Οι αμετανόητοι μητσοτακίστας περιφέρονται ανά την επικράτεια βομβαρδίζοντας τους αδαείς με φούμαρα για τα «φιλολαϊκά» μέτρα του Κούλεως
Του Παναγιώτη Λιάκου
Παράπλευρο κέρδος και της ομιλίας και της συνέντευξης Τύπου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ: Ενώ έκαναν τους πάντες να βαρεθούν, όταν μεταδίδονταν, διασκέδασαν κόσμο και κοσμάκη αργότερα. Γιατί; Επειδή από την Κυριακή ξαμολήθηκαν κοπάδια, αγέλες, σμάρια, στίφη, σμήνη των -μέχρι πρότινος αδρανούντων- μητσοτακίστας (κλίνεται κατά το Ατενίστας) ψιθυριστών*, των οποίων γάνιασε η γλώσσα από το γλείψιμο στην πρωθυπουργάρα και τη φωναχτή (τύπου λαχαναγοράς) προπαγάνδα που έκαναν, μην τυχόν και πέσει η κυβέρνηση και «δεν έχει το κράτος λεφτά να δώσει τις συντάξεις».
Με τα πρώτα ταξίματα της πρωθυπουργάρας στο πόπολο, έσκασαν μύτη στους χώρους συναθροίσεων οι μισθοφόροι κουλικοί ψιθυριστές. Και το βιολί αυτό δεν σταμάτησε το πρώτο ή το δεύτερο εικοσιτετράωρο. Συνεχίζεται.
Όποιος αμφιβάλλει για τα παραπάνω δεν έχει παρά να χασομερήσει, έστω και λίγο, σε κάποια καφετέρια – καφενείο της γειτονιάς του. Σε χρόνο μηδέν θα σκάσει ο εξηνταρο-εβδομηντάρης μητσοτακίστας και θα αρχίσει την πολιτική πάρλα, ακόμα κι αν η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το μπάσκετ, τις επιδόσεις του Αντετοκούνμπο, το ποδόσφαιρο, την Τεχνητή Νοημοσύνη ή την κυρα-Τούλα απέναντι, που «είναι γατού» και χαλάει όλη της τη σύνταξη σε γατοτροφές. Κι αν τυχόν την πατήσει κανείς κι απαντήσει στις ρητορείες του νεοδημοκράτου ψιθυριστού, η φωνή του θα γίνει ακόμα πιο βροντερή και τα «επιχειρήματα» χυδαιότερα και βλακωδέστερα – κάτι που είθισται να λειτουργεί στις μάζες.
Αν δεν είσαι παθιασμένος με κάποιο κόμμα, θα βρεις πολύ διασκεδαστικό αυτό το σκηνικό. Θα σου θυμίσει ταινία των δεκαετιών ’50 και ’60, στις οποίες η πολιτική ουδέποτε ήταν αυτονόητη. Μόνο πολιτικαντισμός υπήρχε, και αυτός προβαλλόταν στη μεγάλη οθόνη.
Η οικογένεια Μητσοτάκη, που αρέσκεται να ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί το «καινούργιο» και το «νέο», είναι πολιτικαντισμός του χειρίστου είδους, φέρων επάνω του σκουριά αιώνος – και βάλε. Και η επιβεβαίωση αυτής της γενικευμένης πεποίθησης, όταν δίδεται από τους «ψιθυριστές», είναι -αν μη τι άλλο- διασκεδαστική.
*Ψιθυριστές αποκαλούντο σε παλαιότερες δεκαετίες οι προπαγανδιστές, που λειτουργούσαν μέσα στο πλήθος, υπερασπίζονταν πολιτικό πρόσωπο ή και ιδεολογία και έστρεφαν τα πυρά τους εναντίον της εκάστοτε αντίπερα… όχθης.
