Τα κόμματα αναπτύσσονται, περνάνε κρίση, πολλές φορές διαλύονται κιόλας. Ακόμη και στα ιστορικά κόμματα της Ευρώπης που γράφουν ιστορία πλέον της εκατονταετίας (Εργατικό Κόμμα Βρετανίας, SPD), οι κρίσεις αποδεικνύουν τη ζωντανή λειτουργία της πολιτικής. Αυτή δε η ιστορία, η οποία γράφεται στο όνομα του συμφέροντος της κοινωνίας, το λιγότερο που πρέπει να κάνει, είναι να την σέβεται.
Όσα συμβαίνουν τα τελευταία δύο χρόνια στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μοιάζουν με πολιτική ιστορία. Είναι τα παραμύθια των μικρόκοσμων που δεν σέβονται όσους ψήφισαν το κόμμα και αναζητούν τον ιδεολογικό μανδύα με το οποίο θα ντύσουν τις προσωπικές επιλογές τους. Την ίδια ώρα το καθεστώς Μητσοτάκη, συνεχίζει να κουρελιάζει τη χώρα.
Οι λεγόμενοι αναλυτές και οι δημοσιολογούντες, προσπαθούν να περιγράψουν, με πολιτικούς όρους , κάτι που μοιάζει με άτακτη υποχώρηση και βλέπουν σενάρια εκεί που το μόνο εμφανές είναι το «σώζων εαυτόν σωθήτω».
Ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του κόμματος, ανακοίνωσε την παράδοση της έδρας του βουλευτή και ταυτόχρονα περιέγραψε το εγχείρημά του για μια νέα πολιτική πρωτοβουλία. Η κίνηση αυτή έρχεται ως αποτέλεσμα της πίεσης που άρχισε να ασκείται από στελέχη του κόμματος για τη θολή στάση του Αλέξη Τσίπρα που εμφανιζόταν να διατηρεί τα προνόμια του βουλευτή ενώ ταυτόχρονα αντιστρατευόταν το ίδιο του κόμμα.
Το θέμα αυτό έκλεισε. Ο Τσίπρας δεν είναι πια ΣΥΡΙΖΑ και μένει να δείξει τι είναι.
Η δήλωση με την οποία ο Αλέξης Τσίπρας σηματοδότησε την αποχώρησή του, είχε θεσμικές απρέπειες και για το Κοινοβούλιο και για τους συντρόφους βουλευτές του μέχρι χθες κόμματός του. Ο Τσίπρας είπε ότι αποχωρεί , «γιατί δεν μπορώ και δεν θέλω, να συμμετέχω τυπικά σε μια Βουλή, που δημοκρατικά απογυμνωμένη, με ευθύνη κυρίως της πλειοψηφίας, αδυνατεί να επιτελέσει το ρόλο που το Σύνταγμα επιτάσσει και οι πολίτες απαιτούν».
Ένας εκλεγμένος βουλευτής, δεν αποχωρεί παραπονούμενος για την δημοκρατικά απογυμνωμένη Βουλή, επειδή ακριβώς καθήκον του είναι να διαφυλάξει την Δημοκρατία. Πόσο μάλλον όταν σε αυτή τη Βουλή ΔΕΝ συμμετείχε επί δυόμισι χρόνια. Ο πρώην Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα είχε ίσως δικαίωμα σε μια τέτοια δήλωση αν αποφάσιζε να αποσυρθεί στο σπίτι του. Τουναντίον όμως, προαναγγέλει την διεκδίκηση της μελλοντικής συμμετοχής του στο ίδιο σύστημα. Ο Τσίπρας αποποιείται την πολιτική ευθύνη για να αναλάβει μία σε άλλα μέτρα, κατοικήσιμη από τις φιλοδοξίες του; Ο πρώην πρωθυπουργός δήλωσε ότι απεχθάνεται τον Μεσσιανισμό, αλλά η σωτηρία που επικαλείται δεν έχει ακόμη υπαρκτά πολιτικά στοιχεία παρά μόνο σχήματα μεταφυσικής επέλασης του καλού.
Σε κάθε περίπτωση ο Αλέξης Τσίπρας, έχει ικανότητες μεγαλύτερες από αυτές του ποιητικοφανή λογογράφου του που ανακάλυψε για 20η φορά «την πιο όμορφη θάλασσα» ως φόντο και λεκτικό σχήμα σε πολιτική του δήλωση. Θα κριθεί σύντομα και δεν θα κριθεί και με επιείκεια αφού πάντα θα επικρέμoνται ερωτήματα που δεν επιδέχονται rebranding.
Αφού αποφάσισε να κριθεί με τον τρόπο του, εκτός ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι το θέμα του ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα του εναπομείναντος κόμματος είναι η ίδια η ηγεσία του. Μεγάλος αριθμός βουλευτών, έχει ήδη τοποθετηθεί υπέρ της πρωτοβουλίας Τσίπρα, ενώ υπάρχουν και βουλευτές που δηλώνουν ότι περιμένουν πρόσκληση. Παραμένουν όμως στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πρόεδρος του κόμματος Σωκράτης Φάμελλος, στην πιο αμήχανη πολιτική δήλωση που έγινε ποτέ, μετά την αποχώρηση ενός βουλευτή που τον ενέπαιζε, δήλωσε πως με την πρωτοβουλία του Τσίπρα δεν νοιώθει αντίπαλος. Μα αν δεν νοιώθει αντίπαλη μια άλλη πολιτική πρωτοβουλία ο Φάμελλος, γιατί δεν προσχωρεί σε αυτήν;
Παρακολουθεί δε τους βουλευτές του να τον αποδομούν με δηλώσεις λαγνείας προς την πολιτική πρωτοβουλία Τσίπρα που δεν έχει ούτε πρόγραμμα ακόμη, ούτε θέσεις, ούτε στελέχη και μέλη. Το λιγότερο που υποθέτει κάποιος είναι ότι ο καθένας τους αποστρέφεται τις δικές του. Τα μέλη της Πολιτικής Γραμματείας και της Κεντρικής Επιτροπής, σχολιάζουν και αποψολογούν για εξελίξεις που απειλούν το ίδιο τους το κόμμα, σαν έτοιμοι από καιρό θεατές. Το μόνο που μένει, είναι να δηλώσει ο Φάμελλος «και εμείς τον Τσίπρα θα βάζαμε» και να κλείσει την πόρτα. Ή να ανοίξει μια άλλη.
ΥΓ: Η συνεχής επαναφορά του επιχειρήματος «το θέμα είναι να πέσει ο Μητσοτάκης» δεν αποτελεί πολιτική, αλλά συζήτηση καφενείου. Και δεν μπορεί αυτό το επιχείρημα να δικαιολογεί και να κρύβει την ανικανότητα. Όλοι θέλουν να πέσει ο Μητσοτάκης αλλά δεν είναι όλοι αρχηγοί κόμματος. Η έλλειψη πολιτικής αντιπαράθεσης και η ανυπαρξία αντιπολίτευσης κρατάνε το καθεστώς Μητσοτάκη.
