Του ΣΤΑΘΗ Σταυρόπουλου
Μια φορά κι έναν καιρό ο Αυστριακός πρέσβης εξηγούσε στον Ναπολέοντα τις θέσεις της χώρας του για ένα σημαίνον ζήτημα.
Διαφωνούσαν επί μακρόν. Kάποια στιγμή ο Ναπολέων έμεινε σιωπηλός. Ο πρέσβης αναθάρρησε και συνέχισε να επιχειρηματολογεί με περισσότερη θέρμη και περισσότερες ελπίδες.
Ώσπου ο Ναπολέων έσπασε τη σιωπή του και του είπε:
«Θα μπορούσα να παραδεχτώ ότι έχετε δίκιο, θα μπορούσα να δεχτώ αυτά που λέτε αλλά με πόσες μεραρχίες τα υποστηρίζετε;»
Αυτό ήταν πάντα το Διεθνές Δίκιο. Ένα κατά συνθήκην corpus , που η εφαρμογή του ή όχι εξαρτάται από τον κάθε φορά συσχετισμό ισχύος των ενδιαφερομένων δυνάμεων.
Το Διεθνές Δίκαιο δεν εμπόδισε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ούτε την εισβολή και την κατοχή στην Κύπρο, ούτε τις αλλεπάλληλες επεμβάσεις της Δύσης, πολεμικές επεμβάσεις , σε σειρά χωρών της Μ. Ανατολής, της Αφρικής και του Μουσουλμανικού κόσμου.
Έτσι λοιπόν παρά τις συμφωνίες για την ανεξαρτοποίηση της Ουκρανίας (αποπυρηνικοποίηση και ουδετερότητα) η Δύση – ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση – παρώθησαν την Ουκρανία να ζητήσει την είσοδο της στην Ένωση και το ΝΑΤΟ, δημιουργώντας έτσι υπαρξιακό πρόβλημα στη Ρωσία.
Ταυτοχρόνως έκλειναν τα μάτια στην επίθεση (και στρατιωτική) του Κιέβου εναντίον των Ρώσων (στο Ντονμπάς) κι εναντίον ο,τιδήποτε Ρωσικού στην Ουκρανία.
Η Ουκρανία έχασε τον πόλεμο, και επιτρέψτε μου τον νεολογισμό, πάει να χάσει περισσότερο.
Και η Δύση; οι μεν ΗΠΑ ανέκρουσαν πρύμναν , η δε Ευρωπαϊκή Ένωση επιμένει στην τήρηση ενός «Δικαίου» , που η ίδια δεν τήρησε ποτέ! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά επιστρέφει σε μια «ψυχροπολεμική λογική» άνευ περιεχομένου, δηλαδή σε έναν παραλογισμό. Τίποτα πιο επικίνδυνο από τον παραλογισμό.
Σχεδόν ποτέ το «Δίκαιο» της Δύσης δεν είχε δίκιο, όπως διαπιστώνει κανείς στην Κύπρο, την Παλαιστίνη, κι όπου αλλού εξήγαγε «Δημοκρατία» όπως πάει να κάνει τώρα και στη Σερβία.
Διότι η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας δεν ήταν αρκετή –τώρα, πρέπει να διαλυθεί και η Σερβία…
