Ο Μακρόν χρησιμοποιεί τον μπαμπούλα του χάους και του χρέους, και τη Ρωσία ως τη μεγάλη γεωπολιτική απειλή, ώστε να κρατηθεί στην εξουσία
Του Βασίλη Γαλούπη
Κατάντησε πια μια μηχανή που, για να συνεχίσει να δουλεύει, «καταναλώνει» πρωθυπουργούς σαν να ’ναι κέρματα! Ο Μακρόν δεν έχει άλλους λαγούς να βγάλει απ’ το καπέλο του. Όπως είχε ήδη προδιαγραφεί από τα τέλη του περασμένου μήνα, χθες έχασε και τον τέταρτο πρωθυπουργό του σε δύο χρόνια, τον Φρανσουά Μπαϊρού.
Ο Μακρόν όρισε τώρα τον πέμπτο στη σειρά πρωθυπουργό, τον μέχρι σήμερα υπουργό Ενόπλων Δυνάμεων Σεμπαστιάν Λεκορνί. Ο οποίος μάλλον δεν θα καταφέρει ούτε αυτός να περάσει τον περιβόητο προϋπολογισμό περικοπών δαπανών, που βρίσκει αντίθετο το 84% των Γάλλων, και το αδιέξοδο θα συνεχιστεί για τον Γάλλο πρόεδρο, που απλά θα έχει σπρώξει το πρόβλημα λίγο παρακάτω, ροκανίζοντας κι άλλον χρόνο στην καρέκλα του.
Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι ένας ακόμα πρωθυπουργός. Οι Γάλλοι θέλουν το «κεφάλι» του Μακρόν. Αυτόν βαρέθηκαν και τις πολιτικές του. Κι έτσι, ο Μακρόν, αφού δεν μπορεί πια να πείσει, καταφεύγει στη γνωστή συνταγή, που αποτελεί διαχρονικά το τελευταίο καταφύγιο των μη αρεστών πολιτικών: τον τρόμο. Το σενάριο είναι απλό: μπορεί στους πολίτες του να μην αρέσει πια, αλλά είναι προετοιμασμένοι για το χάος αν παραιτηθεί; Στο εσωτερικό, «η Γαλλία πνίγεται σ’ έναν ωκεανό χρέους», «η ζωή της χώρας βρίσκεται σε κίνδυνο» τόνιζε σε δραματικούς τόνους ο Μπαϊρού και χρησιμοποιούσε τον μπαμπούλα της Ελλάδας: η Γαλλία απειλείται με μια «ελληνικού τύπου κρίση χρέους» και με προσφυγή στο ΔΝΤ.
Στο εξωτερικό, ο Μακρόν χρησιμοποιεί τη Ρωσία ως τη μεγάλη γεωπολιτική «απειλή για τη Γαλλία και την Ευρώπη», και πασχίζει να πείσει τους Γάλλους να στείλουν στρατό στον πόλεμο της Ουκρανίας. Με δυο λόγια, οι Γάλλοι απειλούνται πανταχόθεν, στο εσωτερικό από τη χρεοκοπία και στο εξωτερικό από τη Μόσχα. Η μόνη τους ελπίδα είναι ο… Μακρόν! Για το καλό τους, ας κλείσουν τη μύτη κι ας τον ανεχτούν. Δεν ξεκίνησε έτσι. Πριν από οκτώ χρόνια, ο πρωτοεμφανιζόμενος Μακρόν ήταν το παιδί-θαύμα της ευρωπαϊκής πολιτικής. «Ούτε αριστερά ούτε δεξιά – μόνο μπροστά» ήταν το σλόγκαν του φιλελεύθερου Μακρόν, που ήθελε να καταργήσει τις γνωστές πολιτικές διαχωριστικές γραμμές. Υποσχόταν λύσεις και ανάπτυξη για την πλειοψηφία. Όμως, γρήγορα αποδείχθηκε ότι η ανάπτυξη του Μακρόν σήμαινε σκανδαλώδη προνόμια για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τον μεγάλο πλούτο. Οι φτωχοί παρέμειναν φτωχοί ή επιβαρύνθηκαν κι άλλο.
Σήμερα, το χρέος της Γαλλίας είναι πράγματι το τρίτο υψηλότερο στην ευρωζώνη. Δεν είναι ψέμα ότι το μοντέλο δεν αποδίδει πια. Αλλά ο Γάλλος πρόεδρος δεν πείθει τους πολίτες πως οι περικοπές του είναι δίκαιες. Αντίθετα, θεωρούν ότι το μοντέλο Μακρόν, που πρακτικά είναι το ίδιο πολιτικό-οικονομικό μοντέλο που «φοριέται» πανομοιότυπα σε πολλά κράτη της Ε.Ε. από διάφορες κυβερνήσεις, είναι που δημιουργεί το πρόβλημα: δυσανάλογα βάρη στους οικονομικά ασθενέστερους, ενώ οι μεγάλες επιχειρήσεις κερδοσκοπούν ασύδοτα σε κάθε τομέα.
Το 63% των Γάλλων δηλώνει τώρα ότι προτιμά να προκηρυχτούν εκλογές. Ο Μακρόν, από την άλλη, δεν είναι συνταγματικά υποχρεωμένος να προκηρύξει νέες εκλογές και δεν έχει καμία όρεξη να το κάνει. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, στις αρχές Σεπτεμβρίου, δείχνουν ότι το κόμμα της Λεπέν θα ερχόταν πρώτο (33% στον πρώτο γύρο), με αμφίβολη όμως αυτοδυναμία. Η αριστερή συμμαχία του Μελανσόν θα έπαιρνε 25% και οι κεντρώοι του Μακρόν θα έρχονταν τρίτοι και καταϊδρωμένοι, με μόλις 15%. Οπότε, ο Μακρόν κοίταξε να κρατηθεί πάση θυσία στην προεδρία, διορίζοντας έναν ακόμη πρωθυπουργό για να περάσει τον προϋπολογισμό. Για να έχει, όμως, ρεαλιστικές πιθανότητες αυτή τη φορά, ο Μακρόν πρέπει να έρθει σε συμφωνία με τους Σοσιαλιστές, ώστε να στηρίξουν τον προϋπολογισμό.
Οι Σοσιαλιστές, πάντως, δεν έχουν καμιά διάθεση να υπερψηφίσουν έναν προϋπολογισμό ραγδαίων περικοπών, που θα πλήττει τους συνταξιούχους, τους ασθενέστερους και όχι τον μεγάλο πλούτο. Θέλουν μια συμφωνία να επιβληθεί ένας νέος φόρος περιουσίας στους υπερπλούσιους, τουλάχιστον 2% ετησίως σε όσους έχουν περιουσία άνω των 100 εκατομμυρίων ευρώ. Αλλά ο Μακρόν είναι κατηγορηματικά αντίθετος σε αυτό. Θεωρεί ότι έτσι θα υπονόμευε το φιλοεπιχειρηματικό προφίλ του. Στο μεταξύ, για σήμερα, 10 Σεπτεμβρίου, έχουν οργανωθεί μεγάλες διαμαρτυρίες στη Γαλλία, με το σύνθημα «Ας μπλοκάρουμε τα πάντα».
Παρόμοιες και ακόμα μεγαλύτερες απεργίες αναμένονται και στις 18 Σεπτεμβρίου. Ο Γάλλος πρόεδρος ποντάρει στο γεγονός ότι, αφού πρακτικά δεν υπάρχει τώρα κυβέρνηση ενάντια στην οποία να διαμαρτυρηθούν οι Γάλλοι στους δρόμους, οι κινητοποιήσεις θα ξεφουσκώσουν πριν γιγαντωθούν. Αλλά η χώρα του έχει παρελθόν σε τέτοιες κινητοποιήσεις, που ξεκινούν άμορφα και απολιτικά, αλλά στη συνέχεια παίρνουν διαστάσεις, όπως τα Κίτρινα Γιλέκα. Μπορεί ο Μακρόν να πασχίζει να τον ανεχθούν ως το 2027 οι Γάλλοι, έστω κι ανόρεχτα, ως μια λύση ανάγκης, αλλά η αστάθεια της Γαλλίας είναι δικό του έργο.
ΕΜΑΝΟΥΕΛ ΜΑΚΡΟΝ – Πρόεδρος Γαλλίας – ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκε το 1977 στην Αμιάν της Γαλλίας από γονείς γιατρούς. Σπούδασε διεθνή πολιτική και δημόσιες υπηρεσίες στο Sciences Po, απ’ όπου έλαβε μεταπτυχιακό. Ξεκίνησε την πολιτική σταδιοδρομία του το 2004 ως οικονομικός επιθεωρητής στο υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών της Γαλλίας. Το 2008 εντάχθηκε στην τράπεζα Rothschild, στον κλάδο επενδύσεων. Τον Απρίλιο του 2016 ανακοίνωσε τη δημιουργία του κόμματός του En Marche! («Εμπρός!»), μια συγχώνευση λαϊκισμού και νεοφιλελευθερισμού. Το 2017 εξελέγη πρόεδρος της Γαλλίας, ο νεότερος αρχηγός της χώρας από τον Ναπολέοντα Α’. Επανεξελέγη το 2022.
