Του Strange Attractor
Αφορμή για το παρακάτω «παραλήρημα» υπήρξε μια χθεσινή συζήτηση με «φίλο» χειροκροτητή, ο οποίος στηρίζει μεν τον Κυριάκο αλλά αγνοεί παντελώς τόσο τη νεότερη πολιτική ιστορία, όσο και την πολιτική πορεία του Σαμαρά του «αποστάτη», όπως τον αποκαλεί.
Και μάλλον δεν είναι ο μόνος, διότι πέρα από τα ιδιοτελή συμφέροντα, τα επιδόματα, τα πας, τους διορισμούς σε θέσεις μετακλητών, τις κομπίνες (βλ. ΟΠΕΚΕΠΕ), υπάρχει και μια μεγάλη μάζα, απολιτίκ συμπατριωτών μας που «ψηφάει» Κυριάκο, αλλά ΔΕΝ διαβάζει, δεν παρακολουθεί, και δεν ασχολείται καν με την πολιτική, απλά ψηφίζει κατά το δοκούν, σύμφωνα με τα πρωινάδικα, τα «πετσωμένα» ΜΜΕ, ή με βάση οικογενειακές και άλλες ιδεοληψίες.
Ποιος είναι λοιπόν ο Σαμαράς; Έχουμε και λέμε…
Νεότατος, γίνεται υπουργός Εξωτερικών από τον μπαμπά Μητσοτάκη, και διαμορφώνει την εξωτερική πολιτική στο Σκοπιανό, που τότε ήταν καυτή πατάτα, και στη συνέχεια επειδή ο μπαμπάς του Κυριάκου είχε ήδη προαποφασίσει όλα αυτά που μετά από δεκαετίες εφάρμοσε ο Αλέξης, και τήρησε ευλαβικά ο Κυριάκος, αιφνιδιάζει τους πάντες εγκαταλείποντας τη ΝΔ αρνούμενος να γίνει εθνικός μειοδότης για χάρη μιας καρέκλας.
Ιδρύει λοιπόν την «Πολιτική Άνοιξη», και ρίχνει την κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία χαρακτηριζόταν τότε από τα «μη πετσωμένα» ΜΜΕ, ως η χειρότερη από την εποχή της… κατοχής.
Λίγο μετά όμως το κόμμα του θα συρρικνωθεί και θα σβήσει, καθώς ανέτειλε η εποχή του σημιτισμού, του χρηματιστηρίου, των μετοχών Λαναρά, των διακοποδανείων, των Καγιέν, και της επίπλαστης ευμάρειας, που στη συνέχεια μας έπνιξε, οπότε ποιος «Αίλυνας» θα στήριζε έναν «κολλημένο» πατριώτη, όταν θα μπορούσε να γίνει και αυτός μπρούκλης με τη βοήθεια των χιλιάδων ΕΛΔΕ (μία σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο);
Από το σημείο αυτό και μετά ο κ. Σαμαράς δίνει ένα μοναδικό ρεσιτάλ τακτικής που εντυπωσιάζει.
Εγκαταλείπει προσωρινά την πολιτική, ζώντας τα «πέτρινα χρόνια» όπως είπε ό ίδιος, και επιστρέφει «διακριτικά» ως ευρωβουλευτής της ΝΔ (επί Καραμανλή), δηλαδή του κόμματος που έριξε από την εξουσία!
Μάλιστα εκλέγεται βουλευτής και υπουργοποιείται, ενώ στη συνέχεια και κόντρα σε κάθε πρόβλεψη που θέλει μόνο τους γόνους να «κερδάνε» στην κληρονομική τηλεοπτική δημοκρατία που ζούμε, νικάει τη Ντόρα (με το συραμμένο χαμόγελο) στην ηγεσία της ΝΔ!
Μια σπάνια κατ’ εμέ περίπτωση όπου ο «σοφός» λαός, και δη ο νεοδημοκρατικός, ψηφίζει σωστά, και δεν πέφτει θύμα επικοινωνιακών φληναφημάτων.
Και λίγο μετά γίνεται πρωθυπουργός στην πιο δύσκολη οικονομικά (και όχι μόνο) περίοδο για την Ελλάδα της μεταπολίτευσης.
Βέβαια, ό,τι και να λέμε, όσο και να το παίζουμε ανώτερος λαός κλπ., η αλήθεια είναι πως η χώρα μας τρώει τα παιδιά της. Αποτελεί δηλαδή το ζωντανό ιστορικό παράδειγμα του «ουδείς προφήτης στον τόπο του».
Να μην ξεχνάμε ότι οι Αθηναίοι καταδίκασαν τον Σωκράτη, οι Έλληνες σκότωσαν τον Ανδρούτσο, φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη, δολοφόνησαν τον Καποδίστρια, και μάλλον Έλληνες ήταν εκείνοι που σκότωσαν πισώπλατα τον Καραϊσκάκη…
Τα ίδια και χειρότερα στην ακόμη νεότερη ιστορία μας, όπου εκτός από εκείνο με τον προφήτη, ισχύει πολλαπλώς και το άλλο, το «ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος».
Το οποίο για να το συγκεκριμενοποιήσω στα δικά μας, τα σημερινά, επαληθεύεται με την περίπτωση του Αντώνη Σαμαρά, που το ’15 έφυγε αδιάβαστος…
Ο οποίος όμως όταν ανέλαβε την «κουτσουρεμένη» πρωθυπουργία το 2012, η κρίση ήταν στο απόγειό της, και οι μισοί και παραπάνω Έλληνες ήταν στις πλατείες, και σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα, υπνωτισμένοι από τις παπαριές των συριζαίων «σωτήρων», αυτών δηλαδή που σήμερα ή κρύβονται, ή είναι στα τέσσερα, έχοντας επανέλθει στα φυσιολογικά ποσοστά του 3%, όσοι δηλαδή είναι πάντα οι ιδεοληπτικοί κατσαπλιάδες σε μια νορμάλ (λέμε τώρα) κοινωνία.
Ο Σαμαράς λοιπόν, ως πρωθυπουργός, είχε να αντιμετωπίσει την τρόικα και τον Σόιμπλε από τη μια, τον Μπάνο, και τους αγανακτισμένους πολίτες με επικεφαλής τον Σύριζα από την άλλη. Έναν αγριεμένο Σύριζα, που ό,τι και να έκανε ο Σαμαράς τον κατακεραύνωνε. Στείρα άρνηση παντού, και αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση. Θυμάστε το κίνημα των «αγαναΧτιστών»;
Εκείνο του «ΔΕΝ ΕΧΩ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ»;
Το άλλο του «Μας χρωστάνε, δεν τους χρωστάμε»;
Θυμάστε τους χορούς των θρυλικών «μπουτούδων» στο Σύνταγμα;
Τον Τράγκα ντυμένο Γκεσταπίτη να ουρλιάζει: «Αντωνάκη πες αλεύρι. Το γελαστό παιδί σε γυρεύει…»;
Και άλλα τέτοια πολλά, που εγώ ο ποταπός τα θυμάμαι σαν να ήταν χθες.
Δίπλα του λοιπόν ο Σαμαράς, αντί για συμμάχους είχε τον κυρ Φώτη τον «σοσιαλιστή», που καθημερινά του έβαζε τρικλοποδιές, μέχρι που την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια για χάρη της ΕΡΤ, και των δικαιωμάτων του… μοντέρ βάρδιας, και έκτοτε αγνοείται η τύχη του. Θεία δίκη; Μάλλον…
Είχε και τον θρυλικό Μπένυ, που ειδικά τον πρώτο καιρό δεν τον άφηνε σε ησυχία, απαιτώντας να κυβερνά ο ίδιος, αρνούμενος να παραδεχτεί ότι το άλλοτε κραταιό Πασόκ ήταν απλά μια θλιβερή σκιά του εαυτού του, με την πλειοψηφία των στελεχών του να έχουν μετακομίσει εν χορώ στον Σύριζα.
Παράλληλα, ο Σαμαράς, εκτός από τους παραπάνω φανερούς «εχθρούς», χώρια την τρόικα, είχε και μπόλικα φίδια στον κόρφο του. Τις περίφημες «άτυπες» συνιστώσες της Ν.Δ. δηλαδή τους ντορικούς, τους ακροδεξιούς, επίσης τους «ανελίτες», κλπ. κλπ.
Εν ολίγοις ο Σαμαράς είχε πολλαπλά μέτωπα να αντιμετωπίσει, περικυκλωμένος από παντού, και κατά τη γνώμη μου τα κατάφερε μια χαρά. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, αλλά άποψή μου είναι ότι στο μέτρο του δυνατού, και σε σχέση με την όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα η χώρα έβαινε προς έξοδο από την κρίση.
Χώρια που και οι τράπεζες ήταν ανοικτές, και πλεόνασμα υπήρχε, και οι αγορές είχαν αρχίσει να της δείχνουν εμπιστοσύνη.
Και όλα αυτά ο Σαμαράς τα πέτυχε μόνος του, σε ένα εντελώς εχθρικό γι’ αυτόν περιβάλλον, με τους μισούς υπουργούς του, ακόμη και τον Κυριάκο, να τον υπονομεύουν κανονικά, και με τα ΜΜΕ να τον σταυρώνουν καθημερινά, και με την πλειοψηφία των πολιτών να τον κατακρίνει ως ανάλγητο «γερμανοντυμένο προδότη».
Αυτή βέβαια η υπερπροσπάθεια ουδόλως αναγνωρίστηκε, κι αυτό είναι λογικό διότι είμαστε Έλληνες αφού, και όπως είπαμε πάντα θέλουμε να βγάζουμε ο ένας το μάτι του άλλου, και πάντα όταν δούμε δέντρο να καρποφορεί το πετροβολάμε.
Γι’ αυτό και ο Σαμαράς κατασυκοφαντήθηκε από παντού. Ήταν φασίστας, ήταν χρυσαυγίτης, ήταν μασόνος, ήταν σαδιστής, ήταν γερμανοτσολιάς, ήταν… ήταν.
Και έπρεπε να τον ξεφορτωθούμε για να σωθούμε… και τον ξεφορτωθήκαμε.
Και σωθήκαμε… πάρτε να ’χετε δηλαδή.
Το μόνο καλό που βγήκε απ’ όλη αυτή την αδικία, ήταν η αναγνώριση του έργου Σαμαρά, όχι από κάποιους ιστορικούς του μακρινού μέλλοντος όπως φανταζόμουν, αλλά σήμερα, και μάλιστα από τον μέσο πολίτη, αυτόν που συνεχίζει να έχει κάποια ζωντανά εγκεφαλικά κύτταρα… όσο για τους υπόλοιπους, εκείνους δηλαδή που μας καταδίκασαν στην εξαθλίωση με την ψήφο τους… πέρα βρέχει.
Ο Κυριάκος τους αξίζει, μετά από τη λαίλαπα του Αλέξη.
Ένας καίριος τομέας (κατ’ εμέ πάντα) στον οποίο πέτυχε τότε ο Σαμαράς, και σήμερα αυτό αναγνωρίζεται από τους νουνεχείς που λέγαμε, είναι και το περίφημο λαθρομεταναστευτικό, το οποίο σήμερα επί υπαρκτού μητσοτακισμού είναι ξανά επίκαιρο με τις ροές να ξεπερνούν κι εκείνες που είχαμε επί κυρά Τασίας, και Μουζάλα.
Βλέπουμε τι γίνεται στην Ολλανδία, στην Αγγλία, και αλλού, όπου οι κοινωνίες μετακινούνται δεξιότερα, λόγω του μέχρι πρότινος θεσμοθετημένου εξισλαμισμού, και της κουλτούρας «μούλτι κούλτι» που κυριάρχησε στην ΕΕ.
Η άποψη που εξέφραζε από τότε ο Σαμαράς, τείνει να κυριαρχήσει πλέον σε όλη την Ευρώπη (κι έχει ήδη κυριαρχήσει στις ΗΠΑ του Τραμπ, ο οποίος έχει τον Κυριάκο ως persona non grata).
Και να θυμόμαστε πως επί των ημερών του Σαμαρά οι ροές δήθεν προσφύγων πολέμου (άπαντες δήλωναν Σύριοι, ακόμη και Νεπαλέζοι) ελέγχονταν, αν και ο εμφύλιος στη Συρία είχε ξεσπάσει από το 2011, όπως ελέγχονταν και η εργαλειοποίησή τους από τον γείτονα Σουλτάνο.
Και μπορεί στην υπόλοιπη Ευρώπη η «ισλαμοποίηση» να αποτελεί κοινωνική απειλή, στη χώρα μας όμως ήταν και θα είναι εθνική απειλή.
Βέβαια, για να αντιμετωπιστεί ως τέτοια θα πρέπει οι κυβερνώντες μας να διέπονται από πατριωτισμό, κάτι που μέχρι πρότινος ήταν ντεμοντέ, και όχι να είναι απλά «κοσμοπολίτες» – «αντινατιβιστές» γόνοι, διεκπεραιωτές της woke ατζέντας, και των συμφερόντων των «απάτριδων» κρατικοδίαιτων «επιχειρηματιών».
Και για όσους μπερδεύουν τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό να θυμίσουμε πως ο πρώτος σημαίνει να αγαπάς την πατρίδα σου, κι ο δεύτερος να μισείς τις πατρίδες των άλλων.
Ο Σαμαράς ήταν και είναι πατριώτης, και επίσης είναι εκείνος που έβαλε τους νεοναζί στη φυλακή, ανέκοψε την άνοδό τους, και οδήγησε στην τελική διάλυση του μορφώματος που σαν χθες ήταν τρίτο(!) κόμμα στη Βουλή. Να μην το ξεχνάμε αυτό…
Αυτά τα «ολίγα» λοιπόν περί Σαμαρά, τον οποίον διέγραψε ο Κυριάκος, και αν δεν κάνω λάθος, βλέποντας πλέον πως στα πάντα όλα είχε δίκιο ο Καλαματιανός, και ο ίδιος ΔΕΝ πρόκειται να ξαναδεί αυτοδυναμία, ώστε να μπορέσει να κάνει 100 τα ακίνητά του, βάζει μεσάζοντες, γλείφτες, και παπαγαλάκια, να τον πείσουν να μην κάνει κόμμα, και να ξαναγυρίσει στη «στάνη».
Μέχρι και ο «ομορφάντρας» κυβ. εκπρόσωπος βγήκε ανερυθρίαστα να μας πει πως ουδείς στη ΝΔ θέλει τον Σαμαρά εκτός, ή κάπως έτσι… αφήνοντας με ενεό, με την εύλογη απορία: Μα τότε ποιος τον διέγραψε; Ο Ντάφυ Ντακ;
