Του Ιορδάνη Σινιόσογλου
Ήρθε λοιπόν αυτή η ώρα που η κυβέρνηση και η “ανεξάρτητη δικαιοσύνη” θέτουν σε κίνδυνο την ζωή ενός πατέρα που το μόνο που ζητάει είναι να μάθει πως πέθανε ο γιος του.
Αυτό το εν δυνάμει έγκλημα είναι αναβαθμισμένο κατά πολύ σε σχέση με το έγκλημα των Τεμπών.
Μπορεί ο θάνατος των 57 αθώων ψυχών να ήταν μια παράπλευρη απώλεια, προδιαγεγραμμένη βέβαια με τα τόσα κενά ασφαλείας, γι’αυτό και εγκληματική, αλλά θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν ήταν και εκούσια.
Στην περίπτωση Ρούτσι όμως μιλάμε για μια εντελώς συνειδητή απόφαση να δολοφονήσουν μια αθώα ψυχή, που φέρει μάλιστα και το ειδικό βάρος του πενθούντος πατέρα που αναζητά την δικαιοσύνη για το θάνατο του γιού του.
Όταν ένα τόσο ειδεχθές έγκλημα συντελείται απροκάλυπτα από δύο από τις τρείς κολώνες της Δημοκρατίας (κυβέρνηση και δικαιοσύνη), τίποτα δεν είναι πια το ίδιο.
Αν πεθάνει ο πατέρας λοιπόν κάτι θα πεθάνει και μέσα μας, ένα ακόμα κομμάτι της Ελλάδας μας θα μας πονέσει βαθιά. Ένα ακόμη κομμάτι της Ελλάδας, του λικνου του πολιτισμού (!!!???), θα νεκρωθεί. Το σκηνικό ήδη έχει στηθεί και το έγκλημα είναι έτοιμο να συντελεστεί.
Αν πεθάνει ο πατέρας …
Αν πεθάνει ο πατέρας….
Αν πεθάνει ο πατέρας… είμαστε σε βεντέτα, να το γνωρίζουν καλά.
Για αυτό και το πιο ταιριαστό θα ήταν στην επόμενη συγκέντρωσή μας να είμαστε όλοι μαυροφορεμένοι.
Όχι μόνο για το πένθος μας για τις 57 αθώες ψυχές, αλλά για την ανύπαρκτη ελληνική δικαιοσύνη, για την ολότελα διεφθαρμένη ελληνική κυβέρνηση που τα συμφέροντα την οδηγούν να συσκοτίζει συστηματικά το έγκλημα των Τεμπών. Τέλος για το ανίκανο πολιτικό σύστημα και προσωπικό μας, που αδυνατεί να δικαιώσει 57 οικογένειες που τόσο άδικα έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους.
Για τον μόνο που δεν ταιριάζουν τα μαύρα είναι για τον πατέρα Ρούτσι. Αυτού του πρέπουν τα πιο καλά μας, τα πιο επίσημα, τα πιο φανταχτερά μας ρούχα.
Ουαί και αλίμονο αν χαθεί ο πατέρας.
* Ο Ιορδάνης Σινιόσογλου είναι μέλος της πρωτοβουλίας “Δρόμος ανοιχτός”
