Tου Μανώλη Κοττάκη
Η οικονομική κρίση έχει εγκατασταθεί πλέον στην καρδιά της Ευρώπης. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Το 2008, οι ΗΠΑ «εξήγαγαν» την κρίση των στεγαστικών δανείων subprimes, που ήταν ωρολογιακή βόμβα για το τραπεζικό τους σύστημα, στην αφελή Ευρώπη. Και η Ευρώπη, ακολούθως, «έστειλε», δύο χρόνια μετά, ύπουλα, την κρίση στα αδύναμα μέλη της. Στην Ελλάδα, που σήκωσε το χέρι της πρώτη ανοήτως λέγοντας «είμαι διεφθαρμένη», «Τιτανικός» και «δεν μετρώ σωστά», έπειτα στην Ιρλανδία και τέλος στην Κύπρο. Υποτίθεται ότι έφταιγε το δυσθεώρητο χρέος για την επιβολή μιας υπέρμετρης εξοντωτικής λιτότητας, που στις περιπτώσεις των Αθηνών και της Λευκωσίας περιείχε και τιμωρητικά κριτήρια γεωπολιτικού χαρακτήρα.
Οφείλουμε να συγκρατήσουμε από εκείνη την αλησμόνητη εποχή δύο δεδομένα. Το πρώτο: ο δυσάρεστος Σόιμπλε υπαινίχθηκε τότε δις την ανάγκη αποστολής τρόικας στη Γαλλία και την Ισπανία! Έγινε «χαμός» και η πρότασή του απερρίφθη μετ’ επαίνων.
Το δεύτερο: το ευρωπαϊκό ιερατείο απέρριπτε από το 2008 σταθερά αυτό που είπε πρώτος ο Γιώργος Αλογοσκούφης – την ιδέα για την αμοιβαιοποίηση χρεών χωρών-μελών της Ε.Ε. και έκδοσης ευρωομολόγου.
Ο γαλλογερμανικός άξων δεν ήθελε με τίποτε να ακούσει ότι θα πρέπει να βάλουν το χέρι στην τσέπη τα εθνικά κράτη από κοινού για να χρηματοδοτήσουν τον φθηνό δανεισμό των χωρών του Νότου. Κάπως έτσι καταδικάστηκε σε υπερδεκαετή βασανισμό ο ελληνικός λαός. Με εμπροσθοφυλακή τη Γερμανία και με την αμέριστη «στήριξη» της Γαλλικής Δημοκρατίας, που είχε έννομο συμφέρον να μην καταρρεύσει η Ελλάς.
Η ολοκληρωτική κατάρρευσή μας θα είχε ως αποτέλεσμα να αποκαλυφθούν διάπλατα στις αγορές τα βαθιά δομικά προβλήματα που είχε και έχει η κρατικοδίαιτη και διεφθαρμένη οικονομία των Παρισίων, το πανάκριβο κράτος πολυτελείας της, μπροστά στο οποίο το ελληνικό ωχριούσε! Προφανώς και δεν το ήθελε.
Η πρόσδεση της Ελλάδας και της Κύπρου στο άρμα της τρόικας είχε ως αποτέλεσμα την κατάλυση της ανεξαρτησίας τους και την εν τη γενέσει ακύρωση του νέου γεωπολιτικού ρόλου τους. Η Ελλάς των 10 εκατομμυρίων είχε τότε, το 2009, ΑΕΠ ίσο με αυτό της Τουρκίας των 80 εκατομμυρίων κατοίκων. Το δίκτυο των τεσσάρων συστημικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της (που μέσα στην κρίση εξαγοράστηκε πάμφθηνα από τους Αυστρογερμανούς) ήταν πανίσχυρο στα Βαλκάνια, σε όλες τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, ακόμη και μέσα στην Τουρκία. Οι ρωσικοί αγωγοί μεταφοράς ενέργειας στην Ευρώπη South Stream είχαν λάβει την έγκριση των Βρυξελλών.
Οι αδελφοί μας Κύπριοι σχεδίαζαν τις πρώτες γεωτρήσεις στην ΑΟΖ τους μετά το «Όχι» στο δημοψήφισμα Παπαδόπουλου και Καραμανλή για το Σχέδιο Ανάν. Ο γαλλογερμανικός άξων τιμώρησε την Ελλάδα και την Κύπρο με ατλαντικές οδηγίες για την «απερισκεψία» τους να χαράξουν ανεξάρτητη πολιτική εντός της Δύσεως και, ταυτοχρόνως, φόρτωσε τους λαούς μας με υπέρμετρη λιτότητα για να εξοφλήσουν τις τράπεζές τους μέχρι τελευταίου ευρώ για τα δανεικά που μας είχαν δώσει, με σκοπό να αγοράζουμε και να καταναλώνουμε τα προϊόντα τους.
Το πόσο εξοντωτική ήταν η λιτότητα με τους πολλαπλασιαστές τους το παραδέχθηκαν όλοι μετά – ΔΝΤ, Κομισιόν, ηγεσίες. Τα Μνημόνια ήταν τότε ένας μηχανισμός καθυστέρησης της χρεοκοπίας, για να ξεφορτωθούν τα ομόλογά μας και τα φουσκωμένα στατιστικά της Eurostat, το εργαλείο για την επίτευξη των σκοπών τους. Κέρδισαν έτσι αμφότεροι 15 χρόνια εις βάρος ημών, καταναλώνοντας -ειδικώς οι Γάλλοι- χωρίς αύριο.
Σήμερα ζούμε την αντιστροφή των ρόλων. Πιέζονται οι «βασανιστές» μας, oι οποίοι το μόνο που πέτυχαν ήταν να καθυστερήσουν την περιπέτειά τους, χωρίς εν τέλει να την αποτρέψουν. Δεν χαιρόμαστε βεβαίως, κι ας υπέστημεν τον χειρότερο ρατσισμό που έζησε ποτέ λαός μεταπολεμικά.
Αυταπάτες, όμως, δεν έχουμε. Ό,τι αρνήθηκαν σε εμάς θα το νομοθετήσουν χωρίς τύψεις για τους εαυτούς τους. Είναι πολύ μεγάλοι για να αφεθούν να «πέσουν»… Ήδη η αξιωματική άρνησή τους για αμοιβαιοποίηση του χρέους μας εκάμφθη δύο φορές μετεγενεστέρως – μία φορά για τη χρηματοδότηση δανείων για αγορά εμβολίων στην περίοδο της πανδημίας και μία τώρα, για τη χρηματοδότηση δανείων για την ευρωπαϊκή άμυνα.
Τώρα, αν η οικονομική κρίση εξελιχθεί, ας μην εκπλαγούμε αν στο μέλλον οι Ευρωπαίοι εγκρίνουν αυτό που απέρριψε ο Γάλλος πρόεδρος της ΕΚΤ, Τρισέ, τον καιρό που του το ζητούσε επιμόνως ο Αντώνης Σαμαράς: το κούρεμα χρέους.
Η γαλλική επανάσταση, που συσκοτίζει για την ώρα και την πραγματική οικονομική κατάσταση της Γερμανίας, μας προϊδεάζει ότι θα ζήσουμε σε ενδιαφέροντες καιρούς. Μακάρι να καταφέρουμε αυτή τη φορά να μας επιστραφούν μερικά από τα χρόνια που χάσαμε από τις ζωές μας. Το δικαιούμαστε.
