Του Γιώργου Χαρβαλιά
Ολοένα συχνότερα αναρωτιέμαι αν πρόκειται περί θυμάτων μαζικής ψύχωσης με σύνδρομο καταδίωξης ή -αντίθετα- για απόλυτα συνειδητοποιημένους νεοναζί, οι οποίοι θέλουν σώνει και καλά να πάρουν τη ρεβάνς από τους… μπολσεβίκους, τους οποίους βλέπουν στο πρόσωπο του Πούτιν. Γεγονός είναι πάντως ότι το φαινόμενο τείνει να πάρει πλέον διαστάσεις επιδημίας στις τάξεις των Ευρωπαίων ηγετών, που έχουν καταληφθεί από ένα σύνδρομο ρωσοϋστερίας και μοιάζει να τρέμουν στο ενδεχόμενο τερματισμού του πολέμου στην Ουκρανία με επικράτηση των αξιώσεων της Μόσχας.
Αυτό άλλωστε ήταν και το μοναδικό πολιτικό «διά ταύτα» στη συνάντηση Τραμπ – Φον ντερ Λάιεν, που πέρασε κάτω από τα ραντάρ των μέσων ενημέρωσης, ως αθέατη πτυχή ενός κατά τα άλλα… σκοτσέζικου ντους.
Η Γερμανίδα πρόεδρος της Κομισιόν δεν είχε στο μυαλό της ούτε τα γερμανικά αυτοκίνητα ούτε τις φαρμακοβιομηχανίες του άντρα της ούτε φυσικά τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων. Άφησε στη άκρη τους λεονταρισμούς με τα δήθεν «αντίμετρα», προσκύνησε, διασύρθηκε μπροστά στις κάμερες ακούγοντας τον πλανητάρχη να της κάνει μάθημα για τις αποτυχημένες πολιτικές της, προσέφερε ένα ζεστό χαρτζιλίκι 90 δισ. ευρώ τον χρόνο στην υπερχρεωμένη αμερικανική οικονομία και έφτασε να τάξει ακόμα και… αέρα κοπανιστό εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ετησίως για να αποσπάσει μία και μόνο προφορική δέσμευση: ότι θα παραμείνει ο Τραμπ στο στρατόπεδο της υστερίας του φιλοζελενσκισμού και θα συνεχίσει να παραδίδει αμερικανικά όπλα στην Ουκρανία, έστω και αν αυτά θα αγοράζονται από το υστέρημα του Ευρωπαίου φορολογουμένου.
Ο Αμερικανός πρόεδρος προσποιήθηκε ότι τσίμπησε το δόλωμα και αμέσως μετά άρχισε τα τελεσίγραφα προς τον Πούτιν, μείωσε δραστικά την «περίοδο χάριτος» που είχε δώσει στη ρωσική πλευρά και άρχισε να εξαγγέλλει κυρώσεις και οικονομικά αντίμετρα ακόμα και σε χώρες όπως η Ινδία, που θεωρεί ότι, έστω εμμέσως, υποβοηθούν την πολεμική προσπάθεια της Μόσχας.
Ο αντιρωσικός οίστρος του Τραμπ δεν ξέρουμε μέχρι πού θα φτάσει, και πιθανότατα θα εξατμιστεί γρήγορα μόλις οι υποτιθέμενες αγορές αμερικανικών ενεργειακών προϊόντων αποδειχτούν ευσεβείς πόθοι, όπως και οι υποσχέσεις για… καταιγίδα ευρωπαϊκών επενδύσεων στην αγορά των ΗΠΑ. Δυστυχώς, όμως, μέχρι να ξυπνήσει ο Τραμπ μπορεί να είναι πολύ αργά και ο πλανήτης ίσως να έχει ήδη παρασυρθεί σε μια ανηλεή σύγκρουση μεταξύ της Ρωσίας, πιθανότατα και άλλων παγκόσμιων υπερδυνάμεων, όπως η Κίνα ή η Ινδία, με αυτό που ονομάζουμε «Δύση», το οποίο σήμερα αποτελεί μια παράταιρη, εύθραυστη και προβληματική συμπόρευση (ούτε καν συμμαχία) των ΗΠΑ με μια Ευρώπη έρμαιο επιπόλαιων ηγετών μικρού διαμετρήματος, διεφθαρμένων κομισαρίων, παρανοϊκών με κρίση μεγαλείου, αλλά και συγκαλυμμένων νεοναζιστικών πυρήνων, που φόρεσαν την προβιά της παγκοσμιοποίησης και πίστεψαν ότι βρήκαν την ευκαιρία να πάρουν πίσω το αίμα τους από τους Ρώσους.
Δυστυχώς, βρισκόμαστε ενώπιον οργανωμένου σχεδίου, το οποίο εκπορεύεται από γερμανικούς και γερμανόφιλους κύκλους που έχουν ισχυρότατες διασυνδέσεις και στην άλλη ακτή του Ατλαντικού. Και το σχέδιο αυτό αποσκοπεί στην όσο το δυνατόν ταχύτερη επίσπευση μιας μετωπικής σύγκρουσης του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία. Ει δυνατόν και πριν από την επικείμενη εκπαραθύρωση του Ζελένσκι.
Μέχρι πρότινος, τα γερμανοκίνητα «γεράκια» του πολέμου δρούσαν υπογείως. Έβαζαν μπροστά διάφορους «χρήσιμους ηλίθιους», τύπου Μακρόν και Στάρμερ, να προκαλούν τη Μόσχα, έσπρωχναν σε εμπρηστικές δηλώσεις τους «προθύμους» των βαλτικών χωρών, εργαλειοποιούσαν φανατικούς στις τάξεις της Κομισιόν, όπως η Κάγια Κάλας, και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να εκβιάσουν την κλιμάκωση. Μοναδικός τους καημός είναι να παρασύρουν τον Πούτιν σε μια λάθος κίνηση που θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου, φέρνοντάς τον σε μια ένοπλη αναμέτρηση που θα εγκλώβιζε και τις ΗΠΑ.
Οι μάσκες έπεσαν όταν στη γερμανική Καγκελαρία αναδείχθηκε ένας ανοιχτά πολεμοχαρής καγκελάριος, ο Φρίντριχ Μερτς. Ο χρόνος πίεζε, η προσήλωση του Τραμπ σε αυτή την ιδιάζουσα συμμαχία προθύμων (4ο Ράιχ την ονόμασε ο Λαβρόφ!) ήταν ασαφής και έπρεπε με κάθε τρόπο να «κλειδώσει». Την αποστολή ανέλαβε η… θεία των Βρυξελλών.
Την ώρα που η κυρία Φον ντερ Λάιεν, πρώην υπουργός Άμυνας της Γερμανίας, που είναι άβουλο όργανο του Βερολίνου, διασφάλιζε (ή έτσι νομίζε) τη δέσμευση του Τραμπ στον «κοινό αγώνα», άρχιζαν και οι σοβαρές προκλήσεις κατά της Μόσχας.
Μια είδηση που μάλλον διέφυγε της προσοχής των μεγάλων ευρωπαϊκών μέσων ενημέρωσης ήταν η -επίσημη πλέον- πρόθεση της Αυστρίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, που αναγγέλθηκε περήφανα από την υπουργό Εξωτερικών της χώρας. Η Αυστρία, λοιπόν, που θα έπρεπε στη κυριολεξία να ευγνωμονεί τους Ρώσους, οι οποίοι για κάποιον μυστήριο λόγο την άφησαν πολύ νωρίς μεταπολεμικά στην ησυχία της, με μοναδικό αντάλλαγμα την ουδετερότητα τύπου Ελβετίας, θέλει να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Γιατί ένιωσε κι αυτή ότι κινδυνεύει από τον Πούτιν…
«Η Αυστρία τη γλίτωσε φθηνά, εκπληκτικά φθηνά» έγραφε ο παγκοσμίου διαμετρήματος ιστορικός Tony Judt στο μνημειώδες έργο του «Η Ευρώπη μετά τον πόλεμο». Σήμερα, όμως, η ίδια αυτή χώρα, παράρτημα ουσιαστικά της Γερμανίας, προκαλεί την τύχη της.
Είναι τεράστια πρόκληση για τους Ρώσους αν τελικά αποτολμήσει την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Αποτελεί κατάφωρη παραβίαση της Συνθήκης του 1955 και της ιστορικής διακήρυξης για «αιώνια ουδετερότητα». Στην πράξη, συνιστά ένα είδος πολιτικής αλητείας, μία ακόμα αθέτηση δέσμευσης απέναντι στη Μόσχα, που χάρισε στη συγκεκριμένη χώρα τη σημερινή της ευημερία.
Φαίνεται ότι οι γερμανοαυστριακοί δεσμοί του παρελθόντος παραμένουν πανίσχυροι, παρά τη δήθεν χειραφέτηση της Βιέννης μέσα από το γνωστό παραμύθι «οι καλοί Αυστριακοί δεν είχαν καμία σχέση με τον ναζισμό και τα εγκλήματά του» (παρότι μερικοί από τους πιο ειδεχθείς δολοφόνους του 3ου Ράιχ, αλλά και ο ίδιος ο Χίτλερ, αντλούσαν καταγωγή από τη χώρα αυτή).
Η ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου επαναλαμβάνεται όχι ως φάρσα, αλλά ως πραγματικός εφιάλτης, με τους ίδιους ακριβώς κύκλους που τότε έδιναν τη μάχη κατά του «μπολσεβικισμού» και σήμερα, μαζί με τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, που έχουν σαφέστατες νεοναζιστικές προσμίξεις, κηρύσσουν τον νυν υπέρ πάντων αγώνα κατά των… συντηρητικών, θρησκόληπτων και αιμοσταγών Ρώσων, αλλά και εναντίον όσων τολμούν να ορθώσουν το παράστημα τους απέναντι σε αυτή την τρέλα. Ας μην ξεχνάμε ότι ο πρώτος κήρυκας της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας υπό γερμανική σκέπη ήταν ο ίδιος ο Γκέμπελς. Σε ομιλία του το 1940 στην Πράγα, έλεγε προφητικά ότι «σε πενήντα χρόνια, οι άνθρωποι δεν θα σκέφτονται πλέον με όρους χωρών, αλλά με όρους ηπείρων».
Πολύ φοβάμαι ότι στη σημερινή του εκδοχή το παραμύθι δεν θα έχει καλό τέλος. Γιατί οι δυνάμεις πίσω από το φιλοουκρανικό λόμπι είναι αδίστακτες και τα οικονομικά συμφέροντα που τις διαφεντεύουν τεράστια και διαπλεκόμενα με αντίστοιχα αμερικανικά, τα οποία μπορούν να παρασύρουν στο ολέθριο παιχνίδι τον Τραμπ. Αν το ΝΑΤΟ οδηγηθεί σε θερμή αντιπαράθεση με τη Ρωσία, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος θα μοιάζει πράγματι μια εμβόλιμη μικρή περιπέτεια…
