Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη *
Αυτό τους τρομάζει περισσότερο απ’ όλα. Γιατί ο άνθρωπος που νιώθει, δεν χειραγωγείται.
Δεν υποτάσσεται, δεν αποδέχεται το “έτσι είναι”.
Συγκινηθείτε, όχι για να λυπηθείτε, αλλά για να θυμηθείτε.
Να θυμηθείτε πως έχετε καρδιά.
Πως μπορείτε να πονέσετε για τον άλλον, να θυμώσετε για το άδικο, να σταθείτε όρθιοι απέναντι στη σιωπή.
Όλοι οι ανάλγητοι συνοδοιπόροι της εξουσίας θα σας ειρωνευτούν, θα σας λοιδορήσουν.
Θα σας φθονήσουν για ό,τι εκείνοι δεν νιώθουν.
Θα σας πουν “υπερβολικούς”, “ρομαντικούς”, “γραφικούς”.
Γιατί ξέρουν πως, αν αρχίσετε να νιώθετε, θα πάψετε να φοβάστε.
Και τότε, το παιχνίδι τους τελειώνει.
Η αναισθησία είναι το εργαλείο τους.
Η συγκίνηση είναι το δικό μας.
Αυτοί κυβερνούν με ψυχρότητα, εμείς μπορούμε να τους ανατρέψουμε με ευαισθησία.
Μας θέλουν “νηφάλιους”, γιατί τρέμουν τη ζεστασιά·
μας θέλουν “λογικούς”, γιατί φοβούνται την καρδιά.
Συγκινηθείτε ρε σεις!
Επιτρέψτε σας να συγκινηθείτε!
Για τα παιδιά στα Τέμπη, για τον πατέρα στο Σύνταγμα,
για όσους έμειναν όρθιοι, όλα αυτά τα χρόνια, όταν όλα έμοιαζαν χαμένα.
Για όσους “έπεσαν” στα χρόνια της μνημονιακής λεηλασίας.
Συγκινηθείτε, γιατί αυτό σημαίνει πως είστε ακόμα ζωντανοί.
Και μια κοινωνία που συγκινείται, είναι μια κοινωνία που δεν υποτάσσεται.
Γιατί η συγκίνηση γεννά τη φροντίδα, κι η φροντίδα γεννά τη δικαιοσύνη.
Και τότε, καμιά εξουσία —όσο ανάλγητη κι αν είναι— δεν μπορεί να σταθεί όρθια για πολύ.
Αφήστε σας να συγκινηθείτε, για να θυμηθούμε ξανά πως είμαστε άνθρωποι!
* Αναπτυξιακός & Κοινωνικός Ψυχολόγος, Διδάσκων Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Neapolis.
