Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Οι χθεσινές εξελίξεις σχετικά με τον Άγνωστο Στρατιώτη επιβεβαιώνουν αυτό που επεσήμανε η στήλη από την πρώτη κιόλας ημέρα: η «προστασία» του μνημείου δεν είναι παρά πρόσχημα. Ακόμη και το εσωκομματικό «ροκάνισμα» του ∆ένδια περνά σε δεύτερη μοίρα. Ο πυρήνας της υπόθεσης είναι αλλού. Η απαγόρευση των διαδηλώσεων στην πλατεία Συντάγματος αποτελεί τον πραγματικό και βασικό στόχο…
Είναι σαφές ότι ο Κ. Μητσοτάκης επιχειρεί να παρατείνει όσο γίνεται περισσότερο την παραμονή του στην εξουσία, μεταθέτοντας διαρκώς τον χρόνο των εκλογών. Αυτό σημαίνει πως ο επερχόμενος χειμώνας δεν θα είναι απλώς δύσκολος – θα είναι πολιτικά και κοινωνικά εκρηκτικός. Γι’ αυτό προσπαθεί να πάρει από τώρα προληπτικά μέτρα – καταστολής, βεβαίως…
Δεν είναι τυχαίο ότι αγνόησε την -έστω συγκρατημένη- πρόταση Τασούλα να φέρει την επίμαχη διάταξη σε μεταγενέστερο χρόνο, ώστε να αποσυνδεθεί από την τρέχουσα επικαιρότητα και την απεργία πείνας του Π. Ρούτσι. Μια προτροπή που ακούστηκε μεν ως διαφοροποίηση, αλλά επί της ουσίας δεν αλλάζει τίποτε. Κι όμως, ο πρωθυπουργός βιάζεται να κλείσει το θέμα «τώρα που είναι στη βράση», θεωρώντας πως έτσι θα αποφύγει την επώαση αντιδράσεων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην κατάρρευση του σχεδίου…
Αυτό που αδυνατεί, λόγω πολιτικής απομόνωσης και αλαζονείας, να κατανοήσει είναι πως κάθε του κίνηση πλέον τού γυρίζει μπούμερανγκ. Ακόμη και πρωτοβουλίες, που σε άλλη συγκυρία θα μπορούσαν να αξιολογηθούν θετικά, «καίγονται» μέσα στο φορτισμένο κοινωνικό και πολιτικό κλίμα…
Θα έπρεπε να έχει πάρει το «μήνυμα» από τη ∆ΕΘ. Ο ίδιος μίλησε για τη «μεγαλύτερη φορολογική επανάσταση» των τελευταίων ετών», όμως, λίγες μόνο ημέρες μετά, η μικρή ανάκαμψη των ποσοστών του κόμματός του στις δημοσκοπήσεις εξανεμίστηκε. Και το «χειμωνιάτικο πάρτι» δεν έχει ξεκινήσει ακόμη…
Η φθορά της κυβέρνησης, διανύοντας πλέον τον έβδομο χρόνο της, δεν είναι αποσπασματική – είναι συνολική. Σαν ρυάκια, η δυσαρέσκεια από κάθε τομέα συγκλίνει στο πρωτοφανές 70%-80% του εκλογικού σώματος που ζητά «αλλαγή κυβέρνησης». Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω!
Υπό άλλες συνθήκες, σε διαφορετική φάση του πολιτικού κύκλου, κάποιες από τις κυβερνητικές παρεμβάσεις ίσως να είχαν αποδώσει. Όμως, οι αλλαγές στον δημόσιο βίο δεν επιβάλλονται εν κενώ. Χρειάζονται κοινωνική νομιμοποίηση – και αυτή έχει χαθεί οριστικά…
Ακόμη και η θεωρία ότι αυτού του τύπου η πολιτική συγκινεί το δεξιό ακροατήριο είναι εσφαλμένη. Η σύγχυση ανάμεσα στην υποτιθέμενη προστασία ενός ιστορικού σημείου, όπως ο Άγνωστος Στρατιώτης, και την καταστολή των δημόσιων συναθροίσεων -την ώρα που το αντικυβερνητικό ρεύμα φουντώνει- εντείνει τη δυσπιστία. Δεν τη μειώνει.
Στην πραγματικότητα, μόνο μικρό μέρος των λεγόμενων «ακροκεντρώων» δείχνει να επιδοκιμάζει τέτοια μέτρα. Το παράδοξο; Ήταν οι ίδιοι που κατέλαβαν την πλατεία Συντάγματος -μέχρι και το προαύλιο της Βουλής-, διαδηλώνοντας το 2015 ως «Μενουμεευρώπηδες». Η ιστορική μνήμη, τελικά, επιλέγει στρατόπεδα…
