Του Σάββα Καλεντερίδη
Τα τελευταία χρόνια η ελληνική εξωτερική πολιτική έρχεται αντιμέτωπη με σοβαρά προβλήματα, όσον αφορά τα ζητήματα που προκύπτουν με γειτονικές, και όχι μόνο, χώρες. Το ελληνικό κράτος, οι κυβερνήσεις και το υπουργείο Εξωτερικών λειτουργούν με έναν τρόπο που δεν συνάδει με τη λειτουργία ενός κανονικού κράτους. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα είναι ένα μη κράτος.
Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι η Ελλάδα, που αντιμετώπιζε με ένα κράτος που δεν διαθέτει ένοπλες δυνάμεις και έχει απείρως μικρότερη ισχύ το γνωστό πρόβλημα του σφετερισμού του ονόματος, της εθνικής ταυτότητας και της γλώσσας, αναγνώρισε κράτος με το όνομα «Β. Μακεδονία», μακεδονική γλώσσα και μακεδονική εθνική ταυτότητα; Και όλα αυτά όταν όλοι οι ιστορικοί του κόσμου, εκτός από τους Σκοπιανούς και τους εξωνημένους, γνωρίζουν ότι η περιοχή που καταλαμβάνει το γειτονικό κράτος δεν αποτελούσε ποτέ μέρος της γεωγραφίας της Μακεδονίας, εκτός από μικρής έκτασης συνοριακές περιοχές, ότι η γλώσσα που μιλούν δεν είναι μακεδονική αλλά καθαρά σλαβοβουλγαρική, και ότι η εθνική τους ταυτότητα δεν είναι η μακεδονική.
Το τραγικό δε είναι ότι τη στιγμή που στα πανηγύρια της Δυτικής Μακεδονίας οι νεολαίοι που μιλούν ένα παρόμοιο γλωσσικό ιδίωμα διατείνονται ότι μιλούν «μακεδονικά», που η Ελλάδα αναγνώρισε με τη Συμφωνία των Πρεσπών, και εκτοξεύουν συνθήματα «Έξω οι Έλληνες από τη Μακεδονία», εννοώντας τη «Μακεδονία του Αιγαίου», υπάρχουν Έλληνες πολίτες και πολιτικοί που υπερασπίζονται αυτήν τη συμφωνία, που αποτελεί αφετηρία δημιουργίας μειονοτικού ζητήματος στη μία και μοναδική Μακεδονία, που φυσικά είναι και θα παραμείνει ελληνική.
Για όσους επικαλούνται τις πιέσεις των «συμμάχων» μας, καλό είναι να μελετήσουν την πολιτική που ακολουθεί η Βουλγαρία στο θέμα της ένταξης των Σκοπίων στην Ε.Ε. Έχουν να διδαχτούν πολλά, αν θέλουν φυσικά να διδαχτούν.
Επίσης, πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείςτο γεγονός ότι η Ελλάδα επέτρεψε την είσοδο της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ, χωρίς προηγουμένως να έχει λύσει ΟΡΙΣΤΙΚΑ το θέμα της οριοθέτησης της ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας και το θέμα της κατοχύρωσης και προστασίας των δικαιωμάτων των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου (νοτίου Αλβανίας); Υπογράψαμε μια συμφωνία με την Αλβανία, η οποία, αφού μπήκε στο ΝΑΤΟ, στη συνέχεια, τη υποδείξει της Άγκυρας, την ακύρωσε. Δηλαδή επιτρέψαμε σε μια χώρα χωρίς ένοπλες δυνάμεις να μας εξαπατήσει. Και τώρα, μας έχει στο… περίμενε επί πέντε χρόνια η ίδια αυτή χώρα, που τη φορά αυτή θέλει να ενταχθεί στην Ε.Ε., άρα έχει ανάγκη τη συναίνεση της Ελλάδας, για να υπογράψει συνυποσχετικό για την παραπομπή του θέματος της οριοθέτησης στο αρμόδιο διεθνές δικαστήριο. Όσον αφορά τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας, όχι μόνο προχωρά κανονικά και με τον… νόμο η λεηλασία των περιουσιών ελληνικών κοινοτήτων, με τελικό στόχο τον αφελληνισμό της Βορείου Ηπείρου, αλλά μας… πασάρουν και το «Τσάμικο», με χάρτες στο περιοδικό του υπουργείου Άμυνας να φθάνουν μέχρι την Άρτα και τα Γρεβενά.
Τέλος, πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι ήλθε ο Χαφτάρ στην Ελλάδα, ο οποίος «έφαγε σφαίρες» από την Τουρκία όταν επιχείρησε να καταλάβει την Τρίπολη, την οποία απέτυχε να καταλάβει λόγω της υποστήριξης που παρείχε η Τουρκία επί του πεδίου στον αντίπαλό του Σαράζ, ζήτησε τα ελάχιστα για να υποστηρίζει τα ελληνικά συμφέροντα και να μην αναγνωρίσει ποτέ το τουρκολιβυκό μνημόνιο, η ίδια η κυβέρνηση τορπίλισε διά του συμβούλου εθνικής Ασφαλείας κ. Ντόκου την επίσκεψη και, φυσικά, όπως ήταν επόμενο, δεν του δώσαμε τίποτε από όσα μας ζήτησε; Να σημειωθεί ότι ενώ δεν δώσαμε τα ελάχιστα που ζήτησε ο Χαφτάρ, δώσαμε πολλαπλάσια και κρίσιμης σημασίας για την εθνική μας άμυνα όπλα και πυρομαχικά στην Ουκρανία, με αποτέλεσμα να χάσουμε εντελώς τη Ρωσία, η οποία, αν το ζητούσαμε, θα μπορούσε να αποτρέψει την παράδοση του Χαφτάρ στην Τουρκία και όσα, με βάση το Bloomberg, θα ακολουθήσουν στην περιοχή μεταξύ ακτών της ανατολικής Λιβύης και Κρήτης το επόμενο διάστημα.
Το θέμα της «Γαλάζιας Πατρίδας», της Κάσου και του Αιγαίου, ας μην το θίξουμε σ’ αυτό το άρθρο μας.
Η λύση είναι μία. Η Ελλάδα να γίνει κανονικά κράτος και να υπερασπίζεται τα εθνικά της συμφέροντα και όχι τα συμφέροντα των συμμάχων.
Τα κράτη είναι ζωντανοί οργανισμοί και επιβιώνουν μόνον όταν αγωνίζονται για την προστασία και την υπεράσπιση των συμφερόντων τους. Ειδάλλως, πεθαίνουν αργά αργά.
