Ήταν όμως και ένα σημείο καμπής.
Είναι εντυπωσιακό το πόσο ο κόσμος (έξω από τις ΗΠΑ) δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς είναι ο Τραμπ. Συχνά ακούμε να μιλούν με σεβασμό για τον άνθρωπο που κατέχει τη θέση του POTUS (όπερ πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών). Η πάντα αθυρόστομη αναγνώστριά μας αντιτείνει σε αυτές τις εκδηλώσεις σεβασμού ότι ο Τραμπ είναι ένα καλό δείγμα ανθρώπου που με τα χρόνια εξελίχθηκε και άλλαξε: κάποτε ήταν ένα ανίκανο να δέσει τα κορδόνια του χαζό παιδοβούβαλο -μετά όμως ξεκίνησε η άνοια, Αυτό το απολύτως τεκμηριωμένο επιχείρημα, λάμβανε απαντήσεις κυμαίνονταν από το ότι δεν μπορεί, δεν γίνεσαι δισεκατομμυριούχος αν δεν έχεις κατιτίς μέσα στο ξερό σου το κεφάλι, μέχρι το ότι ο Τραμπ δεν είναι εκεί που βρίσκεται από εύνοια της τύχης… Ναι, καλά. Φάτε έναν ΟΗΕ τώρα.
Η περιβόητη αυτή ομιλία στον ΟΗΕ θυμίζει κάπως παραλλαγή σε ένα παραμύθι του Άντερσεν. Είμαστε λέει στη μεγάλη παρέλαση για τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα και το γνωστό πιτσιρίκι, έκπληκτο, σηκώνει το χέρι του για να τον δείξει· αλλά πριν προλάβει να μιλήσει, ο ίδιος ο αυτοκράτορας σταματάει την παρέλαση και φωνάζει σε όλον τον πλανήτη σε ζωντανή σύνδεση: «να δείτε, είμαι γυμνός, είμαι γυμνός!» κουνώντας μάλιστα επιδεικτικά τον πισινό του.
Δεν υπάρχει πλέον επιστροφή, αυτό το παγκόσμιο σούργελο δεν μπορεί να έχει οποιοδήποτε κύρος στο εξωτερικό. Ακόμα και οι δικοί του θα τον παίρνουν στον μεζέ, πίσω από την πλάτη του βέβαια, αλλά δεν γίνεται έτσι διεθνής πολιτική. Στο δε εσωτερικό τα πράγματα θα αρχίσουν γρήγορα να παίρνουν την κάτω βόλτα, αν δεν έχουν ήδη αρχίσει.
Ναι, σίγουρα, πίσω του υπάρχουν οργανωμένα συμφέροντα, αστικές τάξεις, πολυεθνικές εταιρίες, κράτος κλπ, όμως:
όχι μόνο φρόντισε να βάλει σε θέσεις κλειδιά διάφορους τύπους που δεν κάνουν ούτε για νυχτερινή τηλεοπτική εκπομπή ποικίλης ύλης και τηλεμάρκετινγκ σε μικρό κανάλι (αυτή ήταν η δουλειά μερικών από αυτούς),
- αλλά επιπλέον είναι ο ίδιος, λόγω της κομβικής θέσης του, ένα διαρκές βραχυκύκλωμα· μόλις παρθούν οι αποφάσεις, καλές ή κακές και δρομολογηθούν οι κινήσεις που πρέπει να γίνουν από την μεγάλη και πεπειραμένη στην διακυβέρνηση του κόσμου γραφειοκρατία, πετάγεται ο Τραμπ με τις τυχαίες και ασυντόνιστες κινήσεις του και ανακρούει πρύμνα, λειτουργώντας σαν τον δαίμονα του χάους.
Πώς να εκφοβίσεις τον πλανήτη έτσι; Πώς να συγκεντρωθείς και να βομβαρδίσεις όμορφα και καλά αμάχους, αν είναι να σου έρθει εντολή για νέους στόχους στην άλλη άκρη της γης την επομένη; Αααχ, είναι δύσκολη εποχή να είναι κανείς αμερικάνος διπλωμάτης ή στρατιωτικός. Η σκέψη και οι προσευχές όλων μας είναι με όλους αυτούς τους ταλαίπωρους βιοπαλαιστές και τις οικογένειές τους.
Είναι διαδεδομένη η θεωρία ότι ο Τραμπ είναι απλώς ένας αχυράνθρωπος που τον έχει βάλει εκεί ένας ολόκληρος σκοτεινός μηχανισμός από πίσω, για λόγους προσέλκυσης ενός συγκεκριμένου κοινού στο εσωτερικό της χώρας. Αν είναι έτσι όμως, σκεφτείτε αν μπορεί να θεωρηθεί σοβαρό ένα κρυφό και παντοδύναμο επιτελείο που θα άφηνε τον αχυράνθρωπο του αμολυτό να πει όσα είπε ο στόμας του πρόεδρα στον ΟΗΕ, από το ότι δεν τον άφησαν να κάνει αυτός μια εργολαβία στο κτίριο του οργανισμού, μέχρι ότι επιχείρησαν να τον δολοφονήσουν όταν σταμάτησε μια κυλιόμενη σκάλα την ώρα που ήταν επάνω αυτός και η πρώτη κυρία. Απαίτησε μάλιστα να γίνει έρευνα και συλλήψεις για το περιστατικό.
Προσέξτε στο παρακάτω απόσπασμα, όχι τι προσπαθούσε να πει ο πρόεδρας (η κλιματική αλλαγή είναι μια απάτη), αλλά το πως (δεν) κατάφερε να το πει:
Αλλά ξέρετε, έχουμε ένα σύνορο, ισχυρό, και έχουμε ένα σχήμα και το σχήμα δεν πηγαίνει απλά ευθεία πάνω. Αυτό το σχήμα είναι άμορφο όσον αφορά την ατμόσφαιρα. Αν είχαμε τον πιο καθαρό αέρα, και νομίζω ότι έχουμε, έχουμε πολύ καθαρό αέρα, έχουμε τον πιο καθαρό αέρα που είχαμε εδώ και πολύ καιρό. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι άλλες χώρες, όπως η Κίνα, που έχει αέρα λίγο πιο μολυσμένο, φυσάει, και όποια κι αν είναι η δουλειά που νομίζεις ότι κάνεις εδώ κάτω, ο αέρας εκεί πάνω τείνει να γίνεται πολύ βρώμικος γιατί έρχεται από άλλες χώρες, όπου ο αέρας τους δεν είναι τόσο καθαρός. Και οι περιβαλλοντολόγοι αρνούνται να το αναγνωρίσουν.
Η άρχουσα τάξη της χώρας έχει καταλάβει ότι ο Τραμπ είναι πρόβλημα και όχι λύση. Ήδη η Wall Street Journal λέει ότι οι CEO δεν τον θέλουν. Βέβαια, σε πρώτη ανάγνωση αυτό δεν είναι και τόσο νέο. Οι CEO ποτέ δεν τον ήθελαν και τόσο πολύ (εκτός από τους πετρελαιάδες και την μαφία της «υψηλής τεχνολογίας»). Ο Τραμπ είναι αποτέλεσμα της εκλογικής ανταρσίας της βαθιάς λευκής Αμερικής, αγροτικής και μικροαστικής, με λεφτά αλλά όχι βαθύπλουτης, με επισφαλή ταξική θέση στην τρέχουσα συγκυρία· την εκφράζει όντας ακροδεξιός, ασταθής, χωρίς σκέψη, μόνο ένστικτο, χαωμένος και χωρίς αύριο. Για αυτό, επειδή υπάρχει εδώ ένα αυθεντικό λαϊκό κίνημα από πίσω (το MAGA), οι CEO που είναι από τη θέση τους επιφυλακτικοί απέναντι σε κάθε τι λαϊκό, ακόμα κι αν είναι ακροδεξιό και αντιδραστικό, χρηματοδοτούν λίγο περισσότερο τους Δημοκρατικούς και μόνο δευτερευόντως τους Ρεπουμπλικάνους.
Όμως οι CEO δεν έχουν κόμμα, το πραγματικό κόμμα τους είναι το κράτος, επομένως πάντα είναι με την κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το που έδωσαν προεκλογικές χρηματοδοτήσεις και από πού πήραν προεκλογικές υποσχέσεις για ανταλλάγματα. Ειδικά στην αρχή μιας προεδρίας, τα πρώτα χρόνια και μέχρι να σταθεροποιηθεί η κατάσταση, κοιτάνε να έχουν το γκουβέρνο από κοντά. Έ λοιπόν, αν πιστέψουμε την WSJ, αυτό σπάει αυτή τη στιγμή. Παρά το εκπληκτικό μπούκωμα που τους έκανε ο Τραμπ με τη φορολογική του μεταρρύθμιση, που ήταν τύπου αντίστροφου Ρομπέν (έκλεψε από τους φτωχούς και έδωσε στους πλούσιους) και παρά το ότι δεν έχει καν κλείσει ακόμα χρόνος που ο Τραμπ έγινε πρόεδρας, οι CΕΟ καταλαβαίνουν ότι η κατάσταση δεν είναι διατηρήσιμη και ότι θα χάσουν μακροπρόθεσμα. Δεν θα αργήσουν τα παρατράγουδα.
Ορίστε λοιπόν μια Τραβηγμένη Πρόβλεψη: σύντομα (σε κανά χρόνο;), ο Τραμπ θα αποδειχτεί ότι, ας πούμε λόγω ασθένειας ή κάτι ανάλογο, δεν μπορεί να συνεχίσει και θα παραιτηθεί. Θα αναλάβει ο JD Vance, ο αντιπρόεδρας, που έχει δείξει σημάδια ότι είναι πολύ πιο «συνεργάσιμος», αν και ιδεολόγος. Ξέρετε, «αυτά πιστεύω, αυτή είναι η ιδεολογία μου. Κι αν δεν σας αρέσει, έχω κι άλλη». Βέβαια, ισχύει αυτό που έιπε ένας γνωστός της αναγνώστριάς μας. «Φακ. Ο Τζέι Ντι δεν έχει πλάκα».Παρεμπιπτόντως, ο Τραμπ δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει φασίστας. Οι φωνές που λένε ότι η ομιλία του ήταν φασιστική κάνουν μεγάλο λάθος, συγχέουν ένα ναρκισσιστικό παραλήρημα ενός ανοϊκού ακροδεξιού με τον φασισμό. Π Τραμπ παπαγαλίζει τα μιμίδια της ακροδεξιάς, από το ότι ο ΟΗΕ είναι η παγκόσμια κυβέρνηση (άρα κακός) μέχρι την εμβολιοφοβία και τη θρησκοληψία, για αυτό ακούγεται πολύ επικίνδυνος. Η χαοτική κατάσταση που προκαλεί μειώνει σε έναν βαθμό τον κίνδυνο. Αυτός που όντως έχει τα φόντα να το γυρίσει σε πραγματικό φασισμό, αν καταφέρει να συνδεθεί με την λαϊκή βάση που έχει συγκεντρώσει ο Τραμπ, είναι ο Τζέι Ντι. Γιατί πέρα από τις πραγματικές προσβάσεις στο μεγάλο κεφάλαιο (που τις έχει και ο Τραμπ), φαίνεται επιπλέον να μπορεί να ακολουθήσει μια αυταρχική και συνεκτική γραμμή προς τα συμφέροντά του κεφαλαίου, αντίθετα με τα μπρος πίσω του Τραμπ.
Πάντως, αν δεν σας άρεσε η τραβηγμένη πρόβλεψη …έχουμε κι άλλη, όχι τόσο τραβηγμένη: Αυτό το χάλι δεν μπορεί να συνεχιστεί. Θα γίνουν προσπάθειες να συμμαζευτεί, προσπάθειες που θα έχουν επιπλοκές.
Και επιπλοκές θα έχουμε, επειδή ό,τι κι αν γίνει, υπάρχουν πολλοί παράγοντες που θολώνουν τον ντελβέ και περιπλέκουν την κατάσταση.
-Η Αμερική είναι πλέον σε στρατηγικό αδιέξοδο και βαθιά διχασμένη, άρα οποιαδήποτε μεγάλη πολιτική αλλαγή θα έχει ως αποτελέσματα αστάθειες και ταραχές, είτε από τους πληβείους της ακροδεξιάς είτε από τους πληβείους που συνδέονται με αυτό που λέγεται αριστερά στην χώρα. Και αυτό θα γίνει με τον στρατό στους δρόμους. Δύσκολα τα πράγματα.
-Στο εξωτερικό φαίνεται να μαζεύονται ήττες στον ορίζοντα. Από την Κίνα είναι μεγάλες οι πιθανότητες οι σφαλιάρες να είναι απανωτές. Επίσης, αν αντέξει η Ρωσία την πίεση του πολέμου, (που φαίνεται μάλλον να την αντέχει), θα έχουμε και το Ουκρανικό. Αυτό θα πονέσει.
-Την έξοδο του Τραμπ θα παλέψει με νύχια και δόντια να αποτρέψει ο Νετανιάχου για τον οποίο ο πρόεδρας είναι πολύτιμο πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό στήριγμα, σημαντικότερο από όλον τον ΟΗΕ και τις όποιες πιθανές κυρώσεις επιβληθούν στο Ισραήλ. Και όποτε παλεύει ο Μπίμπι για κάτι, τρέχει πολύ αίμα στους υπονόμους.
-Η οικονομία, ή πιο σωστά η καταναλωτική ισχύς του μέσου Αμερικάνου, έχει ήδη αρχίσει να βυθίζεται λόγω πτώσης δολαρίου, δασμών, αβεβαιότητας. Όμως, αυτό που κρατάει τα μεσο-κατώτερα στρώματα της Αμερικής καρφωμένα στο αμερικάνικο όνειρο είναι η διαρκής ικανότητά της να τους προσφέρει κατανάλωση. Δεν φαίνεται να μπορεί να συνεχιστεί αυτό με βάση τις παρανοϊκές πολιτικές Τραμπ. Η μεγάλη πτώση στα εισοδήματα θα έχει ως αποτέλεσμα πολλή οργή.
-(Δεν θα μιλήσουμε καν για το τι μας έρχεται εδώ στας Ευρώπας. Προετοιμαστείτε πάντως σιγά σιγά για νέο γύρο κρίσης, σαν τον προηγούμενο. Ας ελπίσουμε μόνο να μην είμαστε εμείς εδώ στην Ελλάδα στο επίκεντρο αυτή τη φορά.)
Όπως κι αν έχει, το σημαντικό είναι ότι θα έχουμε πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις μπροστά μας. Και για όσο καιρό θα είναι ο Τραμπ στην κορυφή του κόσμου, όπου τον βλέπουν όλοι να χορεύει γυμνός, τουλάχιστον θα σκάει και λίγο το χειλάκι μας.
– Και μετά σοφέ γέροντα; Τι θα γίνει μετά;
– Μετά παιδί μου… φακ, μετά δεν θα έχει πλάκα.
Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ
