Του Strange Attractor
Αν και ακόμη ζούμε μέρες θερινής ραστώνης, τα πολιτικά γεγονότα τρέχουν.
Μια τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα, μια οι διάφορες λαμογιές, και οι μέρες αυτές μας θυμίζουν το βρώμικο ’89, αλλά και το βρώμικο ’12, τότε που οι γερμανοντυμένοι σαμαράδες θέλανε να μας υποδουλώσουν για πάντα, και ευτυχώς που βρέθηκε ο Αλέξης, αυτός ο φάρος ελευθερίας, που δεν ενέδωσε στα βρώμικα σχέδια των «τοκογλύφων» (μαζί στον όμορφο αγώνα του και ο κυρ Φώτης)…
Οι σκέψεις όλων μας λοιπόν σήμερα θα έπρεπε να είναι (και είναι) στο πώς γλιτώσαμε από του χάρου τα δόντια.
Διότι αν δεν ήταν τότε όλοι εκείνοι οι φανοστάτες της ελπίδας, o Αλέξης, η Ζωζώ, η Ραχήλ, ο Μπαρουφάκης, ο Μπάνος, ο Τσαλακώτος, ακόμη και ο Καρανίκας, που είπανε ένα βροντερό όχι στους βρώμικους σχεδιασμούς του μπροδώτη Σαμαρά, αν δεν μεσολαβούσε δηλαδή η Πρώτη Φορά Αριστερά, που μας έβγαλε από τα μνημόνια, και έστρωσε τον δρόμο στον αγνό Κυριάκο (παλιό αντιστασιακό, και απόφοιτο του Χάρβαρντ) σήμερα θα ζούσαμε ακόμη κάτω από τη μπότα των γερμανοτσολιάδων, στο έλεος των δανειστών, μέσα στο σκοτάδι, και θα είχαμε πήξει στην ακρίβεια, στους φόρους, στα χαράτσια, στα αυξημένα ενοίκια, και τα πολλά διόδια, χώρια που θα σκύβαμε στους Τούρκους, χώρια που οι μισθοί και οι συντάξεις θα καθηλώνονταν, και το κυριότερο δεν θα είχαμε για πρωθυπουργό έναν κεντρώο διανοούμενο, έναν πυλώνα της διεθνούς πολιτικής, που τον σέβονται άπαντες οι ξένοι ηγέτες, έναν πραγματικό φίλο του λαού, όπως ο σημερινός, που κυβερνά με ήθος, με κοινωνικό πρόσημο, και πάνω απ’ όλα με επίκεντρο τον άνθρωπο…
Δόξα τω Θεώ δηλαδή να λέμε… φτηνά τη γλιτώσαμε.
Γι’ αυτό όλοι περιμένουμε πώς και πώς τη ΔΕΘ, όπου ο Κυριάκος θα ξεδιπλώσει το όραμά του για μια περήφανη Ελλάδα, για έναν χαρούμενο λαό, και για μια ζηλευτή οικονομία, που μόνο αυτός και οι «άριστοι» συνεργάτες του μπορούν να πετύχουν.
Και επίσης περιμένουμε να βάλει ένα τέλος στα μιαρά όνειρα διάφορων σιτεμένων αποστατών της παράταξης, που η μόνη τους έγνοια είναι να σταθούν εμπόδιο και τροχοπέδη στην προκοπή της πατρίδας, όπως έκαναν το μακρινό 1993.
Γι’ αυτό, ο Θεός να μας κόβει χρόνια και να δίνει μέρες στον Αλέξη και στον Κυριάκο που μας έφεραν τη μοναδική ελπίδα (μαζί με τον Κωστάκη του Αχιλλέως βεβαίως βεβαίως) για το Γένος, και για την προκοπή μας!
Ζήτω λοιπόν ο Αλέξης…
Ζήτω και ο Κυριάκος…
Και πάνω απ’ όλα, Ζήτω η Ελλάς!
