Ένα μικρό μαγαζάκι απέναντι από το «Μουσείο Ατατούρκ» στη Θεσσαλονίκη πουλάει σουβενίρ με τη μορφή του Κεμάλ Ατατούρκ και άλλα σύμβολα. Ωστόσο, η γειτνίαση με το τουρκικό προξενείο της πόλης προσθέτει άλλη βαρύτητα στην παρουσία του: δεν είναι απλώς τουριστικό εμπόρευμα, αλλά στοιχείο του ξένου εθνικού αφηγήματος εντός ελληνικής επικράτειας.
Τα σουβενίρ «τουρκικής νοσταλγίας», γύρω από το σπίτι του Ατατούρκ, έχουν εξελιχθεί σε δίκτυο εμπορίου που προμηθεύει επισκέπτες με ενδείξεις και μηνύματα που προωθούν μια εκδοχή της ιστορικής μνήμης εκτός του ελληνικού πλαισίου. Οι επισκέπτες συχνά σταματούν στα «δώρα» απέναντι από το μουσείο, όπου κυριαρχεί υλικό που τιμάται από την τουρκική αφήγηση του σφαγέα του Ελληνισμού.
Στη Θράκη, εν τω μεταξύ, οι καταγγελίες για «ύποπτες» παρεμβάσεις και χορηγίες από το τουρκικό προξενείο εγείρουν ανησυχίες σχετικά με την επίδραση των τουρκικών διπλωματικών αρχών στην τοπική μουσουλμανική κοινότητα. Οι αναφορές αυτές συνδέονται με επιρροές σε ευαίσθητα τοπικά θέματα που επηρεάζουν την κοινωνική συνοχή.
Αντιπαραβάλλοντας το τουριστικό εμπόριο με τις καταγγελίες, προκύπτει μια ανησυχητική εικόνα. Όταν οι ξενικές αναπαραστάσεις ηρώων προβάλλονται στην Ελλάδα, μαζί με παρεμβάσεις τουρκικών αρχών, απαιτείται να κινητοποιούνται οι θεσμοί και η δημόσια σφαίρα.
Η Ελλάδα πρέπει να διατηρεί ανοικτές τις πόρτες της στον πολιτισμό και τον τουρισμό, αλλά όχι όταν αυτή η ανοικτότητα μετατρέπεται σε πεδίο ξένης ιδεολογικής διείσδυσης χωρίς δημόσιο έλεγχο. Οι πολίτες, τα μέσα και οι θεσμοί οφείλουν να απαιτήσουν απαντήσεις προτού τα «μαγνητάκια» γίνουν όχημα αλλότριας επιρροής.
