Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Δύσκολο να υπάρχει άνδρας που έχει στρατευτεί και που έχει παρελάσει έστω 1-2 φορές και ο οποίος δεν αισθάνεται ένα δέος μπροστά στα πλάνα που καταφθάνουν από τη μεγάλη κινεζική παρέλαση της 3ης Σεπτεμβρίου (δυστυχώς για την πασοκάρα, έχουν και άλλοι επετείους εκείνη τη μέρα και… χαλούν το μονοπώλιο).
Σχηματισμοί πολλών στρατιωτών με άψογη στοίχιση, συγχρονισμός που θα τον ζήλευαν αυτόματοι μηχανισμοί τελευταίας τεχνολογίας, και μαζί βέβαια η υποδειγματική τηλεοπτική κάλυψη του γεγονότος. Φυσικά, θα αναρωτηθεί κανείς αν όλοι αυτοί οι παρελαύνοντες είναι ταυτόχρονα και αξιόμαχοι ή αν το ταλέντο τους εξαντλείται στην αριστοτεχνική παρουσίαση όπλου συνοδεία κραυγών. Η απάντηση είναι πως κανείς δεν ξέρει, διότι δεν κλήθηκαν ακόμη να πολεμήσουν. Παραμένει πάντως ένα σημαντικότερο ερώτημα: Θαυμάζουμε όντως την Κίνα;
Παρά όσα «κράζουμε» στην Κίνα, ναι, σε έναν βαθμό μάς παρασέρνει και μας ασκεί μια γοητεία. Μπορεί να μας συστήθηκε ως ένα κράτος Big Brother, ιδίως επί κορονοϊού, μπορεί να μας σοκάρουν κάποιες εικόνες κοινωνικής αναλγησίας, η οποία εκφράζεται ενίοτε από όλα τα στρώματα του πληθυσμού της, μπορεί να έχουν καθηλωθεί στη μνήμη της κοινής γνώμης μόνο τα σεσουάρ και τα σίδερα ρούχων Made in China που εκρήγνυντο στα χέρια ανυποψίαστων νοικοκυρών… Αλλά πλέον είναι γνωστό τοις πάσι ότι οι Κινέζοι ρούφηξαν την τεχνογνωσία των αφελών δυτικών και αναπτύσσουν πια και δική τους, αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία των επί δεκαετίες αφεντικών του κόσμου (ας είμαστε ειλικρινείς, αρέσουν σε όλους τους Ελληνες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, αυτού του τύπου οι «τσαμπουκάδες») και, τέλος πάντων, δείχνουν τα οφέλη της σιδηράς πειθαρχίας (αν και σκληρά επιβεβλημένης) σε εμάς που -όπως μας έλεγαν στο σχολείο- διαλέξαμε περισσότερο, μεταξύ των προγόνων μας, τη ραθυμία των Αθηναίων παρά την εγρήγορση των Σπαρτιατών (sic). Στην πραγματικότητα, ούτε οι Αθηναίοι ήταν ράθυμοι (αλλιώς δεν θα υπήρχε θρίαμβος στον Μαραθώνα) ούτε οι Σπαρτιάτες ήταν οι εχθροί των διασκεδάσεων… κοσμοκαλόγεροι του γυμναστηρίου!
Με αποκορύφωμα, λοιπόν, αυτές τις αρχαιοδιφικές ανακρίβειες, τις οποίες έχουμε αναγάγει σε στοιχείο της ταυτότητάς μας, ερχόμαστε στο διά ταύτα: Αναζητείται σύγχρονη ταυτότητα, αναζητείται ξανά χαρακτήρας με αυτοκρατορικό βεληνεκές που να γοητεύσει τον υπόλοιπο πλανήτη κι ας μην τα έχει και όλα του τέλεια…
