Του Γιώργου Κ. Στράτου
Ένας πατριώτης με συνείδηση του έθνους στο οποίο ανήκει, ένας πολίτης με στοιχειώδη ενημέρωση και δημοκρατική παιδεία, ένας ευαίσθητος άνθρωπος με αξίες και φιλότιμο, ένας έντιμος εργαζόμενος που βγάζει με ιδρώτα το μεροκάματό του έχει πάρα πολλούς λόγους να αγωνιά και να ανησυχεί για την κατάσταση και την πορεία των πραγμάτων στην πατρίδα μας, εφ’ όλης της ύλης. Την αγωνία του επιτείνει το γεγονός ότι σύμπασα η πολιτική τάξη της χώρας μοιάζει να αρμενίζει αλλού για αλλού, λες και ζει σε άλλον πλανήτη. Οι ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις δεν αναιρούν τη γενική εικόνα παρακμής, ανικανότητας και τοξικής υστεριάζουσας ελαφρότητας.
Το σύστημα καταρρέει με κρότο παντού. Η αναξιοκρατία, η διαφθορά, ο ωχαδερφισμός, το μαύρο χρήμα, η διαπλοκή επελαύνουν ανεμπόδιστα. Η εδαφική μας ακεραιότητα αμφισβητείται επί καθημερινής βάσεως, δεχόμενη ευθείες απειλές. Σκάνδαλα μεγατόνων «σκάνε» με ρυθμό που σε κάνει να αναρωτιέσαι «τι και πού έχει μείνει όρθιο;». Παραλείψεις εγκληματικές, τυφλή οργή στους δρόμους, εγκλήματα μέσα σε οικογένειες και μεταξύ εφήβων κυριαρχούν σαν σε ταινία σε όση ενημέρωση έχει απομείνει. Γιατί ελάχιστοι μιλούν για τα σοβαρά, ακόμη πιο ελάχιστοι τολμούν να αποκαλύψουν τα κρίσιμα που διαδραματίζονται πίσω από τις κουρτίνες.
Αυτοί οι ελάχιστοι αποτελούν μια εξαιρετική μαγιά ελπίδας για τον ερχομό καλύτερων ημερών. Άλλωστε, πάντα στην Ιστορία ήμασταν λίγοι. Είναι άνθρωποι με έργο όπου δραστηριοποιήθηκαν, ανιδιοτελείς που δεν εξαργύρωσαν την προσφορά τους, θεωρώντας την καθήκον και όχι υπηρεσία με αντιπαροχή. Η συγκρότησή τους, η γνώση τους και η αλήθεια που καταθέτουν δίνουν δύναμη στη φωνή τους, ακόμη κι όταν σκοπίμως δεν τους δίνεται κανένα βήμα ευρείας απήχησης και δημοσιότητας. Οι επισημάνσεις τους είναι καίριες.
Άμαθοι για το πώς στήνεται το πολιτικό προσκήνιο, πώς προωθούνται πρόσωπα και επιβάλλονται ατζέντες, μέσω επικοινωνιακών παιχνιδιών, αγωνιούν για τη δημοσιοποίηση των προβληματισμών που θέτουν. Θεωρούν ότι, όπως είναι διαμορφωμένο το πολιτικό σκηνικό, τη μοναδική οδό διείσδυσης σε αυτό αποτελεί η ενεργοποίηση ή η επανενεργοποίηση προβεβλημένων προσώπων. Ως έναν βαθμό, δικαίως. Τους διαφεύγει όμως η αλήθεια δύο παροιμιών: «O λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε μήτε την κεφαλή του» η μία και «Παλιός γάιδαρος, καινούργια περπατησιά δεν κάνει» η άλλη. Και πιο πρακτικά δεν μπορείς να φτιάξεις νέο με παλιά υλικά. Άσε που όταν αναφερόμαστε σε προϋπηρετήσαντες, όσο κοντή μνήμη κι αν έχουμε ως λαός, δεν μας διαφεύγει πως σημασία έχει τι έκαναν όταν κατείχαν την εξουσία ούτε τι έλεγαν πριν ούτε τι λένε μετά.
Οι επισημάνσεις μου αυτές έχουν αφετηρία την ειλικρινή ευχή να ευοδωθούν οι αξιέπαινες και γενναίες καταθέσεις προτάσεων και προβληματισμών περί του πρακτέου, για να βγούμε από τη γενικευμένη κρίση που τρώει τα σωθικά μας. Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να μοιάζουν, παρόλο που είναι η εποχή τους, με «περσινά ξινά σταφύλια»! Προτιμότερο, ας είναι πιο ταπεινά, θα ήταν να προσανατολιστούν προς τα «φρέσκα κουλούρια»!
