Η επισήμανση για «τεχνητή κρίση σε συγχορδία με την τουρκική πλευρά», η οποία θα επέτρεπε στην κυβέρνηση «να εμφανιστεί –στα μάτια των ψηφοφόρων– με μια δήθεν σθεναρή και αποφασιστική στάση, ανάλογη με την κρίση στον Έβρο το 2020», δείχνει απολύτως επίκαιρη…
Οι εξελίξεις των τελευταίων ωρών στο Αιγαίο, έπειτα από ένα εικοσαήμερο, ενισχύουν αυτή την αίσθηση. Η αιφνιδιαστική άσκηση των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, μετά την πρόκληση με το τουρκικό Πίρι Ρέις, παρουσιάστηκε ως δυναμική απάντηση – και κανείς δεν αμφισβητεί ότι αυτό ήταν το ελάχιστο που έπρεπε να συμβεί.
Το ερώτημα, όμως, δεν είναι αν πρέπει να υπάρχει αντίδραση, αλλά πόσο ειλικρινής και γνήσια είναι αυτή η στάση. Την ώρα που η Τουρκία συνεχίζει σταθερά τις προκλήσεις στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, η ελληνική κυβέρνηση μοιάζει να κάνει την «αντεπίθεσή» της και πάλι με όρους επικοινωνίας και βιτρίνας.
Η σκλήρυνση της κυβερνητικής στάσης θα υπήρχε αν δεν υπήρχαν στον ορίζοντα εκλογές και αν τα ποσοστά της ΝΔ δεν είχαν υποχωρήσει στο 20%; Δεν πρέπει να παραγνωρίζεται ότι η μεγάλη και ακατάσχετη αιμορραγία της ΝΔ στο παραδοσιακό, πατριωτικό εκλογικό ακροατήριο οφείλεται κυρίως στην εξωτερική πολιτική της και το μεταναστευτικό. Επομένως, αυτή η απότομη στροφή, με «εθνικό» φόντο, όσο καλοδεχούμενη κι αν είναι από πλευράς ρητορικής, δείχνει και ύποπτα συγκυριακή.
Πρόκειται για την ίδια κυβέρνηση που όχι μόνο δεν αντέδρασε όταν το Oruc Reis έπλεε εντός των 6 ν.μ., αλλά και δια του Γ. Γεραπετρίτη –που στη συνέχεια αναβαθμίστηκε σε υπουργό Εξωτερικών– διατύπωσε την κατάπτυστη θέση πως «η κόκκινη γραμμή είναι τα 6 ν.μ.». Ήταν η εποχή που ο κ. Μητσοτάκης ένιωθε πολιτικά κυρίαρχος και ασύδοτος…
Είναι επίσης η ίδια κυβέρνηση που, πριν από λίγους μήνες, το “έβαλε στα πόδια” όταν οι Τούρκοι επιχείρησαν να εμποδίσουν την πόντιση του καλωδίου στην Κάσο. Τότε, στο Μέγαρο Μαξίμου επικρατούσε ακόμη η ψευδαίσθηση της «πολιτικής ανάκαμψης»…
Στη χθεσινή του συνέντευξη στον ANT1, ο ίδιος ο πρωθυπουργός έσπευσε να αποκλείσει το ενδεχόμενο “θερμού επεισοδίου”, δείχνοντας την πρόθεσή του να κινηθεί εντός των ορίων μιας “ελεγχόμενης κρίσης”. Στόχος; Να μην παραβιαστεί η κόκκινη γραμμή του φόβου, αλλά να ενεργοποιηθούν τα χαμένα συσπειρωτικά αντανακλαστικά.
Αν η κυβέρνηση επιλέγει, υπό το κράτος πανικού, να παίζει με τα ελληνοτουρκικά στο όνομα της πολιτικής της επιβίωσης, τότε το κόστος –και όχι μόνο το εκλογικό– δεν θα αργήσει να φανεί. Μόνο που το τίμημα δεν θα είναι κομματικό αλλά εθνικό και θα το πληρώσουμε όλοι.
