Ο εφιάλτης των «μάγων» της πολιτικής επικοινωνίας που έχει στη δούλεψή του ο Ντόναλντ Τραμπ έγινε πραγματικότητα με το που το αφεντικό πάτησε το πόδι του στο βήμα της 80ής Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη. Χάλασε το autocue… Διαμαρτυρήθηκε και το άψυχο μηχάνημα για όσα τερατώδη επέπρωτο να ακουστούν. Σαν να κατέβηκε σε απεργία ο ηλεκτρονικός υποβολέας, η οθόνη πάνω στην οποία διαβάζει ο ομιλητής το κείμενό του.
Ο Αμερικανός πρόεδρος δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Μάταια οι συνεργάτες του προσπαθούν να τον εγκλωβίσουν στον γραπτό λόγο, χρόνια τώρα, τουλάχιστον από τον Ιούνιο του 2015, όταν αποφάσισε να διεκδικήσει το προεδρικό χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.
Αυτή τη φορά όμως άλλαξε πίστα, απογειώθηκε από την πραγματικότητα και προσγειώθηκε ναρκισσιστικά στο σύμπαν της «χρυσής εποχής» την οποία δήθεν βιώνει η Αμερική επί των ημερών της δεύτερης θητείας του.
Αχαλίνωτος, αλλάζοντας νοερώς κοστούμια μπροστά σε παγκόσμιο ακροατήριο, ο Τραμπ περνούσε από τον ρόλο του προφήτη σε εκείνον του τιμωρού α λα Marvel comics. Γινόταν πότε αγωνιστής της ειρήνης και πότε φιλοπόλεμο γεράκι. Κατακεραύνωνε τον ΟΗΕ ως άχρηστο. Προειδοποιούσε τους Ευρωπαίους να πατάξουν τους μετανάστες και να εγκαταλείψουν την πράσινη ενέργεια αν δεν θέλουν να πάνε κατά διαόλου. Πρότεινε στον πλανήτη να αγοράζει μόνο αμερικανικό πετρέλαιο και γκάζι αν θέλει να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, γιατί έτσι θα πνιγεί από οικονομική ασφυξία η Ρωσία του Πούτιν.
Οσο για το δράμα των δραμάτων των αρχών του 21ου αιώνα, τη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το Ισραήλ, ο Τραμπ δε βρήκε ούτε λέξη για την ανθρωπιστική καταστροφή στη Λωρίδα της Γάζας.
Ολο το «America first» σε συσκευασία μιας ώρας. Στην πραγματικότητα ήταν το παραλήρημα ενός κατά φαντασίαν πλανητάρχη. Απέναντί του έχει τους λαούς, τα κινήματα εντός και εκτός Ηνωμένων Πολιτειών, τον παλιό καλό Ορθό Λόγο, όση δημοσιογραφία και όση πανεπιστημιακή κοινότητα αντιστέκεται, τα κλειδιά της Τέχνης, τους καταπονημένους θεσμούς.
Στον υπό βασανιστική διαμόρφωση πολυπολικό κόσμο έχει και τέσσερις-πέντε πυρηνικούς καουμπόηδες, τον Σι, τον Πούτιν, τον Μόντι και τον Κιμ. Αλλά τέτοιο γουέστερν καλύτερα να μας λείπει.
