Ο «οργανωτής» και των δύο είναι η ακραία, εξτρεμιστική και ασυνάρτητη πολιτική που ασκούν οι κυρίαρχες δυνάμεις στη «συλλογική Δύση» (ΗΠΑ, Ισραήλ, Ε.Ε.), που δεν αφήνει κανένα περιθώριο συμβιβασμού και απειλεί περίπου με εξαφάνιση όποιον λαό ή κράτος ανθίσταται (ή ακόμα και υποτάσσεται, όπως στη δική μας, την ελληνική περίπτωση, εξαιτίας ιδίως της απερίγραπτης «ηγεσίας», της «πλάκας» και της ληστείας, που διαθέτουμε).
Η ανθρωπότητα λέει «Όχι στη γενοκτονία, τον σιωνισμό και τον φασισμό»
Η μία εξέγερση είναι η παγκόσμια εξέγερση των λαών κατά της γενοκτονίας των Παλαιστινίων δηλαδή κατά της αναβίωσης των μεθόδων και των ιδεολογιών του φασισμού και του ναζισμού στην Παλαιστίνη και την «ευρεία Μέση Ανατολή» από το ίδιο το εβραϊκό κράτος και την αποδοχή της από τη «διεθνή κοινότητα», δηλαδή την κατάργηση του ανθρωπισμού και του διεθνούς δικαίου. Οι λαοί νιώθουν πολύ καλύτερα από τις κυβερνήσεις τους, πολλές από τις οποίες ελέγχονται άμεσα από πανίσχυρα λόμπι, ότι, αν επιτραπεί στο Ισραήλ να εξοντώσει ή να εκτοπίσει εκατομμύρια Παλαιστινίων και να επαναλάβει στον Λίβανο και το Ιράν ότι συνέβη και συμβαίνει ήδη στη Συρία, τότε θα πληγούν τα ίδια τα ηθικά θεμέλια του πολιτισμού μας, αν δεν τεθεί σε κίνδυνο η ίδια η επιβίωση του ανθρώπινου γένους.
Αντιλαμβάνονται επίσης, όλο και περισσότερο, ότι η δυνατότητα του Ισραήλ να πραγματοποιεί τη γενοκτονία είναι άμεσα εξαρτημένη από τη δυνατότητα του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου να επιβάλλει σε μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας τον ανερχόμενο ολοκληρωτισμό του. Με άλλα λόγια δεν μιλάμε απλά για το μέλλον των Παλαιστίνιων. Μιλάμε για το τι θα συμβεί στους τους Έλληνες, τους Αυστραλούς, τους Γάλλους, τους Λατινοαμερικανούς, τους Καναδούς, τους Τούρκους κλπ. Αν ο Νετανιάχου καταφέρει να κάνει ουσιαστικά αποδεκτή μια τέτοια γενοκτονία από την ανθρωπότητα, τι μέλλον έχει, ή μπορεί να έχει η ανθρωπότητα;
Γι’ αυτό τον λόγο η σημασία όσων συμβαίνουν στην Παλαιστίνη μπορεί να συγκριθεί με αυτή όσων συνέβησαν στον Γολγοθά και το Στάλινγκραντ
και γι’ αυτό τον λόγο βλέπουμε ένα πρωτοφανές κύμα συνεχών διαδηλώσεων υπέρ των Παλαιστινίων και κατά του σιωνιστικού Ισραήλ σε όλες τις ηπείρους, συγκρίσιμο μόνο με τα κινήματα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ και την παγκόσμια εξέγερση της νεολαίας το 1968.
Η εξέγερση των κρατών
Η δεύτερη εξέγερση είναι μια εξέγερση κρατών μάλλον παρά λαών κατά μιας όλο και πιο επιθετικής «συλλογικής Δύσης», που, υπό την ηγεσία του παγκόσμιου χρήματος, των ΗΠΑ και του Ισραήλ, επιχειρεί να ασκήσει ένα όλο και πιο σκληρό οικονομικό, γεωπολιτικό και στρατιωτικό μπούλινγκ σε όλα τα υπόλοιπα κράτη του πλανήτη, σε μια απέλπιδα, τυχοδιωκτική, επικίνδυνη και αρκετά ασυνάρτητη προσπάθεια να διατηρήσει πάση θυσία την παγκόσμια κυριαρχία.
Η ιστορία αυτή ξεκίνησε ήδη με την άρνηση της πλειοψηφίας των κρατών εκτός Δύσης να συμπορευθούν με τη Δύση στον πόλεμο κατά της Ρωσίας. Δεν το έπραξαν γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι η δυτική πολιτική έκανε ό,τι μπορούσε για να προκαλέσει τη σύγκρουση της Ουκρανίας με τη Μόσχα. Αλλά επίσης και κυρίως γιατί αντελήφθησαν ότι μια τυχόν επικράτηση του ΝΑΤΟ επί μιας τόσο ισχυρής στρατιωτικά χώρας όπως η Ρωσία, θα σήμαινε από τη μία συνέχιση του πολέμου με την Κίνα, αφετέρου θα συνιστούσε ένα τεράστιο βήμα προς την ολοκλήρωση μιας πλανητικής δικτατορίας της Δύσης που δεν θα άφηνε περιθώρια έστω και ελάχιστα ανεξάρτητης πολιτικής σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου.
Επρόκειτο όμως ακόμα -με την εξαίρεση της Βόρειας Κορέας και του Ιράν που συνέδραμαν εξοπλιστικά τη Ρωσία- για μια αμυντική κυρίως πολιτική.
Προς ένα παγκόσμιο «Άξονα της Αντίστασης»;
Όμως ο πόλεμος Ισραήλ και ΗΠΑ κατά του Ιράν και, ιδίως, η επιθετική όσο και ασυνάρτητη εμπορική πολιτική του Τραμπ προκαλεί ήδη πολύ πιο επιθετική διάθεση στις χώρες του παγκόσμιου Νότου, που τείνουν στην προσπάθεια διαμόρφωσης ενός είδους παγκόσμιου «Άξονα της Αντίστασης». Συνειδητοποιούν ότι το διακύβευμα δεν είναι απλά οικονομικό αλλά η ίδια η κυριαρχία τους. Και νιώθουν, όλο και περισσότερο την ανάγκη να συνεργασθούν μεταξύ τους κατά της πίεσης που δέχονται από τον Τραμπ.
Στον καθεαυτό στρατιωτικό τομέα, ήδη σημειώνεται ποιοτική αύξηση της στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ Ρωσίας, Κίνας, Ιράν και Βόρειας Κορέας, σε διαρκές «αμυντικό φλερτ» με το Πακιστάν. Στον οικονομικό τομέα οι δασμοί Τραμπ στην Ινδία απειλούν τώρα τη στρατηγική συμμαχία Τραμπ και Μόντι, παρόλο που και οι δύο ανήκουν στη «φασίζουσα» σφαίρα επιρροής του Νετανιάχου.
Ο Ινδός πρωθυπουργός αρνήθηκε να απαντήσει σε τέσσερις προσπάθειες του Αμερικανού προέδρου να του τηλεφωνήσει. Ο πρωτεργάτης της αντι-ινδικής εμπορικής πολιτικής του Τραμπ δεν είναι άλλος από τον σφόδρα αντικινέζο σύμβουλο του Αμερικανού προέδρου κ. Ναβάρο, που πολλοί εκτιμούν ότι θα μπορούσε με τις συμβουλές που δίνει να προκαλέσει πολεμική αναμέτρηση τη; Ουάσιγκτον με το Πεκίνο.
Δεν γνωρίζουμε αν θα συμβεί αυτό, αλλά ο κ. Ναβάρο και ο Πρόεδρός του μοιάζουν έτοιμοι να καταφέρουν το μέχρι πρότινος αδιανόητο. Αφού η Αμερική κατάφερε, με την πολιτική της στο Ουκρανικό, να προσεγγίσουν Ρωσία και Κίνα, τώρα κινδυνεύει να προκαλέσει προσέγγιση δύο ιστορικών αντιπάλων, της Ινδίας και της Κίνας, αν όχι την πραγματοποίηση του «οράματος» Πριμακόφ για μια στρατηγική τριάδα Πεκίνο-Μόσχα-Νέο Δελχί!
Ο κ. Μόντι βρίσκεται τώρα στην Τιαντζίν, όπου θα καθίσει τέσσερις μέρες και θα φωτογραφηθεί μαζί με τον Σι, αλλά και τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν. Αυτά δεν συμβαίνουν γιατί οι δυτικοί ηγέτες χάζεψαν. Το αντίστροφο συνέβη. «Χάζεψαν», ακριβέστερα ο δυτικός καπιταλισμός καταφεύγει σε «χαζούς», όλο και πιο διαταραγμένους πολιτικούς ηγέτες ακριβώς γιατί αδυνατεί να βρει ορθολογική λύση στο όλο και οξύτερο πρόβλημα της βαθειάς συστημικής του κρίσης και της ανάγκης διαιώνισης της παγκόσμιας κυριαρχίας του.
Αντιδρά και η Λατινική Αμερική
«Πρέπει να ενωθούμε και να πάρουμε καθαρή θέση κατά της μονομέρειας (unilateralism) και του προστατευτισμού» είπε ο Κινέζος πρόεδρος Σι σ’ ένα πρόσφατο τηλεφώνημά του με τον πρόεδρο της Βραζιλίας Λούλα, που είδε τις ΗΠΑ να επιβάλουν 50% δασμούς στα προϊόντα της χώρας του, για να επιτύχουν να μην διωχθεί ο ακροδεξιός, «υπερσιωνιστής» και «καραγκιόζης» πρώην πρόεδρος της χώρας, Ζαΐρ Μπολσονάρου. Την ίδια στιγμή, ο Τραμπ απειλεί τον άλλο «γίγαντα» της Λατινικής Αμερικής, το Μεξικό, με δασμούς 30%.
Όλα αυτά αναγκάζουν τους ηγέτες αυτών των κρατών να αρχίσουν να σκέφτονται μήπως, αντί να προσπαθούν να τα βρουν με τις ΗΠΑ και τον όχι εντελώς καλά Πρόεδρό τους, κι αντί να βλέπουν την Ουάσιγκτον να τους «καθαρίζει» τον ένα μετά τον άλλο, να αντιτάξουν στην Αμερική μια οργανωμένη, συνεκτική και συλλογική αντίδραση. Στο κάτω-κάτω της γραφής μόνο οι BRICS, η εναλλακτική προς τους G7 συμμαχία, έχει 4.5 δισεκατομμύρια κατοίκους, πάνω από το 55% του παγκόσμιου πληθυσμού και 37.3% του παγκόσμιου ΑΕΠ μετρούμενου σε ισοδύναμη αγοραστική αξία.
Έως πρόσφατα ο Λούλα αντιδρούσε στο να αποκτήσουν οι BRICS ρητά αντιδυτικό προσανατολισμό και σκεπτικιστής ως προς τη σκοπιμότητα αντικατάστασης του δολαρίου. Ήδη όμως, υπό την αμερικανική πίεση η σκέψη του εξελίσσεται. «Η Βραζιλία δεν μπορεί να εξαρτάται από το δολάριο και η ομάδα των BRICS είναι ανάγκη να δοκιμάσει αν μπορεί να έχει ένα νόμισμα για εμπόριο», δήλωσε πρόσφατα ο Λούλα, που επιχειρεί τώρα να συνάψει συμμαχία και με το Μεξικό.
Είναι πολύ νωρίς για να γίνουν ασφαλείς προβλέψεις για το που μπορούν να οδηγήσουν οι δύο αυτές παγκόσμιες «εξεγέρσεις», αντανακλούν όμως και επιταχύνουν έναν ποιοτικό βαθμό ωρίμανσης της παγκόσμιας συνείδησης. Είμαστε ακόμα μακριά από το να μπορούμε να περιγράψουμε ένα ρεαλιστικό σχέδιο μιας δημοκρατικής «νέας παγκόσμιας τάξης» και, πολύ περισσότερο, ενός «νέου πολιτισμού» που χρειαζόμαστε, είναι όμως ήδη σαφές ότι η υπάρχουσα νεοφιλελεύθερη και δυτικοκρατούμενη τάξη δεν είναι βιώσιμη. Γι’ αυτό άλλωστε προσφεύγει όλο και πιο πολύ στον αυταρχισμό, ακόμα και τον φασισμό και τον πόλεμο.
Είναι λυπηρό ότι δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου σήμερα μια άξια λόγου δυτική Αριστερά, που θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο γέφυρας ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα του Βορρά και της Δύσης και τα ξεσηκωμένα έθνη και λαούς της Ανατολής και του Νότου, και να είναι φορέας ταυτόχρονα ενός νέου κοινωνικού, διεθνούς, πολιτιστικού οράματος που τόσο απελπιστικά έχει ανάγκη σήμερα ανθρωπότητα.
