Του Κωνσταντίνου Σχοινά
H 23χρονη Ουκρανίδα πρόσφυγας κατασφάχτηκε και πέθανε μαρτυρικά στο μετρό της Νέας Υόρκης διά χειρός ενός ψυχικά διαταραγμένου Αφροαμερικανού που είχε συλληφθεί στο παρελθόν 14 φορές.
Παρότι η είδηση καταπνίγηκε επιμελώς ώστε να μην πάρει δημοσιότητα, υπάρχουν ακόμα κάποιοι… πρόθυμοι να στηλιτεύσουν τις γενικεύσεις στις οποίες προβαίνει ο σοκαρισμένος από το περιστατικό (και τη διαχείριση του περιστατικού) κόσμος.
Η Αμερική, λέει, έχει μακρά παράδοση στη βία, δεν βλέπουμε τίποτε πρωτότυπο, ωστόσο η δολοφονία αυτή πυροδότησε τα αντανακλαστικά κάθε ηλίθιου να μιλάει για «πολυπολιτισμικότητα», ενώ ο δράστης ήταν Αμερικανός!
Για να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα: Ο κόσμος στην Ελλάδα καταρχάς ξέρει ότι προέχουν τα εγχώρια προβλήματα (της οικονομίας, της εργασίας κ.τ.λ.) και κάνουν λάθος όσοι βλέπουν τον κόσμο να φανατίζεται με… φυλετικά ζητήματα, δοθείσης της παραμικρής αφορμής. Ο κόσμος δεν κάνει το λάθος να βγάζει ακλόνητα συμπεράσματα γύρω από το ποια φυλή έχει περισσότερη «έμφυτη» έφεση στην εγκληματικότητα, ούτε κάθεται να ταυτίζει τις κοινωνικές συνθήκες των ΗΠΑ με αυτές της Ελλάδας. Ο κόσμος κάνει έναν απολύτως εύλογο παραλληλισμό της εικόνας του νεοϋρκέζικου, αιματοβαμμένου βαγονιού με εικόνες που του είναι οικείες από τη ζωή στις ελληνικές μεγαλουπόλεις. Ένα τσούρμο από άγνωστης ταυτότητας, μέχρι πρότινος πολίτες τρίτων χωρών, τύπους, μεταξύ των οποίων κυκλοφορούν εξίσου ήσυχοι μεροκαματιάρηδες και αντεροβγάλτες και ο Έλληνας πολίτης να έχει να παίξει με τις πιθανότητες! Το πιο σημαντικό (ο κόσμος το ‘χει τούμπανο και η ελίτ κρυφό καμάρι) είναι ότι οι… ευαίσθητες αυτές κοινωνικές ομάδες είναι προαποφασισμένο να πέφτουν μονίμως στα μαλακά, είτε παραβιάσουν τον νόμο μια φορά είτε δεκατέσσερις φορές. Αυτό είναι ατζέντα. Ξεκίνησε από τις ΗΠΑ (των Δημοκρατικών πρωτίστως), διέσχισε τον Ατλαντικό και μπαστακώθηκε κι εδώ. Φαντάζομαι όσοι μιλούν για παράδοση βίας στις ΗΠΑ δεν έχουν σκοπό να μας καλλιεργήσουν και καμιά νεόκοπη, αμερικανική παράδοση ανοχής στη βία.
Αντιγράφω σχόλιο που εντόπισα στο διαδίκτυο, το οποίο με ρεαλισμό κάνει μια επιπλέον ανάγνωση της φρικτής δολοφονίας. Απηχεί και μια δική μου, ενστικτώδη σκέψη την ώρα που παρακολουθούσα το συμβάν: «Με αφορμή ένα περιστατικό στο Αμέρικα όπου Ουκρανή γυναίκα πρόσφυγας μπαίνει σε μετρό και κάθεται ακριβώς μπροστά από έναν τύπο (δεν έχει σημασία η περίπτωση: μαύρος ποινικός με ψυχολογικά είναι), ο οποίος έμελλε να είναι και ο απροσδόκητος και αδικαιολόγητος σφαγέας της, έχω να κάνω μια παρατήρηση: Για κάποιον τρελό λόγο οι νέες γενιές έχουν μια τεράστια εμπιστοσύνη στον περιβάλλοντα αστικό χώρο. Λες και είμαστε στη δεκαετία του 1950. Μιμούνται παράδοξα τους δευτερορολίστες στα θρίλερ, που κατεβαίνουν τις σκάλες του ύποπτου υπογείου χωρίς φωτισμό! Αγνοοώντας επιδεικτικά κόκκινες σημαιούλες, αποκομμένοι αισθητηριακά από τον ζωτικό χώρο ασφάλειας που μας εξασφαλίζουν τα τουλάχιστον 40 εκατοστά από οποιαδήποτε απειλή. Περιορίζουν εκούσια τις αισθήσεις τους με απόλυτη προσήλωση στην οθόνη του κινητού και τη μουσική από τα ακουστικά.
Όχι, κουκλάκια μου. Εκεί έξω είναι ζούγκλα. Και όσες νεοεποχίτικες εκπομπές για την εμπιστοσύνη που πρέπει να δείξεις στο άγνωστο και αν ακούς στα ακουστικά σου, είτε είσαι γυναίκα είτε είσαι άνδρας, οι αισθήσεις σου πρέπει να είναι σε ετοιμότητα για να σε σώσουν. Όπως το έκαναν πετυχημένα οι πρόγονοί σου και βρέθηκες έτσι εδώ μαζί μας».
