Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Ο Σεπτέμβριος άρχισε ως μήνας που αναμενόταν να φέρει καυτές πολιτικές συγκρούσεις, ανάλογες με τις υψηλές φθινοπωρινές θερμοκρασίες. Ωστόσο, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, επικρατεί σχετική νηνεμία, η οποία βέβαια μπορεί να είναι επιφανειακή. Οι πολιτικοί παίκτες φαίνεται πως έχουν υιοθετήσει στάση αναμονής και περιχαράκωσης, καθένας για λογαριασμό του…
Ο κ. Μητσοτάκης προσπαθεί να παίξει «κατενάτσιο», όπως υποδηλώνουν οι τελευταίες κινήσεις του, χωρίς να αντιμετωπίζει παράλληλα κάποια ανησυχητική επίθεση από τους αντιπάλους του εντός και εκτός. Ακόμη και ο Νίκος Ανδρουλάκης, που από τη ΔΕΘ ξεστόμισε το μαγικό «εκλογές τώρα», φάνηκε περισσότερο σαν να το έκανε γιατί έπρεπε, όχι γιατί το ένιωθε. Με μια πολιτική κίνηση που θυμίζει αγγαρεία, δεν τόλμησε να πάει σε μεγαλύτερο ρίσκο, γνωρίζοντας καλά πως κάθε «λάθος βήμα» μπορεί να τον βγάλει από το παιχνίδι. Το μόνο που πέτυχε ήταν να γεμίσει την τάξη του κομματικού πατριωτισμού, μια πολυτέλεια που του αρκεί για τώρα…
Τα παρασκήνια βράζουν, όμως, με ένα βασανιστικό ερώτημα: πότε και πώς θα αποφασίσουν οι παράγοντες που κρατούν τα νήματα να ανακινήσουν το πολιτικό σκηνικό; Η απάντηση μοιάζει να παραπέμπει σε χρονική ανάσα για τον κ. Μητσοτάκη, αρκετή για να ανασυνταχθεί και να οργανώσει την άμυνά του.
Αν ο Σεπτέμβριος τον είχε βρει σε πορεία ουσιαστικής ανάκαμψης και τα «τριαντάρια» των δημοσκοπήσεων ήταν πραγματικά, δεν θα ασχολούνταν με διπλωματικές γέφυρες και ανακωχές που μέχρι πρόσφατα φάνταζαν αδύνατες ακόμα και στον πιο φιλικό διάλογο. Και δεν τολμούσε ούτε να ξεστομίσει κανείς μπροστά του κάτι τέτοιο.
Ο κ. Μητσοτάκης επιδιώκει με κάθε μέσο να κερδίσει χρόνο και η αλήθεια είναι πως του παρέχεται – αν και για διαφορετικούς λόγους από κάθε πλευρά. Προσπαθεί να παρατείνει την παραμονή του στην εξουσία, μεθοδεύοντας διευθετήσεις ώστε να μην αντιμετωπίσει προβλήματα την επόμενη μέρα, ακόμη και αν τελικά δεν κρατήσει κάποιον ρόλο.
Και εδώ αρχίζει το πραγματικό δράμα: όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η κοινωνία δεν κάνει απλώς νερά, αλλά σαπίζει σταθερά. Κάπου εκεί, μακριά από τις διαπραγματεύσεις και τους διαδρόμους της εξουσίας, οι πολίτες, με την απόγνωση και την αηδία να χτυπάνε κόκκινο, αναζητούν άλλες -είτε καλύτερες είτε χειρότερες- διεξόδους. Το φαινόμενο με την αοιδό Άννα Βίσση και τις δεκάδες χιλιάδες κόσμου να ξεροσταλιάζουν από νωρίς το μεσημέρι επί διήμερο για να μπουν στο Καλλιμάρμαρο, είναι χρήσιμο για έναν τέτοιο προβληματισμό.
Η κοινωνία, αν δεν έχει περάσει ήδη, βρίσκεται κοντά στο σημείο βρασμού. Και όσο ο κ. Μητσοτάκης δεν παίρνει τις πρωτοβουλίες για να ανοίξουν οι απαραίτητες βαλβίδες εκτόνωσης, απλώς στρουθοκαμηλίζει. Όσο πασχίζει (για πόσο ακόμη;) να παραμείνει «γαντζωμένος» στην καρέκλα, το κλίμα θα βαραίνει επικίνδυνα και η συλλογική δεξαμενή αργά ή γρήγορα θα εκραγεί, συμπαρασύροντας και όσους επιλέγοντας τις ισορροπίες τον αφήνουν -εκούσια ή ακούσια- να μεθοδεύει τώρα το δικό του «κατενάτσιο».
