Του Γιώργου Κ. Στράτου
Πολύ δύσκολη έννοια η αλήθεια. Από τις μακράν δυσκολότερες. Ως προς τα πάντα της: να την αναζητήσεις, να την ανακαλύψεις, να την πιστέψεις, να την αντέξεις, να τη μοιραστείς. Γιατί όλα τα προηγούμενα προϋποθέτουν προετοιμασία εσωτερική, χαρακτήρα και θάρρος. Είναι που είναι δυσεύρετα, σχεδόν πάντα τα συναντάς κατόπιν μοναχικής και επίπονης πορείας. Δεν τα συνηθίζουν οι παρέες, γιατί δεν είναι ούτε ευχάριστα ούτε εύκολα θέματα. Πώς λέμε «της μόδας», ε, αυτά είναι εκτός εποχής πάντα! Άσε που η αποκάλυψη της αλήθειας έχει συχνά από απλώς δυσάρεστες έως τραγικές συνέπειες. Και για όποιον την αποκαλύπτει και για τον περίγυρό του. Γι’ αυτό είναι ζητούμενο πόση αλήθεια αντέχει ο καθένας.
Αρκεί να αναλογιστούμε πόση «ηρεμία» εξασφαλίζουν τα ζωτικά ψεύδη με τα οποία βαυκαλίζονται πολλοί ότι η ζωή τους είναι διαφορετική από την πραγματική, τα κρυμμένα μυστικά που συντηρούν ισορροπίες, τις «μισές» αλήθειες που δυσχεραίνουν να φτάσεις στην ολόκληρη. Αλλά πέρα από όσα αφορούν συνήθως προσωπικές και κοινωνικές σχέσεις, υπάρχουν και πολύ σοβαρότερα ελλείμματα αλήθειας στον δημόσιο βίο. Αυτά βρίσκονται πίσω από σκάνδαλα, εγκλήματα, διαφθορά, δημιουργίες κολοσσιαίων περιουσιών δίχως αντικείμενο εργασίας.
Στον αντίποδα, τους πιστούς της αλήθειας τούς περιμένει ο δύσβατος δρόμος της μοναξιάς και της υπομονής. Καταλαμβάνει ακόμη και τις εν γένει πεποιθήσεις τους. Στην πατρίδα μας μάλιστα, όπου η αγραμματοσύνη και η εμπάθεια περισσεύουν, ενώ η βλακεία και ο φανατισμός ευημερούν, απαιτείται αυξημένη καρτερία για να αντέξουν ακόμη και περιβάλλοντα με τα οποία συγγενεύουν ιδεολογικά. Μερικά παραδείγματα θα το κάνουν σαφέστερο.
Πόσοι άνθρωποι απέκρυψαν ή εξακολουθούν να αποκρύπτουν ότι είναι θρησκευόμενοι, γιατί κάτι τέτοιο ήταν εκτός της πολιτικής τους ιδεολογίας; Πόσοι δυσκολεύονται να εκφράσουν την ανησυχία τους για τα εθνικά ζητήματα, από τον φόβο ότι μπορεί να χαρακτηριστούν πολεμοχαρείς; Πόσοι επιτυχημένοι επιχειρηματίες και επαγγελματίες διαφωνούν ηθικά αλλά και επί της ουσίας με τον εξανδραποδισμό των δικαίων των εργαζομένων και με την κατρακύλα των μισθών; Πόσοι νομοταγείς πολίτες δεν θεωρούν ότι η καταστολή και η βία δεν αποτελούν ενδεδειγμένο τρόπο για να αντιμετωπίζεις κοινωνικά προβλήματα; Πόσοι δεν ανησυχούν σοβαρά για την ακρίβεια, την κατάσταση της δημόσιας υγείας και παιδείας; Πόσοι πιστεύουν στην οικονομία της αγοράς, αλλά δεν θέλουν να υποφέρουν από αυτήν μέχρι να… αυτορρυθμιστεί; Πόσοι εξαγριώνονται από τη διασπάθιση δημόσιου χρήματος από απατεώνες δίπλα στις εξουσίες, όταν την ίδια στιγμή οι εξουσίες προσπαθούν να τους πείσουν ότι «φταίει» το κράτος πρόνοιας;
Αυτές οι αλήθειες συμπιέζονται στο μυαλό πολλών πολιτών που φοβούνται να εκφραστούν, γιατί δεν έχουν καμία όρεξη να στοχοποιηθούν από τα συμφέροντα που τους επιβάλλουν αυτήν την ιδιότυπη σιωπή με «ιδεολογικό» πρόσημο! Ότι, δηλαδή, αναλόγως του πολιτικού τους χώρου, άλλοι δεν μπορούν να ‘χουν Θεό και πατρίδα, και άλλοι κοινωνική ευαισθησία! Επιβάλλεται να τολμήσουν τη ρήξη απέναντι σε όσους πιστεύουν μόνο την τσέπη τους!
