Σε αυτό το πλαίσιο και ως επέκταση του σχεδίου Τραμπ για τη Γάζα, που αναμένεται να εισέλθει στη (γεμάτη παγίδες) δεύτερη φάση, είναι πιθανό οι ΗΠΑ να προωθήσουν στη συνέχεια ένα πολιτικό σχέδιο που το περισσότερο που μπορεί να κάνει είναι να προσφέρει μία μορφή «διαστρεβλωμένου» παλαιστινιακού κράτους που θα μοιάζει περισσότερο με «ελβετικό τυρί» (λόγω εδαφικής ασυνέχειας) δίχως τη διάσταση της εθνικής κυριαρχίας και ενώ θα στερείται τα βασικά εργαλεία πραγματικής δύναμης στο πλαίσιο που ορίζουν οι αποφάσεις του ΟΗΕ όπως ένα κράτος στα σύνορα που είχε πριν τον πόλεμο της 4ης Ιουνίου 1967.
Αυτό το όραμα προκύπτει από την αμερικανική αντίληψη της έννοιας του «κράτους» ως λειτουργικής διοικητικής οντότητας ασφαλείας που εξυπηρετεί διευθετήσεις εδαφικού ελέγχου και απέχει μακράν από την ουσία της έννοιας ενός ανεξάρτητου εθνικού κράτους στη βάση του διεθνούς δικαίου, ενός λαού που ζει σε κράτος με εδαφική ενότητα, κυριαρχικά δικαιώματα και ελευθερία. Το κράτος, υπό την αμερικανική αντίληψη όπως αυτή αντανακλάται στο σχέδιο, δεν είναι εργαλείο απελευθέρωσης αλλά μέσο ελέγχου, η αξία του οποίου μετριέται από το μέγεθος της ολοκλήρωσης στο σύστημα των αμερικανικών συμφερόντων, όχι από τα συμφέροντα του λαού ενός κράτους και όχι σε σύστημα διεθνούς νομιμότητας όπως συνέβαινε μέσω εμπειρίας.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Γάζα και αυτό που οι ΗΠΑ προσπαθούν να περάσουν και στη Δυτική Όχθη εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο. Επιδιώκει επίσης ξεκάθαρα την αναδιαμόρφωση της περιοχής μετά τις εξελίξεις στη Συρία, που λειτούργησε ως «πειραματικό εργαστήριο», αφού προηγήθηκαν οι επεμβάσεις σε Ιράκ και Λιβύη. Στη Συρία, τα κινήματα ένοπλων ισλαμιστών χρησιμοποιήθηκαν σαν εργαλεία για τη διάλυση του έθνους-κράτους και την αναχάραξη των συνόρων περιφερειακής επιρροής μεταξύ μεγάλων δυνάμεων που επωφελήθηκαν από την καταστροφή των χωρών και μετά από την «ανοικοδόμηση» που έκαναν οι πολυεθνικές τους.
Η καταστροφή της Γάζας άλλαξε το πρόσωπο της σύγκρουσης και απέδειξε τα όρια του δυτικού αποικιακού σχεδίου που συνεχίζει να αγνοεί τις ρίζες της ισραηλινής κατοχής και της αποικιοκρατικής φύσης τού καθώς και των συνεχιζόμενων προσπαθειών διαιώνισης της ισραηλινής «υπεροχής» μέσω «οικονομικής ειρήνης» ή της «ανθρωπιστικής διοίκησης» που δε σχετίζεται με την ουσία της εθνικής απελευθέρωσης της Παλαιστίνης.Το νέο δίλημμα που αντιμετωπίζει το παλαιστινιακό απελευθερωτικό κίνημα σήμερα δεν έγκειται μόνο στην ισορροπία ισχύος αλλά σε συνειδησιακό δίλημμα. Η έννοια της εθνικής απελευθέρωσης κατακερματίστηκε χάριν «διαχείρισης» της πραγματικότητας ή βελτίωσης των συνθηκών όσων υποφέρουν είτε ενίοτε υπό το σύνθημα του «πολιτικού ρεαλισμού», είτε ενίοτε από το πραγματιστικό κενό πολιτικού περιεχομένου, από τη μαύρη πόλωση, την απουσία εκλογικής δημοκρατίας, την διατάραξη πιθανής εθνικής συναίνεσης που εξελίχθηκε σε εργαλείο για την διαιώνιση της εξάρτησης σε περιφερειακά «προαπαιτούμενα» και ατζέντες.
Ο κίνδυνος που ελλοχεύει στο αμερικανικό σχέδιο δεν αφορά μόνο αλλαγές στον γεωγραφικό χάρτη αλλά και στις αντιλήψεις του κόσμου ιδιαίτερα όταν καλούμαστε να αποδεχθούμε περιορισμούς χάριν της σταθερότητας και να αποδεχθούμε την κυριαρχία των άλλων δήθεν σαν «εταιρική σχέση». Ως εκ τούτου, η μάχη συνείδησης σήμερα είναι η ουσία του απελευθερωτικού αγώνα, καθώς ένα αντιστασιακό εθνικό σχέδιο δεν μπορεί να δομηθεί εκτός και εάν η σκέψη απελευθερωθεί από την λογική της εξάρτησης και εκτός και εάν οι Παλαιστίνιοι ανακτήσουν την ενσυνείδηση αυτού του ρόλου ως δικαίωμα και όχι ως λύσεις που επιβάλλονται ως αποτέλεσμα λαθών και καθυστερήσεων στη διαδικασία ευρείας ενότητας και μεταρρύθμισης που υποτίθεται πως εδράζεται στη βάση της απόφασης για εθνική ανεξαρτησία και της απαλλαγής από τις αρνητικές επιπτώσεις της διαφθοράς.
Η εθνική επίγνωση είναι η πρώτη προϋπόθεση για την ελευθερία. Η ενότητα δεν είναι οργανωτικό σύνθημα, αλλά μάλλον ένας ανανεωμένος «νόμος» για την απελευθέρωση που θα αποκαταστήσει την αληθινή έννοια της Παλαιστίνης, του πεπρωμένου και μίας ολοκληρωμένης εθνικής απελευθερωτικής ταυτότητας.
Γνωρίζουμε άραγε τις ανάγκες αυτού του χρόνου που έχουμε αφήσει πριν τις σημερινές καταιγιστικές εξελίξεις;
