Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Δεν υπήρξε ίχνος έκπληξης στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου του Κ. Μητσοτάκη, στη ΔΕΘ. Πώς να υπάρξει, άλλωστε; Από την ομιλία του το Σάββατο ήταν φανερό ότι ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη για να διαφημίσει την εικόνα του εαυτού του, όχι να συνομιλήσει με την κοινωνία. Εντελώς προβλέψιμος, απολύτως εντός της δικής του κατασκευασμένης πραγματικότητας, εκεί όπου η Ελλάδα «προχωρά», «εκσυγχρονίζεται», «μεταρρυθμίζεται» – κι ας καταρρέει παντού γύρω του…
Κι αφού ολοκληρώθηκε η οικονομική εξαθλίωση του πιο αδύναμου και ευάλωτου κομματιού της κοινωνίας, έρχεται τώρα το τελικό στάδιο: η ηθική και θεσμική εξαχρείωση, με σφραγίδα «επιτελικού κράτους». Ενός κράτους που κρύβει κάτω από το χαλί σκάνδαλα, υποκλοπές, νεποτισμό, συγκάλυψη και ατιμωρησία. Και που δεν ντρέπεται καν…
Ο κ. Μητσοτάκης πιστεύει ότι η κοινωνία ξεχνά. Ότι η ψήφος αγοράζεται – αν όχι με επιδόματα και εξαγγελίες, τότε με φοβικά διλήμματα και εχθροπαθείς αφηγήσεις. Θεωρεί ότι θα «τσιμπήσει» ο «λογικός» ψηφοφόρος. Αυτός που θα «ανταμείψει τη σοβαρότητα» και θα «παραβλέψει τα λάθη». Μόνο που τα «λάθη» δεν είναι πια λάθη – είναι συνειδητές επιλογές.
«Σου έκοψα φόρο, ξέχνα τις παρακολουθήσεις». «Σου έδωσα έκπτωση – μη μιλάς για τα Τέμπη». «Σου χάρισα 250 ευρώ – αγνόησε τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τα άλλα σκάνδαλα». Αυτό το ανήθικο deal πρότεινε επί 2,5 ώρες από το Βελλίδειο. Αλλά εδώ πια δεν είναι θέμα ύψους των παροχών. Η συζήτηση θα περιστραφεί γύρω από το αν έδωσε λιγότερα ή περισσότερα – αλλά μήπως αυτό είναι μια παγίδα που βολεύει περισσότερο τον κ. Μητσοτάκη;
Ο κ. Μητσοτάκης παίζει τα ρέστα του για να μείνει στην εξουσία μέχρι την τελευταία μέρα – όχι για να κυβερνήσει, αλλά για να προστατευθεί από την τιμωρία που τον περιμένει. Θέλει να του επιτρέψουμε να ανταλλάξει την ψήφο μας με την αμνησία μας. Η Ελλάδα, όμως, χρειάζεται πριν απ’ όλα ανάκτηση αξιοπρέπειας και η κοινωνία αποκατάσταση εμπιστοσύνης και δικαιοσύνη, με πράξεις – όχι λόγια.
Δεν θα είναι, επίσης, έκπληξη αν οι επόμενες συστημικές δημοσκοπήσεις καταγράψουν -ως διά μαγείας- αυξημένα ποσοστά για τη Ν.Δ., στο πλαίσιο ενός αφηγήματος «φθινοπωρινής ανάκαμψης». Η ΔΕΘ, βλέπετε, είναι βολικό σημείο εκκίνησης για κάθε επικοινωνιακή καμπάνια που θέλει να δείξει επανεκκίνηση, σταθερότητα, νέο ξεκίνημα – αλλά με ξύλινα πόδια…
Τεχνηέντως, θέλησε να περάσει και την εικόνα ότι τα συμφέροντα είναι αυτά που τον πολεμούν και θέλουν να τον ρίξουν. Μόνο που, κι έτσι, το να εμφανίζεται ως «θύμα» ενός τέτοιου πολέμου είναι επιεικώς προσβλητικό για τη νοημοσύνη μας. Ειδικά ο κ. Μητσοτάκης, που σφιχταγκαλιασμένος επί χρόνια με τα ισχυρά συμφέροντα είχε τον ρόλο θύτη σε αυτό το παίγνιο…
Αφήστε που όλο αυτό πάει να επαναληφθεί ως φάρσα. Κι άλλες κυβερνήσεις στο παρελθόν είχαν απέναντί τους τα συμφέροντα, αλλά κέρδιζαν χάρη στη στήριξη της κοινωνίας. Κι ο κ. Μητσοτάκης έχει απολέσει τις κοινωνικές συμμαχίες που διέθετε έως το 2023. Η σχέση εμπιστοσύνης και η ελπίδα έχουν χαθεί…
Γι’ αυτό και -σβήνοντας οι προβολείς- η επίκληση του ένδοξου εκλογικού παρελθόντος θα μοιάζει με παρηγοριά στο διαλυμένο ηθικό του «γαλάζιου» στρατεύματος…
