Του Strange Attractor
Μια μαύρη επέτειος σήμερα. Κλείνουν δυο χρόνια από την άνανδρη επίθεση «μαχητών» της Χαμάς εναντίον αθώων άοπλων νέων ανθρώπων, που απλά διασκέδαζαν.
Με αποτέλεσμα την καταστροφή της Γάζας από το Ισραήλ, τη «γενοκτονία» των Παλαιστινίων κατοίκων της, και τον κίνδυνο κλιμάκωσης μιας τοπικής σύγκρουσης σε παγκόσμιο πόλεμο με απρόβλεπτες συνέπειες, μιας και όπως έχω ξαναγράψει, το Ισραήλ δεν έχει τίποτα να χάσει, οπότε όταν αποφασίζει να συγκρουστεί ξέρει ότι θα το πάει μέχρι τέλους όποιο κι αν είναι αυτό.…
Πέρα από την αποσπασματική ειδησεογραφία που τσιτώνει το θυμικό των Ελλήνων, των οποίων οι εγγενείς ιδεοληψίες, σωστές ή λάθος, κυριαρχούν, τα τεκταινόμενα στη Γάζα έχουν μια συνέχεια, και η σημερινή κατάσταση αποτελεί την απόληξή τους, η οποία εν πολλοίς ήταν προδιαγεγραμμένη.
Το Ισραήλ είχε αποσυρθεί από τη Γάζα το 2005, και έκτοτε στην ταλαιπωρημένη αυτή περιοχή κυριαρχούσε η οργάνωση Χαμάς.
Όλο αυτό το διάστημα η ισλαμική αυτή τρομοκρατική οργάνωση καταπίεζε τους Παλαιστίνιους πολύ περισσότερο απ’ ό,τι έκαναν οι Ισραηλινοί. Με μοναδικό της μέλημα, όχι τη βελτίωση της οικονομίας ή των συνθηκών διαβίωσης των κατοίκων «υπηκόων» της, αλλά την πλήρη καταστροφή του Ισραήλ… το όνειρο πολλών Μουσουλμάνων, μεταξύ των οποίων και κράτη όπως πχ. το Ιράν.
Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια, άσχετα αν διαφωνούν πολλοί, «Φενταγίν του καναπέ» εκ Σύριζα ορμώμενοι, οι οποίοι τα παλιά καλά χρόνια, τότε που ο κόκκινος εφιάλτης ήταν διαρκώς στα κάγκελα, συμμετείχαν ως ναυτόπαιδα στις απελευθερωτικές αρμάδες διάφορων σαλεμένων αΧτιβιστών με προορισμό τη Γάζα, ντυμένοι με κελεμπίες, φορώντας τσαντόρ για να μην είναι εκτός… κλίματος.
Σήμερα το έργο επαναλαμβάνεται, όχι μόνο με συμμετοχή συριζαίων, αριστερών, και άλλων αγωνιστών του φωτός, αλλά και με συμμετοχή της διάσημης Γκρέτας… αυτού του μονίμως θυμωμένου παιδήλικα, που εμένα μου θυμίζει τη Ζωζώ στα ντουζένια της, τότε που σκαρφάλωνε στα κάγκελα της Βουλής παρέα με τη Ραχήλ και τον Τσε Ντουντούκα. Η Ραχήλ αποσύρθηκε από τα κοινά, και εμφανίζεται πλέον σε διάφορα τριτοκλασάτα ριάλιτι, ενώ τα ίχνη του Ντουντούκα αγνοούνται έκτοτε.
Τέλος πάντων, το 2014 αποτέλεσε την κορύφωση του παλαιστινιακού δράματος, αφού οι συνεχείς πυραυλικές επιθέσεις της Χαμάς εναντίον ισραηλινών στόχων οδήγησε τους δεύτερους στο να εξαπολύσουν μια ολοκληρωτική επιχείρηση αντεπίθεσης, η οποία κράτησε σχεδόν δυο μήνες, κόστισε τις ζωές χιλιάδων Παλαιστινίων, και απέδειξε σε όλους ότι το Ισραήλ δεν κάνει πίσω όταν πρόκειται για την αυτοάμυνά του. Μάλιστα, οι Ισραηλινοί τα έβαλαν και με τις αρμάδες που λέγαμε, σκοτώνοντας και μερικούς Τούρκους αΧτιβιστές, θέτοντας τέλος στο φαιδρό αυτό σόου «συμπαράστασης».
Τι έκανε λοιπόν η Χαμάς μετά από αυτό; Έβαλε μυαλό; Έδειξε αυτοσυγκράτηση; Αποφάσισε να σοβαρευτεί και να συγκεντρωθεί στη διακυβέρνηση της Γάζας; Όχι…
Συνέχισε τις πυραυλικές επιθέσεις, τι οποίες οι Ισραηλινοί κατάφερναν να αντιμετωπίζουν με επιτυχία χρησιμοποιώντας σύγχρονη αντιπυραυλική προστασία.
Στη συνέχεια η Χαμάς δοκίμασε μια νέα τακτική, αυτή των σηράγγων. Σήραγγες προς την Αίγυπτο, απ’ όπου κατάφερνε να εισάγει προμήθειες αλλά κυρίως πολεμοφόδια. Και σήραγγες προς το Ισραήλ μέσω των οποίων πραγματοποιούνταν επιχειρήσεις απαγωγής πολιτών και σαμποτάζ.
Η Αίγυπτος τελικά αντέδρασε, κλείνοντας τα τούνελ, και μετακινώντας τον πληθυσμό της μακριά από τα σύνορα με τη Γάζα, ενώ το Ισραήλ από την πλευρά του χρησιμοποίησε πάλι την εξελιγμένη τεχνολογία που διαθέτει, εντοπίζοντας και ανατινάζοντας τις σήραγγες, και εμποδίζοντας την κατασκευή νέων.
Έβαλε μυαλό η Χαμάς; Και πάλι όχι.
Αντιθέτως, μετακίνησε χιλιάδες άμαχους στα σύνορα (φράχτες), αναμειγνύοντάς τους με ένοπλα μέλη της, με σκοπό να περάσουν τη μεθοριακή γραμμή και με σαφή πρόθεση να μην αντιδράσουν οι Ισραηλινοί.
Εσύ είσαι που το λες; Πάρε να ‘χεις…. Το Ισραήλ δεν μάσησε, και έτσι και αυτή η μέθοδος στέφθηκε με αποτυχία. Για μια ακόμη φορά δεκάδες Παλαιστίνιοι έχασαν τη ζωή τους.
Γενικά, ό,τι και να δοκίμασε η Χαμάς για να «τσακίσει» το Ισραήλ, είχε ως αποτέλεσμα το να τσακιστούν κυρίως άμαχοι Παλαιστίνιοι. Οι ένοπλες προσπάθειές της, καλώς ή κακώς, έχουν αποτύχει. Το Ισραήλ δεν είναι όπως οι περισσότερες χώρες. Δεν έχει τίποτα να χάσει εξ ου και δεν πρόκειται ποτέ να παραδοθεί σε κανέναν.
Μάχεται κυριολεκτικά υπέρ βωμών και εστιών, με σύνθημά του το «ποτέ ξανά», αλλά και το Μολών Λαβέ.
Έτσι, η μόνη λογική λύση για τη Χαμάς θα ήταν να τα «βρει» με το Ισραήλ, να σταματήσει τον μάταιο ένοπλο αγώνα της, και να συγκεντρωθεί στην προσπάθεια βελτίωσης της οικονομίας και της ζωής των «υπηκόων» της στη Γάζα. Κάτι τέτοιο θα εξυπηρετούσε όχι μόνο την παγκόσμια ειρήνη, αλλά και την ίδια, το Ισραήλ , την Αίγυπτο, πόσο δε μάλλον τους Παλαιστίνιους εκεί.
Όσο όμως η Χαμάς συνέχιζε να λειτουργεί ως μια ακόμη ισλαμική τρομοκρατική οργάνωση, κάτι τέτοιο έμοιαζε ανέφικτο και ουτοπικό. Όπως τότε, με τον Γιασέρ Αραφάτ, ο οποίος αν και «κοσμικός» και όχι «φονταμενταλιστής» συνέχιζε τον άκαρπο ένοπλο αγώνα του μέχρι τέλους, με ελάχιστα κέρδη (πλην κάποιας διεθνούς συμπαράστασης, π.χ. από το πρώιμο ΠΑΣΟΚ) και τεράστιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές και δυστυχία.
Έτσι καταλήξαμε στα τραγικά γεγονότα της 7 Οκτ. του 2023, με τους ουρανοκατέβατους «κομάντος» της Χαμάς να σπέρνουν τον τρόμο σκοτώνοντας και απάγοντας αθώους νέους και νέες ΑΜΑΧΟΥΣ Ισραηλινούς , που απλά διασκέδαζαν αμέριμνοι.
Μέχρι εκεί είναι ο ηρωισμός και η μαχητική ικανότητα των «κομάντος» της Χαμάς (και όχι μόνο)… πάντα απέναντι σε άμαχους.
Για να λέμε όμως και του στραβού το δίκιο, τα μέλη της Χαμάς έχουν λόγο να συνεχίζουν αυτό που κάνουν. Διότι έτσι έμαθαν από μικρά παιδιά. Δεν ξέρουν κάτι άλλο.
Είναι όπως οι δικοί μας οι «αριστεροί», που το μόνο που ξέρουν είναι η άρνηση για την άρνηση, και οι καταγγελίες των πάντων, αδιαφορώντας για το ότι η «αριστερά» απέτυχε παταγωδώς όπου πήγε να εφαρμοστεί.
Το να πεις λοιπόν σε κάποιον «αντάρτη» της Χαμάς ότι θα πρέπει να σοβαρευτεί, και να ασχοληθεί επιτέλους με τη διακυβέρνηση της Γάζας έτσι ώστε να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα των κατοίκων, αντί να εξαπολύει πυραύλους, είναι σαν να λες το 2015 στον Λαφαζάνη και στον… Μπαλαούρα ότι τέρμα τα αστεία, πρέπει να σοβαρευτείτε και να παράγετε κυβερνητικό έργο, ή να λες σήμερα στους «άριστους» του Κυριάκου να αφήσουν τις μίζες και τους διορισμούς και να ανασκουμπωθούν, μπας και δούμε μια άσπρη μέρα, αλλιώς θα επιστρέψουν οι κατσαπλιάδες του Αλέξη, και θα ‘ναι ακόμη πιο αγριεμένοι απ’ ό,τι ήταν το ’15.
Έτσι όμως έμαθαν οι άνθρωποι, έτσι κάνουν… τι να λέμε;
Συνεπώς, ό,τι και να λέμε, είτε είμαστε με τους «καταπιεσμένους» Παλαιστίνιους, είτε με το «κακό» Ισραήλ, το μέλλον έδειχνε αβέβαιο από τότε που τη συγκεκριμένη περιοχή άρχισε να τη διοικεί η συγκεκριμένη οργάνωση.
Η οποία σήμερα έχει ξεδοντιαστεί, και σέρνεται σε διαπραγματεύσεις με τον Τραμπ, με κύριο αίτημά της να διασωθούν (με ασυλία) τα ζάπλουτα ηγετικά της στελέχη, προκειμένου να πάνε σε κανένα Μπαλί, κι από κει να συνεχίσουν τον όμορφο αγώνα… για τέτοιους ιδεολόγους μιλάμε.
Αβέβαιο όμως δείχνει και το μέλλον της Ελλάδας όσο την κυβερνούν άτομα όπως π.χ. ο κωλοτούμπας Άδωνις, διάφοροι μιζαδόροι, και κλακαδόροι του ανέμελου γόνου, ενώ από χθες παίζει και το ενδεχόμενο της ηρωικής επιστροφής του Αλέξη, που προ πολλού παράτησε τα καΐκια και τις μαντίλες Φενταγίν, δίνοντας διαλέξεις(!) και γράφοντας βιβλίο (!) και δηλώνοντας πανέτοιμος να μας ξανασώσει!
Ζήτω που καήκαμε δηλαδή…
