλεκτρονικών εξαρτημάτων, η Wingtech Technology αποφασίζει να αγοράσει μια θυγατρική του πολυεθνικού κολοσσού NXP Semiconductors, με έδρα το Αϊντχόβεν, ονόματι Nexperia, εξειδικευμένη στην κατασκευή διακριτών ημιαγωγών (δηλαδή, απλών chips, τρανζίστορ, διόδων, ρυθμιστών τάσης κ.λπ.). Η συναλλαγή εγκρίνεται μετά βαΐων και κλάδων από τις ολλανδικές εποπτικές Αρχές, καθώς εκείνη την περίοδο δεν είχε ξεκινήσει η κινεζοφοβική εκστρατεία στην Ευρώπη, που -σημειωτέον- «μεταδόθηκε» από την άλλη ακτή του Ατλαντικού, επί Μπάιντεν και Δημοκρατικών, και απλώς συνεχίζεται επί Τραμπ.
Στην πορεία, οι Κινέζοι της Wingtech αποκτούν το 100% των μετοχών της Nexperia και, όπως είναι απολύτως φυσικό, ορίζουν δική τους διοίκηση. Επιπλέον, όμως, το 2021 εξαγοράζουν και το Newport Wafer Fab, το μεγαλύτερο εργοστάσιο ημιαγωγών της Βρετανίας, και αρχίζουν να μπαίνουν στις «κεραίες» διαφόρων ευρωπαϊκών υπηρεσιών «ασφαλείας».
Ως εδώ καλά, θα μου πείτε. Οι Κινέζοι τη δουλειά τους έκαναν ως διορατικοί επιχειρηματίες. Προσέξτε τώρα τη σχιζοφρενική εξέλιξη της υπόθεσης, γιατί μπορεί σύντομα να τη δείτε και στα καθ’ ήμάς με την Cosco και το λιμάνι του Πειραιά: Μια ωραία ημέρα, οι ολλανδικές Αρχές -οι ίδιες που το 2017 χαιρέτισαν την εξαγορά- αποφασίζουν ότι… δεν τους αρέσει ο Κινέζος CEO της (100% κινεζικής) Nexperia και αποφασίζουν να πάρουν οι ίδιες τον διαχειριστικό έλεγχο της εταιρίας.
Έτσι ακριβώς όπως το διαβάσατε! Στις 30 Σεπτεμβρίου, το ολλανδικό υπουργείο Οικονομικών, κάνοντας χρήση μιας ακραίας νομικής διάταξης (Goods Availability Act) και με το επιχείρημα ότι «απειλείται η διασφάλιση κρίσιμης τεχνογνωσίας στην Ολλανδία και την Ευρώπη», αποφασίζει να μπλοκάρει αποφάσεις της κινεζικής εταιρίας που κρίνονται «επιβλαβείς για τα εθνικά και ευρωπαϊκά συμφέροντα». Στην ουσία, δηλαδή, το ολλανδικό κράτος υφάρπαξε «για λόγους εθνικής ασφάλειας» τον διοικητικό έλεγχο μιας ξένης εταιρίας με μεθόδους που θυμίζουν τις ναζιστικές κατασχέσεις εταιριών στην κατεχόμενη Ευρώπη!
Όπως είναι φυσικό, η Κίνα αντέδρασε έντονα, χαρακτηρίζοντας τη στάση της ολλανδικής κυβέρνησης «κατάχρηση της έννοιας της εθνικής ασφάλειας», και προσέφυγε σε διεθνή διαιτητικά όργανα, αξιώνοντας αποζημιώσεις που, σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, θα ξεπεράσουν τα 3 δισ. ευρώ, αφού τις πρώτες μέρες μετά την «πειρατεία» η μετοχή της μητρικής Wingtech υπέστη μεγάλο πλήγμα στο Χρηματιστήριο της Σανγκάης. Επιπλέον, όμως, οι Κινέζοι σχεδιάζουν αντίμετρα που είναι βέβαιο ότι θα θέσουν σε κίνδυνο την εφοδιαστική αλυσίδα της ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας, αφού μόνο η Nexperia κατασκευάζει απλά, αλλά πολύ κρίσιμα, microchips που επικολλώνται κατά εκατοντάδες στις πλάκες πυριτίου (wafers), όχι μόνο των αυτοκινήτων, αλλά και πολλών άλλων τεχνολογικών προϊόντων. Οι Ολλανδοί δηλαδή έβαλαν ένα τεράστιο αυτογκόλ, αφού, κάτω από την εμφανή πίεση Αμερικανών και την αντίστοιχη παρασκηνιακή των Γερμανών, αντί να διασφαλίσουν την ομαλή διακίνηση των ημιαγωγών, οδήγησαν σε παράλυση την ίδια την εταιρία που τους παράγει και τους εμπορεύεται!
Εκ των υστέρων καθίσταται εμφανές ότι η ολλανδική κυβέρνηση έπαιξε τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου», σε μια προσπάθεια να δοκιμαστεί η ανοχή του Πεκίνου, που έχει δείξει ότι δεν αστειεύεται, και να περάσει το μήνυμα ότι η Ευρώπη, μετά το εμπάργκο εις βάρος της Ρωσίας, θα γίνει αφιλόξενο έδαφος και για τις κινεζικές επενδύσεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Nexperia απασχολεί 15.000 άτομα προσωπικό στην Ολλανδία, πληρώνει φόρους στην ίδια χώρα και δεν κατηγορήθηκε ποτέ ότι μεταφέρει… τεχνογνωσία στη Κίνα ή ότι παραβιάζει κανονισμούς εξαγωγών. Στην πράξη, ο «κίνδυνος» για την εθνική ασφάλεια της Ολλανδίας εντοπίστηκε στην ύπαρξη Κινέζου διευθύνοντος συμβούλου, που αίφνης έγινε «σύμβολο μη αποδεκτής ξένης επιρροής»!
Αρκετοί βλέπουν σε αυτή την άγαρμπη χειρονομία κατά της Κίνας δάκτυλο των ΗΠΑ, αλλά δεν αντιλαμβάνονται ότι η… κινεζοφοβία έχει γίνει πλέον επίσημη πολιτική στην Ε.Ε. της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, χωρίς να χρειάζεται ιδιαίτερη αμερικανική ενθάρρυνση. Πίσω από αυτή τη δυναμική «οικονομικού εθνικισμού» βρίσκεται ασφαλώς η Γερμανία, που βλέπει την κινεζική αυτοκινητοβιομηχανία ως «θανάσιμο» ανταγωνιστή. Γι’ αυτό και ο πρόεδρος της γερμανικής κεντρικής τράπεζας, Γιοαχίμ Νάγκελ, σε ένα αντικινεζικό παραλήρημα, πριν από μόλις μία εβδομάδα, κάλεσε την Ευρώπη να γίνει πιο «επιθετική» στις εμπορικές πρακτικές της απέναντι στο Πεκίνο προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντα των εταιριών της.
Η ατμόσφαιρα εχθροπάθειας έναντι των Κινέζων «ανταγωνιστών» έχει στηθεί δεξιοτεχνικά και στις δύο ακτές του Ατλαντικού, αλλά το ερώτημα είναι αν θα βρεθεί και κάποιος ηλίθιος στην Αθήνα να την υπηρετήσει. Το παράδειγμα της ολλανδικής πειρατείας δημιουργεί κίνητρα και σε άλλους, που επιθυμούν να δώσουν διαπιστευτήρια υποτέλειας στον πρόεδρο Τράμπ και στους Γερμανούς πάτρωνές τους.
Κι αν στην περίπτωση της Nexperia, μιας αμιγώς κινεζικής εταιρίας που δεν συνιστούσε κίνδυνο εθνικής ασφάλειας, νομιμοποιήθηκε η πειρατεία, φανταστείτε στην περίπτωση της Cosco, που κατέχει το 67% του μεγαλύτερου λιμανιού της Ελλάδας, δηλαδή μιας στρατηγικής υποδομής, πώς θα μπορούσε να στηθεί ένα story «εθνικής ασφάλειας» από αυτά που αναπαράγουν αμάσητα τα φερέφωνα του Μαξίμου, για να δικαιολογηθεί η επιβολή διαχειριστικού ελέγχου.
Σήμερα, η επένδυση της κινεζικής εταιρίας στο λιμάνι του Πειραιά συναρτάται με συγκεκριμένες υποχρεώσεις που έχει αναλάβει, πλην όμως το ελληνικό κράτος, με διάφορα γραφειοκρατικά τερτίπια, θα μπορούσε να δυσκολέψει την υλοποίησή τους, ώστε να εμφανίσει την Cosco ασυνεπή στην τήρηση χρονοδιαγραμμάτων.
Φυσικά, οποιαδήποτε «παρενόχληση» της Cosco έξω από το θεμιτό πλαίσιο εποπτείας εκτέλεσης των συμβατικών υποχρεώσεων που έχει επωμιστεί θα συνιστούσε τεράστιο και επικίνδυνο λάθος. Μετά την κρίση στις σχέσεις με τη Ρωσία, θα έπρεπε κάποιος να είναι απολύτως σχιζοφρενής για να ανοίξει πρόσθετο μέτωπο, εναντίον της κινεζικής υπερδύναμης, με την ελπίδα ότι θα καλυφθεί από τα φτερά των ΗΠΑ και της παραπαίουσας γερμανικής Ευρώπης. Είναι τέτοια όμως η αγωνία του κυρίου Μητσοτάκη να καταστεί «ορατός» στο οπτικό πεδίο του Τραμπ, ο οποίος τον αγνοεί επιδεικτικά, ώστε όλα μπορούν να συμβούν. Δυστυχώς…
