Τα όρια του ηλιακού συστήματος δεν είναι σαφή. Η επιρροή και η βαρύτητα του Ήλιου μπορεί να υπάρχει σε τεράστιες αποστάσεις, αλλά να είναι τόσο αδύναμη που οι αισθητήρες του Voyager να μη μπορούσαν να την ανιχνεύσουν. Μην ξεχνάμε πως τα Voyagers είχαν τεχνολογία των 70s. Οι αστρονόμοι συνεχίζουν να αναρωτιούνται τι μπορεί να βρίσκεται σε αυτές τις μακρινές αποστάσεις, στις οποίες ο Ήλιος είναι ένα ακόμα αστέρι στον ουρανό, αλλά συνεχίζει να επηρεάζει ότι βρίσκεται εκεί. Μια ομάδα τώρα, προτείνει την παρουσία ενός πλανήτη μετά τον Ποσειδώνα, όμως δεν είναι ο Πλανήτης 9 ( ή πλανήτης Χ), αλλά ένας πλανήτης που ονόμασαν Πλανήτης Y.
Η ιδέα ύπαρξης ενός πλανήτη μετά τον Ποσειδώνα δεν είναι καινούρια. Είχαμε τον Πλανήτη X στην αρχή, που έγινε Πλανήτης 9, ενώ έχουμε και άλλες θεωρίες για πλανήτες, λιγότερο διάσημες.
Τώρα ο Πλανήτης 9 έχει ενωθεί με την θεωρία για τον πλανήτη Χ, καθώς ήταν πολύ παρόμοια υποθετικά ουράνια σώματα. Για αυτό η ομάδα προτείνει έναν νέο πλανήτη με την ονομασία Πλανήτης Y, σε μια δημοσίευση που έγινε δεκτή από επιστημονικό περιοδικό. Τα προτεινόμενα στοιχεία για την παρουσία αυτού του υποθετικού αντικειμένου προέρχονται από τη στρέβλωση στο επίπεδο των μεταποσειδώνιων αντικειμένων. Βασικά, η τροχιά τους φαίνεται σταθερά ασύμμετρη σε σύγκριση με το επίπεδο του Ηλιακού Συστήματος.
Υπάρχουν πολλά γνωστά μεταποσειδώνια αντικείμενα, ή TNOs, και πιθανότατα πολλά περισσότερα περιμένουν να ανακαλυφθούν. Η ομάδα χρησιμοποίησε πλανήτες που περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο σε απόσταση μεταξύ 50 και 400 αστρονομικών μονάδων (η απόσταση μεταξύ Γης και Ήλιου). Αφαίρεσαν προσεκτικά TNOs των οποίων οι τροχιές βρίσκονται σε συντονισμό με τον Ποσειδώνα και εξέτασαν την κατανομή των υπόλοιπων.
Οι επιστήμονες δεν παρατηρούν στρέβλωση στις τροχιές των TNO (Trans-Neptunian object) στη ζώνη μεταξύ 50 και 80 αστρονομικών μονάδων. Όμως, μεταξύ 80 με 200 και 80 με 400, υπάρχουν στατιστικά δεδομένα για στρέβλωση 15 μοιρών. Η πιθανότητα να είναι τυχαία η στρέβλωση που βρέθηκε είναι μόνο 2% και αν είναι τυχαία, αυτό θα το μάθουμε μόνο αν ανακαλύψουμε περισσότερα TNO.
Αν δεν είναι τυχαίο, τότε οι ερευνητές πιστεύουν ότι εξηγείται καλύτερα από έναν πλανήτη με μάζα μεταξύ του Ερμή και της Γης, σε τροχιά γύρω από αυτόν σε απόσταση μεταξύ 100 και 200 αστρονομικών μονάδων.
Ένας πλανήτης με τι μάζα του Πλούτωνα, θα μπορούσε επίσης να λειτουργήσει, όμως αυτό δεν είναι το βέλτιστο σενάριο. Επίσης, κάτι μεγαλύτερο από τη Γη, θα προκαλούσε στρέβλωση στις αποστάσεις 50-80 αστρονομικών μονάδων, κάτι που δεν παρατηρείται.
Προηγούμενη μελέτη, από ανεξάρτητους ερευνητές, προτείνει ένα παρόμοιο Πλανήτη Y, για να εξηγήσει την παρατηρούμενη στρέβλωση στον πληθυσμό των TNO.
Υπάρχουν όμως και καλά νέα! Με το νέο τηλεσκόπιο Vera Rubin, θα μπορέσουμε να χαρτογραφήσουμε την περιοχή πλήρως, στην επόμενη δεκαετία, οπότε αν υπάρχει κάτι εκεί, θα φανεί.
«Τέλος, σημειώνουμε ότι ένας υποθετικός Πλανήτης Y, όπως περιγράφεται σε αυτή την εργασία, πιθανότατα θα ήταν ανιχνεύσιμος από την επερχόμενη έρευνα Legacy Survey of Space and Time (LSST) στο Αστεροσκοπείο Vera C. Rubin, εάν βρίσκεται αυτήν τη στιγμή εντός του αποτυπώματος της έρευνας», έγραψαν οι συγγραφείς στην εργασία. «Εάν υπάρχει ένα τέτοιο σώμα αλλά δεν είναι ανιχνεύσιμο από το LSST λόγω της θέσης του στον ουρανό (δηλαδή, υψηλό εκλειπτικό γεωγραφικό πλάτος), το LSST θα διευκρινίσει παρόλα αυτά τις λεπτομέρειες της μέσης παραμόρφωσης του επιπέδου της ζώνης Kuiper που προκαλείται από τον πλανήτη».
