Εάν η Ν.Δ. ήταν σοβαρή κεντροδεξιά παράταξη και έπρεπε να αποφασίσει τη στρατηγική της για τη διαφαινόμενη επιστροφή Τσίπρα σε θέση πρωταγωνιστή του δημόσιου βίου, δεν θα έλεγε τις ανοησίες που λέει σήμερα.
Δεν θα επικεντρωνόταν στις αποφυλακίσεις 17.000 ποινικών στην πενταετία της διακυβέρνησής του, ούτε στα πράγματι δραματικά γεγονότα του θέρους του 2015 με το δημοψήφισμα και τα capital controls. Αυτά έχουν κριθεί κατ’ επανάληψη από τον ελληνικό λαό, ο οποίος καταδίκασε τέσσερις φορές τον ΣΥΡΙΖΑ σε βαριά ήττα με την ψήφο του. Όποια οργή για αυτά, ειδικώς για την υπέρμετρη αύξηση της φορολογίας, έχει αντικατασταθεί από μία νέα: την οργή χιλιάδων Ελλήνων της μεσαίας τάξης για την υπέρμετρη έμμεση φορολογία, που έχει μειώσει τραγικά την αγοραστική δύναμη του μέσου Έλληνα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το έτερο επιχείρημα: έχουν κριθεί σε διαδοχικές αναμετρήσεις οι πράγματι απαράδεκτες αποφυλακίσεις ποινικών, χάρη σε γνωστούς απαράδεκτους νόμους της Αριστεράς.
Η κοινωνική οργή για την απελευθέρωσή τους έχει πλέον αντικατασταθεί από μια νέα οργή, αυτήν για την ατιμωρησία. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποφυλάκιζε απαραδέκτως ενόχους ποινικούς, ενώ η Ν.Δ. αφήνει με τις νομοθετικές ρυθμίσεις για το ακαταδίωκτο ελεύθερους αστούς ενόχους.
Εγκληματίες με λευκά κολάρα. Ακαταδίωκτο για τραπεζικά στελέχη που έδωσαν δάνεια και αγύριστα σε κόμματα, ακαταδίωκτο σε τραπεζικά στελέχη που κουρεύουν υπέρμετρα «κόκκινα» δάνεια της επιχειρηματικής ελίτ (την ώρα που ο μέσος μικρομεσαίος δεν έχει πρόσβαση στη ρευστότητα), ακαταδίωκτο στους ιατρούς λοιμωξιολόγους που μετείχαν στις επιτροπές της πανδημίας και τυχόν πήραν στον λαιμό τους κόσμο, ακαταδίωκτο για τα μέλη της επιτροπής διερεύνησης για τα Τέμπη, ακαταδίωκτο για τους υπουργούς του ΟΠΕΚΕΠΕ. Γιατί ανοίγει αυτή τη συζήτηση η Ν.Δ. για το ποιος είναι μέσα στη φυλακή και ποιος όχι, ειλικρινώς απορούμε.
Αν η Ν.Δ. ήταν σοβαρή, θα αξιολογούσε τον πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα με δύο κριτήρια:
■ Πρώτον, τη συνολική θητεία του στη θέση του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης μεταξύ Ιανουαρίου 2015 και Ιουλίου 2023.
■ Δεύτερον, με κριτήρια εθνικά, που έχουν μόνιμο αποτύπωμα στην πορεία της χώρας, και όχι περιστασιακά ιδεολογικά. Αλλά αυτό θα προϋπέθετε ότι η Ν.Δ. είναι εθνική παράταξη και όχι πολυπολιτισμικό σωματείο, που σε πάρα πολλά κατά βάθος συμπίπτει πια με τον κύριο Τσίπρα.
Όταν ως πρωθυπουργός εμβάθυνε την εξάρτηση με την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας στο Υπερταμείο ως ενέχυρο για το χρέος, εμβάθυνε την αποικιοκρατία με τον διορισμό ξένων τοποτηρητών στα διοικητικά συμβούλια των τραπεζών και με την ανταλλαγή του ιστορικού τίτλου της Μακεδονίας με 12ετή επιμήκυνση χρέους, το θέμα μας είναι τι έκανε ο κύριος Τσίπρας το καλοκαίρι του 2015 και τι συνέβη με τους ποινικούς;
Όταν ο κύριος Τσίπρας, ως αρχηγός της αντιπολίτευσης μεταξύ 2019- 2023, δεν είπε λέξη για την πλήρη υποταγή της πολιτικής στις δυνάμεις της διαπλοκής (τελευταία άρχισε να ψελλίζει κάτι), δεν είπε λέξη για τη συμμετοχή μας στον καταστροφικό πόλεμο της Ουκρανίας άνευ ανταλλάγματος, δεν άρθρωσε λέξη για τα γεγονότα του «Ορούτς Ρέις», που μας έκλεισαν στα 6 μίλια και οδήγησαν υπουργούς της Ν.Δ. να διακηρύξουν ότι «τα 12 μίλια είναι εθνικισμός» (γιατί ο ίδιος κατά βάθος συμφωνεί με χωρικά ύδατα 6 μιλίων), το θέμα μας είναι τι έγινε το 2015, πριν από 10 ολόκληρα χρόνια; Το θέμα είναι τι γίνεται τώρα! Όχι τι συνέβη προ 10 ετών!
Ο κύριος Τσίπρας είναι πλέον βαθιά συστημικός παίκτης.
Δικαίωμά του. Δικαίωμά μας να πούμε και εμείς, όμως, ότι δεν είναι ούτε πατριώτης ούτε αριστερός. Η δράση του την περίοδο 2019-2023 δεν έχει ίχνος ιστορικότητας και υπεράσπισης της ελληνικότητας. Η Αριστερά υποτίθεται ότι μάχεται για την ειρήνη.
Είδατε πουθενά καμιά πρωτοβουλία του πρώην πρωθυπουργού, μέσα σε αυτά τα δραματικά χρόνια, για τη λήξη του πολέμου; Η πατριωτική Αριστερά μάχεται επίσης, υποτίθεται, για την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας. Είδαμε κάτι τέτοιο από τον κύριο Τσίπρα;
Την επομένη της ήττας του το 2019 και της αποχώρησής του από την πρωθυπουργία, εγκατέλειψε την πολιτική των εξορύξεων στο Αιγαίο μέσω της Exxon Mobil, τη χαρακτήρισε καταστροφική για το περιβάλλον και προσχώρησε πλήρως στην πολιτική πράσινης ενέργειας και ανεμογεννητριών του προέδρου Μπάιντεν.
Η πατριωτική Αριστερά υποτίθεται, τέλος, ότι κάνει αυτοκριτική. Αντί να προβληματιστεί ο πρώην πρωθυπουργός για το γεγονός ότι οι Σκοπιανοί αξιοποιούν ως εργαλείο εισαγωγής του αλυτρωτισμού τους στο έδαφός μας τη «μακεδονική γλώσσα», που αναγνώρισε η εθνικά επαχθής Συμφωνία των Πρεσπών (κυριαρχεί στα πανηγύρια της Φλώρινας), εκείνος περιόδευε και ως αρχηγός της αντιπολίτευσης και ως απλός βουλευτής σε διεθνή συνέδρια μαζί με τον Ζάεφ για να διαφημίσουν το κατόρθωμά τους.
Υπάρχει, άραγε, εξήγηση για το ότι η Ν.Δ. δεν υποδέχεται τον κύριο Τσίπρα στη σκηνή με εθνική επιχειρηματολογία; Υπάρχει εξήγηση για το ότι εύχεται βαθιά μέσα της να είναι αυτός ο αντίπαλός της;
Υπάρχει, αγαπητοί. Διότι, πέρα από τα πυροτεχνήματα για τους ποινικούς και το θέρος του 2015, στα βασικά συμφωνούν. Η ατζέντα του ακραίου Κέντρου και της διεθνιστικής Αριστεράς, από την οποία προέρχεται ο κύριος Τσίπρας, είναι κοινή και, κατά βάση πλέον, συστημική. Δεν διαφωνούν. Ούτε για το εύρος των χωρικών μας υδάτων ούτε για το Μακεδονικό ούτε για το Ουκρανικό ούτε για τις μειονότητες ούτε για τα ατομικά δικαιώματα. Μαζί ψήφισαν τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, μαζί τη νομιμοποίηση παράνομων μεταναστών, μαζί τις κρατικές ενισχύσεις σε μεγάλους αεροπορικούς ομίλους στην πανδημία, μαζί εφαρμόζουν τη νομοθεσία για την κάνναβη, μαζί όλα. Μαζί συγκρότησαν μια «ομάδα όνειρο» στις εργασίες της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιώργος Παπανδρέου. Μαζί ψήφισαν υπέρ της ένταξης του Κοσόβου οι περισσότεροι. Πώς να διαφωνήσουν, λοιπόν;
Στην πραγματικότητα, ο Αλέξης Τσίπρας του 2025 είναι η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος – ένας λίγο πιο συμπαθής πολιτικός από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Στην ουσία των θεμάτων είναι, όμως, κατά βάση ίδιοι. Τακτικά μόνο διαφέρουν. Στο παρελθόν είχα την ευκαιρία να το πω και σε στενούς συνεργάτες του που εκτιμώ: ο Τσίπρας ήταν αντισυστημικός τον καιρό που έπρεπε να είναι συστημικός, για να κλείσει αμέσως τη βελτιωμένη συμφωνία που του προσέφερε η τρόικα.
Αν το έπραττε, δεν θα είχε ταλαιπωρηθεί η χώρα από τις αυταπάτες του. Σήμερα, που πρέπει να είναι αντισυστημικός, επιστρέφει ως ούλτρα συστημικός, υπό τον φόβο μην υποστεί ό,τι υπέστη στο παρελθόν.
Εγκλωβισμένος και αυτός, όπως και η Ν.Δ., στο καλοκαίρι του 2015, πασχίζει να πείσει ότι δεν ήταν ο δαίμονας και, αντί να γίνει ο πολιτικός που χρειάζεται η εποχή, γίνεται ο ιστορικός συγγραφεύς του συστήματος.
Πάντα είχε ένα πρόβλημα στον συγχρονισμό του βηματισμού του με την Ιστορία. Τώρα θα έχει και παρέα στην ασυγχρονία του: τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Βλέπω τον λογαριασμό να τους έρχεται. Θα μπουν στο γήπεδο και η κερκίδα θα είναι άδεια. Αυτό το «ριμέικ» δεν κόβει εισιτήρια πια. Το ενδιαφέρον μετακομίζει σε άλλα τερέν.
