Του Νίκου Σίμου
Στην τελευταία δημόσια παρέμβασή μου σε σχέση με την διεθνή κατάσταση μίλησα για την εξελικτική πορεία της σύγκρουσης των δυο κόσμων – της, σε πολλαπλή παρακμή, Δύσης και του Παγκόσμιου Νότου – με επίδικο την παγκόσμια ηγεμονία, σε έναν αμιγώς καπιταλιστικό κόσμο, όπου οι κοινωνίες χάνουν την δυναμική και τον ιστορικό παρεμβατικό τους ρόλο, μετατρεπόμενες σε μια καταναλωτική ανθρωπομάζα, αφού τους πολιτικούς ρόλους και τις μεταβολές θα τις καθορίζουν οι ελίτ της ισχύος του χρήματος και των αγορών ή προσωπικότητες που παίρνουν το βάρος της ιστορικής εξέλιξης στους ώμους τους με την κοινωνία παθητικό θεατή
Εμφανώς ή περιφραστικά και από τα δυο αντίπαλα στρατόπεδα προβάλλεται σαν μέλλον η τεχνοκρατική διάσταση και εξέλιξη της ιστορίας σε βάρος του ανθρώπου, που σταδιακά – αλλά πάντως γρήγορα – μετατρέπεται σε πειθήνιο όργανο του τεχνοκρατισμού τον οποίο χρησιμοποιεί, καταναλώνοντας όλες τις τεχνολογικές εξελίξεις, των οποίων η αλματώδης, σε βαθμό επικινδυνότητας, πρόοδος τείνει να τον περιθωριοποιήσει.
« Η πολιτική των μαζών έχει εξαφανιστεί από τις παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις και αυτό μπορεί να είναι κακό » επισημαίνει ο κ Μπορντάτσεφ διευθυντής προγράμματος στο VALDAI CLUB και βέβαια έχει δίκιο και για το γεγονός και για τις προεκτάσεις του.
Η πολιτική δυναμική και η παρεμβατικότητα των κοινωνιών στις μέρες μας υποχωρεί και αντικαθίσταται από την πολιτική άνοδο προσωπικοτήτων.
Είναι χαρακτηριστικό και εμφανές και στους δυο αντίπαλους πόλους (Δύση – Παγκόσμιος Νότος) ότι η κοινωνικοπολιτική παρέμβαση υποχωρεί από τον ζωτικό ιστορικό της ρόλο.
Στην Δύση οι κοινωνίες περιθωριοποιούνται και αποκλείονται από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, οι οποίες παίρνονται από πολιτικές και οικονομικές ελίτ που αδιαφορούν πλήρως για την γνώμη των πληθυσμών του άλλοτε Δυτικού κόσμου.
Στον Παγκόσμιο Νότο οι προσωπικότητες και το εξουσιαστικό περιβάλλον που αυτές διαμορφώνουν καθορίζουν την πορεία διοχετεύοντας την συμμετοχή του πολίτη σε σαφείς εθνικές προτεραιότητες, όπως για παράδειγμα ζητήματα εθνικής κυριαρχίας ή ζητήματα οικονομικής ανάπτυξης.
Είμαστε στην εποχή της «ήττας των ιδεολογιών».
Οι ιδεολογίες που πριν χρόνια συνέγειραν και κινητοποιούσαν τις κοινωνίες σήμερα δείχνει να έχουν εξαντληθεί μέσα από την στην πράξη αποτυχημένη εξέλιξή τους και αυτό αποτελεί μια τραγωδία στην ανθρωποκεντρική ιστορική εξέλιξη γιατί αφήνει ανοιχτό τον δρόμο στον αυταρχισμό των προσωπικοτήτων ή στην αυθαιρεσία των αγορών με φυσική προέκταση τον καραδοκούντα νεοφεουδαλισμό σε όποια μορφή κι’ αν αυτός εκφραστεί .
Στον ανταγωνισμό των δυο παγκόσμιων πόλων για την ηγεμονία η κάθε πλευρά αξιοποιεί τις αδυναμίες του αντιπάλου ακολουθώντας διαφορετικές στρατηγικές σύγκρουσης στα επίμαχα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά επίδικα με στόχο την ήττα ή την φθορά του αντιπάλου.
Θεώρησα και θεωρώ λάθος την στρατηγική επιλογή της σταδιακής φθοράς του ηττημένου Δυτικού «στρατοπέδου» της χρηματοπιστωτικής οικονομικής μετάβασης – που εύηχα ονομάστηκε παγκοσμιοποίηση – από το συμμαχικό μπλοκ του Παγκόσμιου Νότου και τούτο γιατί πολύ απλά οι Δυτικότροποι επινοητές και δημιουργοί του παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού μοντέλου δεν θα παραδώσουν την ηγεμονία τριών σχεδόν αιώνων στο «στρατόπεδο» εκείνων που καταπίεζαν, απομυζούσαν, εκμαύλιζαν – σε πολλές περιπτώσεις – και υποτιμούσαν, θεωρώντας τους εργαλεία της δικής τους παγκόσμιας ηγεμονίας και επιβολής.
Η αιφνίδια και πολιτικά αναιτιολόγητη, κατά τον γράφοντα, συνάντηση Τράμπ – Πούτιν στην Αλάσκα αποδεικνύεται, σαν επαφή δυο κατ’ ουσία αντιπάλων, μηδενικού πολιτικού αποτελέσματος.
Ο Τράμπ πήγε στην συνάντηση με την προσδοκία των Ρωσικών υποχωρήσεων στο Ουκρανικό ζήτημα και με το δέλεαρ των οικονομικών συμφωνιών συνεργασίας σε ζητήματα ενέργειας και τεχνολογίας και της συνεπαγόμενης άρσης των πρωτοφανών οικονομικών κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στην Ρωσία από την αρχή της ΕΣΕ.
Γνώριζε πολύ καλά – ο κατά τα άλλα ανερμάτιστος Τράμπ – ότι μια σειρά Ρώσων ολιγαρχών συνεχίζουν την πίεση προς την κυβέρνηση του κ Πούτιν για τον τερματισμό της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης, αφού οι παγωμένες καταθέσεις τους – δισεκατομμυρίων δολαρίων – σε Δυτικούς τραπεζικούς κολοσσούς αποτελούν το βασικό κίνητρο πίεσης προς το καθεστώς Πούτιν.
Η Ρωσική πλευρά πήγε με ανυποχώρητη στάση στα ζητήματα που επέβαλαν την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση από την μια πλευρά, όμως ήταν απόλυτα ανοιχτή, από την άλλη, στις πιθανές Αμερικανορωσικές business ιδιαίτερα στον τομέα της συνεκμετάλλευσης των ενεργειακών κοιτασμάτων αερίου και πετρελαίου στην Ρωσική νήσο Σαχαλίνη.
Ενδεικτικό του κλίματος είναι ότι λίγο πριν την συνάντηση των δυο ηγετών ο κ Πούτιν υπέγραψε διάταγμα που θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο στην ανάκτηση μεριδίων συμμετοχής της ExonMobil στα εξορυκτικά έργα πετρελαίου και φυσικού αερίου Sakhalin-1.
Επιχείρηση «Business as usual» λοιπόν, σαν μηχανισμός αναθέρμανσης των Αμερικανορωσικών σχέσεων, εν μέσω του στην πράξη σοβούντος κατ’ ουσία παγκόσμιου πολέμου και των πολλαπλών γεωπολιτικών εντάσεων που γεννά η νεοαγγλοσαξονική αντίδραση στην άνοδο του αντίπαλου δέους (Παγκόσμιος Νότος) που διεκδικεί την παγκόσμια ηγεμονία και τα ηνία της διαβόητης Παγκόσμιας Διακυβέρνησης του πλανήτη.
Τα συμπεράσματα της συνόδου των BRICS στο Ρίο της Βραζιλίας αλλά και αυτά της συνόδου του Συμφώνου της Σαγκάης (SCO) στην κινεζική πόλη Τιαντζίν έδειξαν για άλλη μια φορά την πρόθεση του Παγκόσμιου Νότου στην ενεργό αμφισβήτηση της νεοαγγλοσαξονικής ηγεμονίας στον πλανήτη – που οι δυτικότροποι παγκοσμιοποιητές χρησιμοποιούν για την διαιώνιση της παγκόσμιας κυριαρχίας τους.
Υπήρξε και πάλι και στις δυο συνόδους προσπάθεια αντίκρουσης των θέσεων και της στρατηγικής του δυτικού μπλοκ όχι με ιδεολογικά διαφορετικούς όρους για την πορεία της παγκόσμιας κοινωνίας αλλά προβάλλοντας όρους δικαιότερης κατανομής της καπιταλιστικής ισχύος αποφεύγοντας την ιδεολογική και πολιτική αποδόμηση του όρου παγκοσμιοποίηση – γνήσιο δημιούργημα της κορυφής της δυτικότροπης ολιγαρχίας – εντείνοντας έτσι το πεδίο ενός ποικιλόμορφου (γεωπολιτικού και γεωοικονομικού) ανταγωνισμού που οδηγεί στην τελική αναμέτρηση των δυο αντίπαλων, κατ’ ουσία καπιταλιστικών μπλοκ, με διακύβευμα ακόμα και την ίδια την ζωή πάνω στον πλανήτη και αυτό που γράφω δεν αποτελεί υπερβολή.
Άλλωστε για την τελική αναμέτρηση μίλησα για πρώτη φορά στην ραδιοφωνική εκπομπή των «Αναστοχασμών» στο ελεύθερο ραδιόφωνο της ΕΡΤΟΠΕΝ τον Ιούλιο του 2015 και επανήλθα στην αρθρογραφία από το 2020 όπου σε κάθε ευκαιρία αναφέρομαι σε αυτήν.
Το ότι ο Παγκόσμιος Νότος ζητά δικαίως έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιστορική εξέλιξη του 21ου αιώνα δεν αναιρεί το γεγονός ότι το ψευτοιδεολόγημα της παγκοσμιοποίησης, γνήσιο δημιούργημα των Δυτικότροπων επίδοξων νεοφεουδαρχών, δεν αμφισβητείται όπως και οι μηχανισμοί που οδηγούν στην περιθωριοποίηση του ανθρώπου, στο όνομα μιας αλματώδους αλλά ανεξέλεγκτης τεχνολογικής προόδου.
Ο τεχνολογικός ανταγωνισμός ΗΠΑ – Κίνας γύρω από την πρόοδο της τεχνιτής νοημοσύνης μόνο ανησυχίες μπορεί να δημιουργεί σε κάθε πραγματικά ελεύθερο, προοδευτικό άνθρωπο πάνω σε αυτόν τον πλανήτη .
Ο Τζέφρι Χίντον, γνωστός και σαν « ο νονός της τεχνιτής νοημοσύνης» εκφράζει εδραίους φόβους για την συγκεκριμένη τεχνολογική εξέλιξη υποστηρίζοντας ότι θα μπορούσε κάτω από προϋποθέσεις να οδηγήσει και στον αφανισμό της ανθρωπότητας και προειδοποιεί ότι οι λεγόμενοι «τεχνο – γκουρού» ακολουθούν λάθος προσεγγίσεις για την αποτροπή ενός τέτοιου ενδεχόμενου.
Ο νομπελίστας επιστήμονας των υπολογιστών Χίντον εκτίμησε δημόσια ότι υπάρχει ένα ποσοστό πιθανοτήτων έως και 20% να επιτύχει η τεχνητή νοημοσύνη να εξαλείψει από τον πλανήτη το ανθρώπινο είδος!
Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι ο νομπελίστας τεχνοκράτης Χίντον «διαβάζοντας» τις μεθόδους που ακολουθούν οι εταιρείες ανάπτυξης της τεχνητής νοημοσύνης (ΑΙ) προβλέπει ότι τα συστήματα αυτά δεν θα μείνουν «υποτακτικά» στον άνθρωπο και στην πρόοδό τους θα τον παρακάμψουν.
«Αν τα συστήματα ΑΙ καταστούν αρκετά έξυπνα – τονίζει – θα αναπτύξουν ταχύτατα δράσεις με δυο στόχους.
Να παραμείνουν ενεργά και
Να αποκτήσουν περισσότερο έλεγχο…»
Ο άνθρωπος – επιστήμονας των νευρωνικών δικτύων Χίντον μιλά ανοιχτά για τον κίνδυνο της ανθρωπότητας όταν από την άλλη πλευρά οι παγκόσμιες πολιτικές ηγεσίες στο πλαίσιο ενός τυφλού ανταγωνισμού για την παγκόσμια ηγεμονία αφήνουν τις εταιρείες τεχνητής νοημοσύνης, στο όνομα της ανταγωνιστικής τεχνολογικής εξέλιξης, να δρουν σε πλήρη ανταγωνισμό με ότι ολέθριο για την ανθρωπότητα συνεπάγεται αυτό.
Εν μέσω πολέμου και με το αίμα να ρέει άφθονο στις περιοχές του Ντομπάς, με την Ουκρανία σε διαρκή οπλικό ανεφοδιασμό από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ , ο Ρώσος πρόεδρος επέλεξε να αποδεχτεί μια συνάντηση με τον Αμερικανό ομόλογό του που είναι γνωστός για την ιδιορρυθμία του, την ανερμάτιστη πολιτική ρητορική του και την επικίνδυνη ευμεταβλητότητά του.
Ο κ Τράμπ έτσι κι’ αλλιώς δεν θα πάρει μόνος τις αποφάσεις για αυτού του μεγέθους τα ζητήματα, όπως αυτό του πολέμου στην Ουκρανία, αν προηγούμενα δεν υπάρξουν οι εισηγήσεις συμβούλων και στελεχών από το νεοσυντηρητικό deep state, που αφανώς βρίσκεται πίσω από την τυπική εκτελεστική αρχή του Αμερικανού προέδρου και σχεδιάζει τις κινήσεις που αφορούν τα μεγάλα, κρίσιμα παγκόσμια γεωπολιτικά και γεωοικονομικά ζητήματα και την θέση των ΗΠΑ πάνω σε αυτά .
Παραμένει άγνωστη για τον γράφοντα η πολιτική σκοπιμότητα που επέβαλε στην Ρωσική πλευρά αυτήν την συνάντηση κορυφής στην Αλάσκα, δεδομένου ότι ήταν σχεδόν βέβαιο, ακομα και για λόγους εντυπώσεων, στις οποίες εθίζεται ο κ Τράμπ, ότι η Αμερικανική πλευρά θα ζητούσε υποχωρήσεις και πιθανώς ανταλλάγματα και στο ζήτημα της Ουκρανίας αλλά και σε ευρύτερα κρίσιμα ζητήματα γεωπολιτικού και γεωοικονομικού ενδιαφέροντος.
Πέρα της μάχης των εντυπώσεων γύρω από μια συνάντηση κορυφής που παρακολούθησε όλος ο πλανήτης και που εμφανώς τις κέρδισε ο Ρώσος πρόεδρος, σηματοδοτώντας επι πλέον και το τέλος της δυτικής προπαγάνδας περί Ρωσικής απομόνωσης, τίποτε το ουσιαστικό δεν προέκυψε, τουλάχιστον εμφανώς έως τώρα, ώστε να δικαιολογηθεί μια τέτοια επαφή κορυφής, με το Ρωσοουκρανικό μέτωπο ανοιχτό και με το ΝΑΤΟ να κλιμακώνει κάθε τόσο την αντιρωσική πολεμική ρητορεία του και στην πράξη τον Ρωσοουκρανικό πόλεμο, τροφοδοτώντας την Ουκρανία με όπλα και εσχάτως να σχεδιάζει να στείλει και πυραυλικά συστήματα μεγάλου βεληνεκούς για χτυπήματα βαθιά μέσα στην Ρωσική επικράτεια.
Το ΝΑΤΟ όμως κατ’ ουσία είναι οι ΗΠΑ, οσο κι’ αν στο όνομα της όποιας ιδεοληψίας τους κάποιοι θέλουν να αποφύγουν να αναφέρονται σε αυτό.
Στις 22/9 και στην συνεδρίαση του Συμβουλίου ασφαλείας της Ρωσίας ο πρόεδρος Πούτιν μίλησε για ραγδαία επιδείνωση της Παγκόσμιας γεωπολιτικής κατάστασης τονίζοντας ότι η Ρωσία είναι έτοιμη για κάθε εξέλιξη, για εγκατάλειψη του μορατόριουμ για τους πυραύλους μέσου βεληνεκούς, για τον σχεδιασμό στρατιωτικοτεχνολογικών μέσων απέναντι στις ενδεχόμενες απειλές και επαναπρότεινε στις ΗΠΑ την παράταση της συνθήκης εξοπλισμών NEW START.
Δηλαδή μέσα από την ρητορική που ανέπτυξε επιχειρεί μια τακτική προειδοποιήσεων και διπλωματίας, η οποία ΕΧΕΙ ΑΠΟΔΕΙΧΤΕΙ και μέσα από την Ρωσοουκρανική σύγκρουση ότι υπήρξε ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ
Η συλλογική Δύση και οι δυτικότροποι παγκοσμιοποιητές έχουν – από τα γεγονότα και την δημιουργία πολλαπλών κρίσεων – καταδείξει επίσης ότι δεν αντιλαμβάνονται τέτοιου είδους τακτικές.
Μόνο η προβολή αντίστοιχης ισχύος είναι η πολιτική που θα υποχρεώσει την σε παρακμή Δύση να υπολογίσει τις γεωπολιτικές μεταβολές και τις αλλαγές στον συσχετισμό δυνάμεων που έχουν συντελεστεί στον χάρτη ισχύος του 21ου αιώνα.
Εντύπωση προκαλούν σαν πολιτική αντίφαση σε σχέση με την άκαρπη πολιτικά συνάντηση κορυφής στην Αλάσκα οι δηλώσεις του Βλαδίμηρου Πούτιν στο Συμβούλιο Ασφαλείας της Ρωσίας.
Διαπιστώνει επι της ουσίας κάτι που ο υπογράφων το παρόν άρθρο έχει επάλληλα μέσα από την αρθρογραφία του στο έγκριτο militaire.gr τονίσει σε κάθε ευκαιρία:
Η ηττημένη πολλαπλά Δύση δεν θα παραδοθεί αναίμακτα.
Δεν θα καταρρεύσει χωρίς μια τελική αναμέτρηση που θα κορυφώσει τον ήδη σε εξέλιξη Παγκόσμιο πόλεμο.
Μιλώντας για στρατιωτικοτεχνολογικά μέσα απέναντι στις μελλοντικές απειλές η παραδοχή είναι πλέον σαφής :
Η γεωπολιτική ισορροπία εδράζεται στην προοπτική της τελικής αναμέτρησης και δεν στηρίζεται στην προοπτική «ειρηνικής» κατάρρευσης του Δυτικού μπλοκ.
Προφανώς – μετά αυτην την παρέμβαση του Ρώσου προέδρου στο Συμβούλιο Ασφαλείας της Ρωσικής ομοσπονδίας – αναζητώ την πολιτική σκοπιμότητα που ώθησε την Ρωσική ηγεσία στην συνάντηση της Αλάσκας που παραμένει άγνωστη.
Το πλέον ανησυχητικό στα όρια της τραγικότητας είναι κάτι που επισημαίνεται στην τελευταία έκθεση της Δεξαμενής Σκέψης του VALDAI που επικαλείται τον Λένιν και τον ορισμό που είχε δώσει για τις προϋποθέσεις της επανάστασης :
«Η κυρίαρχη τάξη , έλεγε ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν, πρέπει να είναι ανίκανη να κυβερνήσει όπως και πριν, ενώ οι κυβερνώμενοι πρέπει να απαιτούν αλλαγή».
Σήμερα ενώ υφίσταται – με ελάχιστες εξαιρέσεις – η πρώτη προϋπόθεση, η δεύτερη που αφορά χώρες και κοινωνίες δεν υπάρχει
Η ρητορεία περί πολυπολικότητας απέναντί στην λογική της ηγεμονίας, που αναπτύσσεται σαν ιδεολόγημα από τον Παγκόσμιο Νότο, δεν υφίσταται σαν παγκόσμια τάξη.
Στις τάξεις του Παγκόσμιου Νότου το περιβάλλον είναι ρευστό, ασταθές και συγκεχυμένο.
Για παράδειγμα σήμερα για τα κράτη η εσωτερική σταθερότητα ,η οικονομική ανάπτυξη και η ανθεκτικότητα στο διαρκώς και ταχύτατα μεταβαλλόμενο παγκόσμιο περιβάλλον είναι περισσότερο σημαντικά από τον ανταγωνισμό ηγεμονισμού και κυριαρχίας
Η λεγόμενη πολυπολική μετάβαση είναι μια βαθιά διαδικασία που η έλλειψη κοινών στόχων και στρατηγικής δίνει δυνατότητες στην συλλογική Δύση να αντιδρά με βία, διαμορφώνοντας κάθε φορά συγκρουσιακά γεωπολιτικά και γεωοικονομικά μέτωπα, που παρατείνουν το κοινό στρατηγικό έλλειμμα των αντίπαλων της.
Κανένας παράγοντας της «νέας παγκόσμιας τάξης» δεν θέλει να ανατρέψει την… «τάξη»!
Ένα από τα πρώτα ερωτήματα που γεννώνται σε αυτή την πρωτόγνωρη παγκόσμια κατάσταση είναι αν μπορούν οι κοινωνίες να συνηθίσουν στην παρατεταμένη κρίση και στην ανιεράρχιτη αταξία.
Ένα ακόμα ερωτηματικό, που δεν είναι δύσκολο να απαντηθεί, είναι αν μέσα από την παρατεταμένη αταξία που γεννά ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός πρόκειται να υπηρετηθεί το σχέδιο επιβολής της Δυτικότροπης Νέας Φεουδαρχίας, όπως την «οραματίζονται» δυτικότροποι παγκοσμιοποιητές και επίδοξοι νεοφεουδάρχες.
Η μακροπολιτική απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι άμεση: Σαφώς όχι!…
Μπορεί να εξυπηρετούνται οι παγκόσμιοι πρωταγωνιστές αυτού του ανταγωνισμού από τις αλλεπάλληλες κρίσεις και εντάσεις που δημιουργεί ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος, αφού κανένας δεν θέλει πραγματικά την ανατροπή του παγκόσμιου συστήματος ,όμως ένα ακόμα ερώτημα που φαντάζει αμείλικτο πλανάται και παραμένει περιμένοντας την απάντηση της ιστορίας :
Για πόσο ακόμα θα πορεύεται η ιστορική εξέλιξη μέσα από τις αλλεπάλληλες κρίσεις και τι αυτό τελικά θα εξυπηρετήσει τους συνήθεις δημιουργούς των παγκόσμιων κρίσεων, που δεν είναι άλλοι από τους Δυτικότροπους παγκοσμιοποιητές, τις ΗΠΑ και την «συλλογική Δύση» ;
Η Δύση έχει πολλαπλά ηττηθεί και αυτό είναι αναντίρρητο γεγονός που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας την τελευταία δεκαπενταετία έντονα.
Ο «καινούργιος κόσμος» δεν φαίνεται να οικοδομείται στον βαθμό και στους ρυθμούς ανατροπής του παλιού, όσο κι’ αν κάποιοι ελπίζουν σε αυτό.
Ένα ακόμα αγωνιώδες ερώτημα που τίθεται παραμένει ακόμα αναπάντητο:
Η ιστορική εξέλιξη της ανθρώπινης υπόστασης πάνω στον πλανήτη και η συνέχειά της, εν μέσω διαρκών κρίσεων, θα εξαρτηθεί ενδεχόμενα από ένα «τυχαίο λάθος» που θα υπαγορεύσει ο εντατικός και χωρίς όρια και φραγμούς ανταγωνισμός των πρωταγωνιστών για το κοινό επίδικο της παγκόσμιας ηγεμονίας;
