Από τον Lemmy
Ο Αλέξης Τσίπρας εκτιμώντας πως έχει μια ευκαιρία να ξαναφτιάξει την πολιτική του καριέρα, αποφάσισε να διδάξει στο Χάρβαρντ, να ξορκίσει πλέον τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ του οποίου ηγήθηκε ως πρωθυπουργός και να εμφανιστεί τώρα ως φιλελεύθερος σοσιαλδημοκράτης πλέον, ελπίζοντας πως επειδή οι Έλληνες ξεχνάνε, θα καταφέρει και πάλι να τους κοροϊδέψει, για άλλη μια φορά.
Παρουσίασε λοιπόν αυτό το νέο φιλελεύθερο αριστερό του προφίλ με 9 άξονες, με ορίζοντα πενταετίας. Έκανε λόγο, με σεμνό τρόπο, για ένα μεγάλο αναπτυξιακό «σοκ» που χρειάζεται η χώρα, «εφάμιλλο των αντίστοιχων της περιόδου Τρικούπη και Βενιζέλου. Διαφορετικά η χώρα, θα χάσει οριστικά το τρένο της σύγκλισης και θα βρεθεί εκ νέου σε συνθήκες υπαρξιακής κρίσης»!
Οι εννέα βασικοί άξονες του εθνικού σχεδίου ανάταξης Τσίπρα, είναι οι εξής:
1. Ισχυρό και δίκαιο κράτος
Ο ορισμός της γενικολογίας. Προφανώς ο όρος ισχυρό κράτος περιλαμβάνει επιστροφή του κράτους στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, στην υγεία και την παιδεία, που οπωσδήποτε έχουν παραδοθεί σχεδόν ολοκληρωτικά στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Αλλά δεν μας εξηγεί σαφώς τι σκοπεύει ακριβώς να κάνει για να ισχυροποιήσει το κράτος, καθώς πολλά από αυτά που υπονοεί δεν γίνονται δεκτά από την Κομισιόν.
Για το δίκαιο κράτος δεν έχουμε καμία ένδειξη, προφανώς εννοεί την κατάργηση των πάσης φύσεως διακρίσεων, των προνομίων, το καθεστώς του ακαταδίωκτου, τον νόμο περί ευθύνης υπουργών κλπ. Αλλά δεν αναφέρει τίποτα συγκεκριμένα.
2. Αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου
Ο ορισμός της ασυνάρτητης ευχής. «Κι εγώ αγαπούσα μία 19 χρόνια, αλλά δεν με ήθελε», που λέει και ο Γκιωνάκης στα Κίτρινα Γάντια. Πώς θα κάνεις αλλαγή του παραγωγικού σου μοντέλου, μέσα στην Ευρωζώνη; Τη ρώτησες;
Εξάλλου το παραγωγικό μοντέλο έχει ήδη αλλάξει δραστικά. Με την πράσινη ανάπτυξη, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειες, τα φωτοβολταϊκά και τις ανεμογεννήτριες που έχουν κατακλύσει τον θεσσαλικό κάμπο και τα βουνά.
Άλλαξε δηλαδή το παραγωγικό μοντέλο και η αγροτική παραγωγή έχει πέσει, όπως και η κτηνοτροφία και η αλιεία, με αποτέλεσμα να αυξηθούν θεαματικά οι εισαγωγές σε βάρος των εξαγωγών. Η βιομηχανική παραγωγή είναι σε ιστορικά χαμηλά, όπως και η ελληνική βιοτεχνία που σχεδόν εξαφανίζεται.
Οπότε, το να μιλάς για αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου εντός της ΕΕ προφανώς κοροϊδεύεις τον κόσμο.
3. Στήριξη της εργασίας
Εδώ προφανώς εννοεί την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων. Πλην όμως ξεχνάει πως ήταν ο ίδιος που έπληξε πρώτος την εργασία, με τα νομοσχέδια Αχτσιόγλου, που απαγόρευαν μέχρι και τις απεργίες!
4. Ανθεκτικότητα και ενεργειακή ασφάλεια
Εδώ εννοεί την επαναφορά του κράτους στον χώρο της ενέργειας. Δηλαδή την παραγωγή λιγνίτη και το πλειοψηφικό πακέτο του δημοσίου. Και αυτό όμως συγκρούεται με το ευρωπαϊκό καθεστώς ανταγωνισμού. Απαγορεύεται δηλαδή να έχει το δημόσιο πλειοψηφικά πακέτα. Για να το κάνει αυτό απαιτείται σύγκρουση με την Κομισιόν. Δεν άκουσα να λέει κάτι τέτοιο.
5. Δημογραφική ανθεκτικότητα
Ομοίως με το σημείο 2. Ευχή.
6. Μείωση ιδιωτικού χρέους
Αφού ο ίδιος το παρέδωσε στα ανεξέλεγκτα και άγνωστα funds της Ιρλανδίας, τώρα θέλει να το μειώσει. Το μείωσε όμως, ήδη, δραστικά η γραμματέας διαχείρισης ιδιωτικού χρέους, κα Αλαμπάση του κ. Χατζηδάκη.
7. Τεχνολογική αναβάθμιση και ψηφιακή αυτονομία
Ομοίως με τα σημεία 2 και 5. Ευχές όταν πέφτουν τα αστέρια τη νύχτα. Εξάλλου το ψηφιακό κράτος είναι το σήμα κατατεθέν του Κυριάκου. Τι να προσθέσει ο Τσίπρας επ΄ αυτού;
8. Αναδιανομή και εθνικό ταμείο σύγκλισης
Εδώ εννοεί καθαρά αύξηση φορολογίας, διότι έτσι κυρίως κάνεις αναδιανομή εισοδήματος. Το εθνικό ταμείο σύγκλισης είναι κάτι το νεφελώδες. Και η Ευρώπη είχε τέτοιο ταμείο, αλλά τελείωσε. Ο Τσίπρας από ταμείο γνωρίζει πολύ καλά μόνον το Υπερταμείο, στο οποίο πούλησε όλη τη δημόσια περιουσία για έναν αιώνα. Ίσως να εννοεί κάτι παρόμοιο.
9. Εθνική ασφάλεια
Εδώ έχουμε τον νόμο Παρασκευόπουλου, που μάλλον θέλει να αλλάξει. Και να απελευθερώνει λιγότερους θανατοποινίτες. Ίσως θέλει να ξαναδουλέψει και η ΕΒΟ. Αλλά δεν βλέπω τον τρόπο. Δεν υπάρχουν πόροι δηλαδή.
Και τα 9 αυτά σημεία λοιπόν είναι γενικόλογα, ουσιαστικά συνιστούν όχι πρόγραμμα, αλλά ευχές. Και μεταξύ τους είναι, μερικά από αυτά, αντιφατικά. Όπως το να κάνεις αναδιανομή, δηλαδή αύξηση της φορολογίας, ταυτόχρονα με επενδύσεις και ανάπτυξη.
Είχε ο λόγος του την κλασική αερολογία του σοσιαλδημοκράτη, την οποία πάντα κορόιδευαν οι κομμουνιστές του ΚΚΕ, τότε, στη δεκαετία του 70, με την κατάχρηση του επιθέτου «Νέος». Προχθές μπουμπούνισε αρκετά τέτοια «Νέα», που θύμιζαν Κύρκο: «Νέα εθνική πυξίδα», «νέο πατριωτισμό», «νέο παραγωγικό μοντέλο».
Αυτός ο πολιτικός λόγος, σε μια Ευρώπη σήμερα που στρέφεται με ταχύτητα προς την αμφισβήτηση της Κομισιόν και την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας έναντι της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, δεν έχει καμία απολύτως προοπτική (πρώτο κόμμα η Λεπέν στη Γαλλία, το AfD στη Γερμανία, ο Φάρατζ στη Βρετανία, η Μελόνι στην Ιταλία, ο Όρμπαν στην Ουγγαρία, ο Φίτσο στη Σλοβακία, Αυστρία, Ολλανδία κα).
Ο Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές το 2015 ως δήθεν λαϊκό, αντιευρωπαϊκό κόμμα και πρόγραμμα, εξαπατώντας τους ψηφοφόρους, καθώς είχε ήδη συμφωνήσει με τους δανειστές. Ως φιλελεύθερος σοσιαλδημοκράτης σήμερα δεν πρόκειται ποτέ να περάσει το 15%. Αλλά για να το πιάσει και αυτό το ποσοστό θα πρέπει πρώτα να διαλύσει τα υπάρχοντα κόμματα που προέρχονται από τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ: Σύριζα Φάμελλου, Νέα Αριστερά, Κίνημα Δημοκρατίας. Και τα τρία αυτά μαζεύουν αυτή τη στιγμή γύρω στο 10-15%. Πώς θα τα διαλύσει; Δεν είναι καθόλου δεδομένο, διότι κανείς απ΄ αυτούς δεν έχει όρεξη να ξαναμπεί κάτω από την ηγεσία ενός κλασικού οπορτουνιστή.
Το πιθανότερο ενδεχόμενο λοιπόν -και παρά τη στήριξη που λαμβάνει από μερίδα των ολιγαρχών- εάν παρουσιάσει ένα τέτοιο κόμμα, θα είναι να προσθέσει άλλο ένα γκρουπούσκουλο της φιλελεύθερης αριστεράς, που ουσιαστικά είναι η άλλη όψη του νομίσματος του διεθνούς νεοφιλελευθερισμού, ένα πολιτικό δεκανίκι της Κομισιόν, η οποία αυτή τη στιγμή πνέει τα λοίσθια αναμένοντας την πτώση του Μακρόν και την προεδρία της Μαρίν Λεπέν.
