Του Μανώλη Κοττάκη
Ορισμένοι στην πατρίδα μας προτιμούν να παριστάνουν τους χαζούς αντί να δίνουν απαντήσεις. Και ειδικώς και γενικώς. Θέσαμε τις προάλλες ένα πολύ συγκεκριμένο ερώτημα για το πότε συνδέθηκε με ένταση η στάση της Ελλάδος στο Ουκρανικό με το Κυπριακό και πότε απαιτήθηκε από τους συμμάχους μας να έχουν την ίδια ακριβώς στάση στα διεθνή fora όλα αυτά τα χρόνια.
Απάντηση δεν λάβαμε καμία. Αντιθέτως, κυκλοφορούν σήμερα μερικοί γραφικοί στο διαδίκτυο που συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν το επιχείρημα του 2022 ότι έπρεπε να στηρίξουμε την Ουκρανία γιατί έχουμε ακριβώς το ίδιο πρόβλημα στην Κύπρο. Χωρίς να λένε όμως λέξη για το αντάλλαγμα που δεν πήραμε γι’ αυτό επί τρία ολόκληρα χρόνια. Έστω σε μία παράγραφο Συνόδου Κορυφής. Έστω σε μια ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Ωστόσο, για να μιλήσουμε γενικότερα, έχει μεγάλο ενδιαφέρον ο διάλογος που γίνεται για τον αναθεωρητισμό. Κάποιοι εμφανίζονται να υποστηρίζουν δημοσίως ότι η συζήτηση για τον αναθεωρητισμό άρχισε περίπου το 2022 με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Ο αναθεωρητισμός και η χάραξη των νέων συνόρων σ’ ολόκληρο τον πλανήτη όμως είναι πρωθύστερος. Όχι πολύ πρωθύστερος, αλλά πρωθύστερος. Του… 20ού αιώνα.
Νέα σύνορα σε εκτεταμένη μορφή άρχισαν καταρχάς να χαράσσονται αμέσως μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως το 1989 και την απόσχιση των Δημοκρατιών της Βαλτικής από τη ρωσική ομοσπονδία, η οποία έφτασε κάποια στιγμή να εορτάζει κάθε Ιούνιο με παρέλαση στην Κόκκινη Πλατεία την ημέρα που έμεινε μόνη της. Χωρίς την Ουκρανία, χωρίς τη Γεωργία, χωρίς τη Λιθουανία, χωρίς τη Λετονία, χωρίς την Εσθονία.
Νέα σύνορα χαράχθηκαν με το βελούδινο διαζύγιο Τσεχίας και Σλοβακίας, καθώς και με την επανένωση της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία. Αλλά εν προκειμένω η χάραξη των νέων συνόρων προήλθε από την εσωτερική κρίση και την παρακμή της Σοβιετικής Ένωσης και από τις μυστικές υπηρεσίες, όχι από επιθετικές ενέργειες.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, όμως, το 1993, άρχισαν να χαράσσονται νέα σύνορα στη Βαλκανική. Στη γειτονιά μας. Αυτά ήταν προϊόν αναθεωρητισμού. Και είναι λίγο περίεργο, με δεδομένο ότι οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ που εισέβαλαν στις χώρες της Βαλκανικής για να εγκαθιδρύσουν το νέο status πέρασαν έξω από τη Θεσσαλονίκη, κάποιοι να παριστάνουν σήμερα ότι δεν θυμούνται πότε άρχισε ο αναθεωρητισμός.
Ο αναθεωρητισμός της Δύσης και όχι του Πούτιν άρχισε μέσα στην αυλή μας. Με τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας έπειτα από αποφάσεις συγκεκριμένων δυτικών δυνάμεων. Διά ανηλεών βομβαρδισμών και δεκάδων νεκρών. Έχουμε Κόσοβο στη γειτονιά μας και ξέρουμε πώς δημιουργήθηκε το Κόσοβο. Μοιάζει τόσο πολύ η δημιουργία του με όσα συνέβησαν στην Κύπρο μας, ώστε κάποιοι, για να ξεπεράσουν την αμηχανία τους, εξασφάλισαν μέχρι και απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου που υποστηρίζει ότι το εδαφικό καθεστώς του Κοσόβου δεν προσομοιάζει με το καθεστώς της Κύπρου.
Με τη διαφορά ότι οι αδελφοί μας στην Κύπρο δεν έχουν την ίδια άποψη. Στην τελευταία ψηφοφορία που έγινε για την είσοδο του Κοσόβου στο Συμβούλιο της Ευρώπης η Κύπρος ψήφισε αρνητικά. Η Ελλάδα ψήφισε θετικά. Όπως η Ελλάδα ψήφισε θετικά υπέρ του εισβολέα Τουρκίας για τη θέση του προέδρου στον Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό (IMO) και για τη θέση του γενικού γραμματέα του ΟΑΣΕ!
Πολιτικά σχιζοειδής στάση. Καταδικάζουμε την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, αλλά ψηφίζουμε Τούρκους υποψηφίους (εγκρίνοντας την εισβολή στην Κύπρο) σε διεθνείς οργανισμούς! Ο ένας από τους δύο είναι μάλιστα ο εμπνευστής της «Γαλάζιας Πατρίδας». Βίτσιο! Την ίδια ώρα σιωπούμε με τη χάραξη νέων συνόρων στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας, η οποία έγινε πάλι με εισβολή της Τουρκίας.
Δεν χρειάζεται να επισημάνω τι έκαναν όλοι αυτοί που καταγγέλλουν σήμερα τον αναθεωρητισμό του Πούτιν όταν η Δύση κατακρεουργούσε τη Γιουγκοσλαβία και χάρασσε τα σύνορα από την αρχή. Πανηγύριζαν για την πτώση του Μιλόσεβιτς.
Τα επίχειρα αυτών των πανηγυρισμών τα ζούμε σήμερα, καθώς συχνά πυκνά επιστρέφουν οι χάρτες της «Μεγάλης Αλβανίας» που περιλαμβάνουν και το Κόσοβο και τμήμα των Σκοπίων στο οποίο βρίσκεται και ζει η αλβανόφωνη κοινότητα της Αχρίδας. Πρόσφατα ένας τέτοιος χάρτης με σύνορα ως την Πρέβεζα δημοσιεύτηκε στο επίσημο περιοδικό του υπουργείου Άμυνας της Αλβανίας.
Αλλά ο αναθεωρητισμός δεν σταμάτησε στη Γιουγκοσλαβία μόνον. Είχε και συνέχεια. Ο ίδιος Έλλην χασάπης που, συνεργαζόμενος στο παρασκήνιο με τη Δύση, οδήγησε στην πτώση του Μιλόσεβιτς και άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για τα νέα σύνορα του αναθεωρητισμού στα Βαλκάνια εργάστηκε αόκνως και για τον διαμελισμό του Σουδάν.
Για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βεβαίως. Και με στόχο τον έλεγχο των ενεργειακών του πηγών. Με συνέπεια έπειτα απ’ όλα αυτά να κατακλυστεί η Μεσόγειος από Σουδανούς μετανάστες. Τους οποίους το αντικειμενικό Ευρωπαϊκό Δικαστήριο διατάσσει με ασφαλιστικά μέτρα να κρατήσουμε στην Ελλάδα και να μην τους απελάσουμε.
Ελληνική υπογραφή, λοιπόν, εκτός από γαλλική, έχει η χάραξη των νέων συνόρων σ’ αυτό το πολύπαθο κράτος. Ελληνική υπογραφή, εκτός από ευρωπαϊκή, έχει και το κύμα των παράνομων μεταναστών που δεχόμαστε κάθε τόσο από το Σουδάν. Διαβάστε το πόρισμα του ανακριτή Φούκα για το σχέδιο «Πυθία» και θα μάθετε πολλά!
Και βεβαίως δυτική υπογραφή μέσω της υποκίνησης της Αραβικής Άνοιξης έχουν και τα νέα σύνορα στη Λιβύη, δυτική και ανατολική. Σε χώρες της Αφρικής. Αλλά γι’ αυτά λέξη.
Δεν μπορείς, βλέπετε, να κάνεις καριέρα στο ακροφιλελεύθερο μπλοκ ασκώντας κριτική στον αναθεωρητισμό της Δύσης. Αρκεί ο αναθεωρητισμός της Ανατολής.
Και στο ερώτημα (για να επιστρέψω στο ειδικό) γιατί υπογράφουμε συμφωνίες ειρήνης και φιλίας με τον αναθεωρητή Ερντογάν και τον «ξεπλένουμε» αφού θέλουμε να αναδείξουμε το Κυπριακό μέσω Ουκρανίας, πάλι καμία απάντηση.
Στο ερώτημα γιατί στηρίζουμε την εισβολή των Τούρκων στη Συρία και αναγνωρίζουμε ντε φάκτο το καθεστώς, πάλι καμία απάντηση.
Για την εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα, τέλος, δεν έχω απαίτηση. Αυτή για κάποιους δεν είναι αναθεωρητισμός, είναι νόμιμη άμυνα.
Το ξέρω, ζητάω πολλά. Δυστυχώς μερικοί είναι για να τους λυπάσαι.
