Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης βγαίνει λαβωμένος από τη συζήτηση για τον «Άγνωστο Στρατιώτη»
Του Λευτέρη Θ. Χαραλαμπόπουλου
Δεν ξέρω εάν ήταν προβληματικές οι υποδείξεις από τους συμβούλους του, ή δική του αδυναμία να κατανοήσει την ελληνική κοινωνία. Το σίγουρο είναι ότι ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν υπολόγισε καλά τις διαθέσεις του εκλογικού ακροατηρίου, ούτε καν του δικού του κόμματος όταν πήρε την πρωτοβουλία για την τροπολογία που απαγορεύει τις δημόσιες συναθροίσεις μπροστά στη Βουλή.
Για την ακρίβεια φαίνεται ότι ταύτισε την ελληνική κοινωνία με ένα μειοψηφικό τμήμα του εκλογικού του ακροατηρίου, όπως αυτό εκφραζόταν από διάφορα άθλια τρολ του διαδικτύου που μιλούσαν για «τσαντίρια» στο Σύνταγμα και άλλες χυδαιότητες και ανοησίες.
Δεν στάθμισε καθόλου ότι κανένας δεν το είχε προτείνει στα σοβαρά εδώ και χρόνια. Δεν διάβασε καν τις δημοσκοπήσεις που έγιναν μετά την εξαγγελία του και στις οποίες καταγραφόταν συντριπτική απόρριψη του συγκεκριμένου μέτρου.
Ίσως γιατί όντως στη δική του αντίληψη για το ποια είναι τα δικαιώματα των πολιτών, δεν περιλαμβάνεται το δικαίωμα να διαμαρτύρεται κάποιος μπροστά στη Βουλή. Γιατί πολύ απλά στη σκέψη του πρωθυπουργού δεν υπάρχει πραγματικός λόγος κάποιος να διαμαρτυρηθεί, αφού η κυβέρνησή του είναι η μόνη στην οποία αξίζει πραγματικά να κυβερνά αυτή τη χώρα. Όποιος διαμαρτύρεται, στην πραγματικότητα εκπροσωπεί τον λαϊκισμό και την πολιτική παθολογία.
Για να μην αναφερθούμε στον ιδιότυπο ρεβανσισμό που τροφοδότησε αυτή την πρωτοβουλία του πρωθυπουργού: την ώρα που ο Πάνος Ρούτσι και ο αγώνας που έκανε δικαιώθηκε, ο πρωθυπουργός απάντησε ουσιαστικά με το να ποινικοποιήσει κάθε επόμενη ανάλογη διαμαρτυρία.
Όμως, ο πρωθυπουργός δεν κατάφερε να διαμορφώσει επαρκή συσπείρωση γύρω από την πρότασή του. Οι δημοσκοπήσεις πολύ νωρίς έδειξαν την εχθρότητα της κοινωνίας απέναντι σε αυτή την πρόταση. Ακόμη και φιλοκυβερνητικά μέσα απέφυγαν να ταυτιστούν με αυτή. Η αντιπολίτευση σύσσωμη και με συντονισμένη επιχειρηματολογία υποστήριξε πειστικά την αντισυνταγματικότητα της ρύθμισης και τον αντιδημοκρατικό της χαρακτήρα. Λίγοι υπουργοί ανέλαβαν το κόστος να υπερασπιστούν τη ρύθμιση και βέβαια, ως αποκορύφωμα, ο Νίκος Δένδιας, ο υπουργός που υποτίθεται ότι θα αναλάβει να εφαρμόσει τη ρύθμιση, όχι μόνο δεν την υποστήριξε, αλλά και διαφοροποιήθηκε επί της ουσίας από την τροπολογία. Χωρίς ο πρωθυπουργός να μπορεί να κάνει κάτι για να τον «επαναφέρει στην τάξη».
Τι δείχνουν όλα αυτά; Την πραγματική αδυναμία και την ουσιαστική απομόνωση του πρωθυπουργού. Απέχει πια από το να έχει τον πλήρη έλεγχο του πολιτικού παιχνιδιού και είναι πιθανό να αναγκαστεί να αφήσει αυτή τη ρύθμιση να μείνει στα χαρτιά.
Στην πραγματικότητα ο πολιτικός κύκλος του πρωθυπουργού κλείνει. Με τη ΝΔ καθηλωμένη σε ποσοστά απαγορευτικά για την αυτοδυναμία, τον Αντώνη Σαμαρά να διεκδικεί σημαντικό τμήμα του πυρήνα της εκλογικής επιρροής της και τον Αλέξη Τσίπρα να δείχνει ότι έχει τη δυνατότητα να εκπροσωπήσει ένα ευρύτερο κοινωνικό ρεύμα, είναι σαφές ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα αποφύγει τη μία ή την άλλη παραλλαγή πολιτικής συντριβής στις επόμενες εκλογές. Και φαίνεται ότι κορυφαία στελέχη του κόμματος θα αποστασιοποιούνται από τον πρωθυπουργό για να μπορέσουν να διατηρήσουν πολιτικό κεφάλαιο.
Σε αυτό το φόντο η διολίσθηση σε ολοένα και πιο αυταρχικές λογικές για τη διακυβέρνηση δεν πρόκειται να διασώσει το πολιτικό μέλλον του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αντιθέτως, ενέχει τον πραγματικό κίνδυνο κοινωνικών εκρήξεων που απλώς θα συντομεύσουν το τέλος.
