Του Βασίλη Γαλούπη
Είναι επίσημο: βρισκόμαστε πίσω στον 19ο αιώνα! Οι αρχές, οι συμμαχίες και οι σταθερές που ξέραμε τελειώσανε. Όποια χώρα θέλει να επιβιώσει πρέπει να βασιστεί στις δικές της δυνάμεις. Όχι πως δεν ήταν πάντα έτσι, αλλά κανείς δεν το ’λεγε φωναχτά. Τώρα η βία είναι το αναγνωρισμένο διεθνές δόγμα.
Οι ΗΠΑ του 21ου αιώνα έχουν αλλάξει. Στην εποχή Τραμπ, κι όχι μόνο, δεν ενδιαφέρονται πλέον να λαμβάνουν υπόψη ούτε καν τα δίκαια των χωρών-δορυφόρων τους, πόσο μάλλον να προστατεύουν τα εδάφη των «συμμάχων» τους.
Η -αναμενόμενη- σύμπλευση Τραμπ – Πούτιν αποτελεί μια πολύ επικίνδυνη εξέλιξη για την Ελλάδα. Και οι δυο τους κοιτάζουν τα συμφέροντα των χωρών τους – από αυτή την άποψη εξηγούνται απόλυτα οι κινήσεις τους. Η Ρωσία παίρνει την επί δεκαετίες υποκρισία της Δύσης και την τρίβει στα μούτρα της. «Δεν αλλάζουν τα σύνορα με τη βία» είναι, υποτίθεται, ο απαράβατος κανόνας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όμως, είναι ο ίδιος κανόνας που ξεχάστηκε ξανά και ξανά σε Κύπρο, Γιουγκοσλαβία, Παλαιστίνη, γενικώς όπου συνέφερε την Αμερική.
Τώρα είναι η Ρωσία που αλλάζει τα σύνορα με τη βία. Και, φυσικά, Ε.Ε. και ΗΠΑ όχι μόνο αναγνωρίζουν στην πράξη τη ρωσική εισβολή, αλλά πιέζουν και την Ουκρανία να μη φέρνει αντιρρήσεις. «Είστε μικρή χώρα» τους λέει ο Λευκός Οίκος. Και τους προτρέπει «να ευχαριστείτε τη Ρωσία που δεν σας παίρνει ολόκληρη τη χώρα».
Ο Τραμπ κάνει απλά σε κοινή θέα την πολιτική που άλλοι Αμερικανοί πρόεδροι θα έκαναν πίσω από κλειστές πόρτες. Οι ΗΠΑ είναι πια επίσημα μια ανώνυμη εταιρία παραγωγής και πώλησης όπλων. Όποιος θέλει να «νοικιάζει» την παρουσία τους θα το κάνει στο εξής πληρώνοντας αδρά την οπλική της βιομηχανία. Όπως ακριβώς αναγκάζονται τώρα η Ε.Ε. και η Ουκρανία.
«Δεν βοηθάμε – πουλάμε» είναι το νέο δόγμα που «πουλάει» στις κάμερες ο Αμερικανός πρόεδρος. Με μια κυνικότητα αφοπλιστική. Η μοίρα της Ουκρανίας δείχνει τι είδους μεταχείριση επιφυλάσσουν οι ΗΠΑ στις χώρες-προτεκτοράτα τους. Αμερική και Ευρώπη χρησιμοποίησαν την Ουκρανία ως τον πολιορκητικό κριό της Δύσης. Μέσω αυτής, η δυτική επιρροή θα θριάμβευε. Υποτίθεται…
Οι δύσμοιροι Ουκρανοί όχι απλά ακολούθησαν κατά γράμμα τη στρατηγική που τους υπαγόρευσε η Αμερική, αλλά στάλθηκαν να σκοτωθούν για τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ και την αφέλεια της «λίγης» Ευρώπης. Και τώρα η Ουκρανία φωτογραφίζεται, ταπεινωμένη και πετσοκομμένη, στον Λευκό Οίκο με φόντο το 20% της χώρας να ακρωτηριάζεται. Δίπλα στον Τραμπ, σαν μαθητούδια σε τιμωρία, κάθονται οι καρπαζωμένοι «ηγέτες» της Ευρώπης. Οι λαοί τους είναι τα κορόιδα που θα πληρώσουν όλη τη ζημιά.
Στην πραγματικότητα, δεν συνθηκολογεί μόνο η Ουκρανία. Ούτε ηττάται μόνο η Ευρώπη. Αυτή η συμφωνία οδηγεί στην ολοκληρωτική αποδόμηση όλου του καταστατικού χάρτη της διεθνούς νομιμότητας. Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να φοβάται πως η εξέλιξη στο Ουκρανικό δεν είναι για καλό.
Στόχος του Τραμπ με το Ουκρανικό δεν ήταν να ευνοηθεί η τουρκική επιθετικότητα απέναντι στην Ελλάδα. Η αλλαγή των κανόνων, όμως, ανοίγει την «κερκόπορτα». Είτε ο Ερντογάν είτε ένας επόμενος «αναθεωρητής» της Τουρκίας θα έχουν μπροστά τους έτοιμο και στρωμένο το σημερινό χαλί για την παραβίαση των διεθνών συνθηκών.
Θα είμαστε τυχεροί αν κάτι ανάλογο με το δράμα του Κιέβου δεν αποδειχθεί σκηνή από τα «προσεχώς» της δικής μας μοίρας. Η Ελλάδα σήμερα δεν παράγει πλέον ούτε σφαίρα. Και η στάση της ορίζεται από μια επικίνδυνη κυβέρνηση, ανίκανη να εκμεταλλευτεί το γεωγραφικό της πλεονέκτημα στα 3,5 χρόνια του πολέμου, ώστε να παζαρέψει διέξοδα στα δικά της ανοιχτά θέματα ασφαλείας. Αναπόφευκτα, η χώρα βρίσκεται σε σοβαρά επισφαλή θέση.
Όσο η σκακιέρα αναποδογύριζε μετά τη ρωσική εισβολή, ο πρωθυπουργός δούλευε για να εξυπηρετεί πρώτα συμφέροντα άλλων κρατών, όχι του δικού του. Σήμερα, το παιχνίδι έχει ολοκληρωθεί. Με την Ουκρανία ακρωτηριασμένη, την ωμή Ρωσία νικήτρια, τις ΗΠΑ πλουσιότερες, την Ευρώπη ανυπόληπτη και την Ελλάδα να βλέπει τις διεθνείς συνθήκες να σκίζονται από τους ίδιους τους εμπνευστές τους, τα αφεντικά των υπερδυνάμεων.
«Έχουμε ένα αρπακτικό στις πύλες της Ευρώπης» δήλωσε ο Μακρόν για τη Ρωσία. Και κάλεσε την… Τουρκία, που έχει εισβάλει, κατέχει ευρωπαϊκό έδαφος κι απειλεί με πόλεμο την Ελλάδα, να αναλάβει την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Με την ίδια λογική, γιατί όχι και τη Ρωσία;
Οι αρπακτικές κινήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και η κατοχή της Κύπρου δεν είναι πια παραφωνία στην Ιστορία. Είναι μια αναγνωρισμένη πρακτική. Υπογράφεται επίσημα με τη νίκη του εισβολέα (Ρωσία) επί του κατακτημένου (Ουκρανία). Αύριο και οι Τουρκοκύπριοι θα διεκδικήσουν από τις υπερδυνάμεις τα ίδια… προνόμια – μια αναγνώριση της τουρκικής κυριαρχίας στα Κατεχόμενα.
Η απόφαση για το Ουκρανικό οδηγεί στην αποδοχή όσων έγιναν το 1974 στην Κύπρο. Σε ένα αναγνωρισμένο τουρκοκυπριακό κράτος. Και «νομιμοποιεί» μια αιματηρή αρπαγή ελληνικού νησιού από κάθε «σουλτάνο». Διότι αύριο θα έρθουν ξανά οι ΗΠΑ και οι συμπαίκτες τους για να υπογράψουν την παραχώρηση, π.χ., της «κατεχόμενης» Ρόδου στην Τουρκία, όπως έκαναν με το 20% της Ουκρανίας.
Με τη μανιακή στάση της στον πόλεμο της Ουκρανίας, η Ελλάδα του Μητσοτάκη δεν έγινε μόνο υπάκουο, δεδομένο και εν τέλει ανυπόληπτο πιόνι των ΗΠΑ, αλλά έχασε και το δικαίωμα να στραφεί ξανά προς τη Μόσχα, αν χρειαστεί στήριξη στο Αιγαίο ή στο Κυπριακό. Δυστυχώς, ο τρόπος που ο Τραμπ αντιλαμβάνεται την ισχύ και η «συμφωνία ειρήνης» που έρχεται για το Ουκρανικό εξελίσσονται σε θανάσιμο κίνδυνο διαρκείας για εμάς. Για την Ελλάδα, την Κύπρο, τον Ελληνισμό…
