Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Πώς γίνεται να καίγεται μια πόλη σαν την Πάτρα; Επί τρεις μέρες τώρα η εξαγορασμένη από τον Μητσοτάκη «ενημέρωση» μεταδίδει μια θολή εικόνα καλλιεργώντας την εντύπωση ότι η καταστροφή αφορά κάτι εξωτικές περιοχές στα περίχωρα της πόλης.
Συσκοτίζουν έτσι την αλήθεια πίσω από τοπωνύμια όπως Βραχνέικα, Τσουκαλέικα, Καμίνια, Συχαινά, Βούντενη κι άλλα που μέχρι χθες δεν γνώριζε κανείς. Δεν πρόκειται όμως για απομακρυσμένους οικισμούς ή δυσπρόσιτα χωριά. Είναι σαν να μιλάμε για την Καλλιθέα ή τα Πατήσια. Αποτελούν μέρος του αστικού ιστού της Πάτρας, η οποία είναι ο τρίτος μεγαλύτερος δήμος της χώρας, μεγαλύτερος από τον Δήμο Πειραιά και αθροιστικά μεγαλύτερος από τους Δήμους Περιστερίου και Καλλιθέας.
Πώς γίνεται λοιπόν να καίγεται; Έχει απαντήσεις ο Μητσοτάκης, που εμφανώς απρόθυμα και στην κοσμάρα του, πότε βαρύθυμος και πότε χαμογελώντας «περίεργα», υποχρεώθηκε με καθυστέρηση να ξεκουβαληθεί από τον τόπο των διακοπών του και να εμφανιστεί στο «στρατηγείο» (να το κάνει ο Θεός…) Πολιτικής Προστασίας; Στα χέρια του έχει καταστραφεί η μισή Ελλάδα. Έχει συνείδηση των ιστορικών ευθυνών του; Κακώς αναρωτιόμαστε. Γιατί είναι μάταιο να περιμένει κανείς απαντήσεις από τον εκπρόσωπο μιας Οικογένειας που βλέπει την Ελλάδα όχι ως πατρίδα, αλλά σαν χώρο για δουλειές…
Πώς βρέθηκαν άλλωστε, από κει που ο πατέρας τους, κατά δήλωσή του, μπήκε στην πολιτική φτωχός με τα στρατιωτικά του ρούχα να είναι σήμερα μια από τις πλουσιότερες της χώρας χωρίς να έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους; Ο κοσμάκης δεν έχει να περιμένει τίποτε από δαύτους. «Ό,τι αγαπήσαμε δεν υπάρχει» είπε συντετριμμένος ένας Χιώτης, αντικρίζοντας με δέος την καταστροφή που χτύπησε χωρίς άμυνα το νησί. Δεν πιάνουν αυτά σε ανθρώπους στεγνούς σαν την έρημο, όπως ο Μητσοτάκης. Στον ζόφο όπου συχνάζει η καταστροφή είναι η κανονικότητα. Άλλωστε, όπως έχει πει, κάπου πρέπει να μπουν και οι ανεμογεννήτριες…
Δεν μας αξίζει ένας πρωθυπουργός εκδικητικός που λύνει αξεδιάλυτους ψυχολογικούς λογαριασμούς σε βάρος της χώρας.
«Τι είχαμε εμείς τότε και τα καταφέρναμε καλύτερα;» ρώτησε ένας παλαίμαχος δασοπυροσβέστης κι απάντησε. «Είχαμε ηγέτες χαμηλόβαθμους και υψηλόβαθμους, υπήρχε σχέδιο αξιοποίησης ανθρώπινου δυναμικού και φυσικών επί τόπου πόρων, υπήρχε σχέδιο αξιοποίησης τοπικών Αρχών αλλά κυρίως των πολιτών στην ύπαιθρο. Δεν τους εκκενώναμε… Ήταν μαζί μας, γνώστες και του τόπου και του αντικειμένου, αρωγοί στην προσπάθεια και όχι όπως τώρα να παίζουν κρυφτούλι με τις Αρχές. Κανείς περισσότερο δεν θα υπερασπιστεί τον τόπο του, σαν τον κάτοικο της περιοχής. Έγκαιρα τους οργανώναμε, τους εκπαιδεύαμε στον τόπο τους και τους αξιοποιούσαμε όταν τους είχαμε ανάγκη».
«Αν αυτό είναι το αποτέλεσμα μετά το Μάτι, είμαστε άξιοι της τύχης μας» ανέφερε οργισμένος ένας συμπατριώτης. Το Μάτι θαρρείς και έγινε για να καταλάβει την εξουσία αυτό το ιστορικό ατύχημα, ο Μητσοτάκης.
